Αν και η άβολη αλήθεια είναι ότι αυτή η κοινωνία ξύνει επικίνδυνα τον πάτο του βαρελιού, υπάρχουν φορές πως σ’ αυτήν τη μαύρη τρύπα που ζούμε, η ελπίδα έχει κάπου-κάπου τις στιγμούλες της. Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, όσοι βρέθηκαν στο Fuzz έζησαν μία από αυτές. Και μάλλον οι περισσότεροι θα τη θυμούνται για καιρό.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (μπορείτε να βρείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ)
Είναι γεγονός ότι από θέμα συναυλιών τα πάμε καλά. Πριν λίγες μέρες ζήσαμε τις βάρβαρες (μα τίμιες) κιθαριστικές εξάρσεις του noise rock πατέρα, Thurston Moore. Η sold out αναμενόμενη εμφάνιση του Nick Cave έχει ήδη γίνει το ‘talk of the town’ στα μουσικά πηγαδάκια, ενώ το περασμένο σαββατόβραδο οι εκρηκτικοί The Dream Syndicate του Steve Wynn μόλις ολοκλήρωσαν την ευρωπαϊκή περιοδεία τους στην Αθήνα. Το να δεις τέτοιες προσωπικότητες σε διάρκεια μόλις ενός μήνα, το λες και ανάπτυξη.
Αν και ο Steve Wynn επέμεινε πως τα τεκταινόμενα της βραδιάς έπρεπε να μείνουν μεταξύ της μπάντας και των παρευρισκομένων, θα κάνουμε μία μικρή προσπάθεια να σας μεταφέρουμε το κλίμα μίας ξεχωριστής εμφάνισης, που άνετα ‘χτυπάει’ μία απ’ τις πρώτες θέσεις στις συναυλιακές λίστες του 2017.
Οι Dustbowl, πιστοί στο πρόγραμμα του event ξεδίπλωσαν τις ξεσηκωτικές μελωδίες τους μπροστά σε ένα mid-30’s κοινό (για να μην πω ‘my dad is cooler than yours’ κοινό), το οποίο σιγά-σιγά γέμιζε ασφυκτικά την πλατεία και τον εξώστη του venue. Το υλικό από την πρόσφατη δουλειά τους, “The Great Fandago”, συνόδεψε τις πρώτες μπύρες μας -και τις αναγκαίες χαιρετούρες- με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με σύμμαχο τον καλό ήχο και την άψογη εκτέλεση, κέρδισαν στα σίγουρα αρκετούς νέους φίλους, αφού το set τους δεν περιορίστηκε ιδιαίτερα χρονικά. Οι Dustbowl ήταν μάλλον το καλύτερο local σχήμα που θα μπορούσε να ανοίξει το live για τους The Dream Syndicate.
Από εκεί και πέρα, όποιος πρόλαβε, το μπάρ είδε. Με το που χαμήλωσαν τα φώτα, το καλοπροαίρετο στριμωξίδι ήταν το απαραίτητο gadget για τις υπόλοιπες δύο (και κάτι) ώρες. Ακόμη και στα σκαλάκια του εξώστη, το να ανάψεις τσιγάρο ήθελε την ευελιξία του.
Η είσοδος του Steve Wynn και της παρέας του επί σκηνής προκάλεσε τον αναμενόμενο χαμό, που σε κάνει να βουρκώνεις στα κρυφά και να ονειρεύεσαι rockstar-ιλίκια. Το νέο τους album δε, “How Did I Find Myself Here?”, έχει ήδη γίνει instant classic από το μεγαλύτερο μέρος του μουσικού τύπου. Για αρχή, ακούσαμε τo “Halloween”. Σειρά είχε το αλά Dinosaur Jr. “The Circle” και τα “80 West”, “Like Mary”, “Out of My Head”, “Filter Me Through You” από τη νέα τους δουλειά, παρέα με τα “Armed With An Empty Gun”, “Burn” και “The Medicine Show”.
Αν και τα μέλη της μπάντας λίγο πολύ τα ξέρουμε, ο Steve Wynn μας είπε δύο λογάκια για τους υπόλοιπους The Dream Syndicate, δημιουργώντας ένα μικρό χαμό από μέρος κοινού, όταν ήρθε η ώρα του ‘δικού μας’ Chris Cacavas. Αν και παιχταράδες όλοι τους από κούνια, μεγάλη εντύπωση έκανε ο ζόρικος fuzz ήχος της κιθάρας του Jason Victor.
Αποκορύφωμα της συγκινητικής βραδιάς φυσικά ήταν τα “That’s What You Always Say” και “The Days of Wine and Roses”, με τα οποία μας χαιρέτησαν, μόνο και μόνο για να επιστρέψουν άλλες δύο φορές στη σκηνή, χαρίζοντας μας κομμάτια όπως τα “Glide”, “Tell me when it’s over”, και το τελειωτικό “John Coltrane Stereo Blues”.
Ο Steve Wynn και οι The Dream Syndicate, είναι αποδεδειγμένο πια, πως στη χώρα μας είναι ίσως από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες. “This is where it all ends!”, δήλωσε και ο ίδιος για τη χώρα μας. Και τελικά μάλλον έχει δίκιο. Άντε, και του χρόνου…