Λίγες ημέρες πριν, ο Γιώργος Χούλλης έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τους DD (φωνή) και LA (τύμπανα) των ‘δικών μας’ Τhe Dark Rags…
“Paranoia Blues” ο τίτλος του νέου σας δίσκου. Ποιό είναι το νόημα πίσω από αυτόν;
DD: Το album έιναι πολύ εσωτερικό και σκοτεινό σε θεματολογία. Αν προσέξεις λίγο θα δεις πως η πρώτη πλευρά είναι συναισθηματική και καταθλιπτική ενώ η δεύτερη θυμωμένη και οργισμένη. Τα τραγούδια μιλάνε για συναισθήματα και καταστάσεις που έχουμε ζήσει δεν είναι κατασκευασμένες ιστορίες. Δεν είναι εύκολο να ξυπνας το πρωι και να νιώθεις νεκρός…να έχεις αντιμετωπίσει τα θέματα σου αλλά και την κατάσταση εκει εξω – υπάρχει πολύ μοναξιά και αποξένωση, τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Το Paranoia Βlues το είδαμε γραμμένο σε ένα τοίχο στα Εξάρχεια και αμέσως είπαμε πως αυτός θα είναι ο τίτλος…ένα μεγάλο ευχαριστώ στο παιδί που το έγραψε!
Πόσο πιστεύεις οτι έχει πρόοδευσει η μπάντα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της;
L.A: Παραμένουμε πιστοί στις επιρροές μας και στον ήχο μας… Η παραγωγή βεβαια του “Paranoia Blues” αλλά και τα νέα τραγούδια δεν έχουν πολύ σχέση με τον πρώτο δίσκο. Βγήκε ηχητικά και παικτικά το αποτέλεσμα που θέλαμε.. Το feeling του live δηλαδη.
Δώσε μας λίγες πληροφορίες γύρω απο τις ηχογραφήσεις του δίσκου.
DD: Θέλαμε να είναι ηχητικά όσο πιο κοντά γίνεται στις live εμφανίσεις μας, δεν θέλαμε να χάσουμε με τίποτα αυτό το συναίσθημα και ειδικά με το συγκεκριμένο υλικό. Για αυτό το λόγο ηχογραφήσαμε ζωντανά με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποια overdubs σε σόλο κτλ.
Το “Paranoia Blues” κυκλοφορεί και σε βινύλιο του οποίου το artwork δώσατε σε κάποια πρόσφατη συναυλία σας. Υπήρχε κάποιος λόγος που έγινε αυτό;
L.A: Η εταιρεία δεν τύπωσε inlays, οπότε αποφασίσαμε να τυπώσουμε εμεις περιορισμένο αριθμό (100) ο οποιος θα διανέμεται στα live μας αφου το να τα εχεις στο δισκάδικο δεν εξυπηρετεί απο τη στιγμή που ο δίσκος ειναι σφραγισμένος εξωτερικά. Ερμηνεύοντας αλλιώς την ερώτησή σου θα σου πω ότι: ναι, τα πρώτα 100 βινύλια ειναι σπάνια! (γέλια)
DD: Γενικότερα κάνουμε τέτοιες κινήσεις κατά καιρούς, δηλαδή να δίνουμε κάτι ιδιαίτερο στον κόσμο που έρχετε να μας δει. Το inlay πχ…είναι ένα δώρο απο εμάς για τον κόσμο που θα έρθει στην συναυλία να μας στηρίξει και να αγοράσει απο εμάς τον δίσκο. Το ίδιο κάναμε και στο παρελθόν όταν δίναμε free το “Drunken Angel” EP και πιο μετά το “Underground”.
Γενικά ποιά η άποψη σου για την επιστροφή του βινυλίου; Είναι μία απλή μόδα η κάτι που ήρθε για να μείνει;
L.A: Από μοδα ξεκινησε σίγουρα, αλλά είναι πιστεύω στη φύση του σαν format να μείνει για πάντα… με τα πάνω και τα κάτω του που μπορεί να έχει κατά καιρούς.
Πόσο ικανοποιημένοι είσαστε απο τη συνεργασία σας με την Closer Records;
DD: Καταρχάς είναι μεγάλη τιμή για εμάς να αποτελούμε κομμάτι της Closer, ένως απο τα σημαντικότερα Ευρωπαικά (και όχι μόνο) label του underground της δεκαετίας του ’80. Εάν υπήρχε κάποια δισκογραφική εκει έξω που θα μπορούσε να καταλάβει τη μουσική μας και από πού έρχεται, αυτή είναι η Closer και αυτό φάνηκε απο την απάντηση τους μόλις τους στείλαμε να ακούσουν τα rough takes του “Paranoia Blues”. Είμαστε σχεδόν σε καθημερινή επικοινωνία μαζί τους, τα άτομα ζουν και αναπνέουν για αυτό που κάνουν και μέχρι στιγμής όλα πάνε καλά.
Απ’οσο ξέρω έχετε παίξει και κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό. Τι εμπειρίες έχετε;
DD: Ωραίες εμπειρίες είχαμε…
L.A.: Συνεργασία με local μουσικούς στα live εκεί, η οποία συνεχίστηκε και στην ηχογράφηση του πρώτου δίσκου με τη συμμετοχή του Mike Strauss (Les Hommes Sauvages) στα πλήκτρα.
Ποιές είναι οι μπάντες που επηρέασαν τον ήχο σας;
L.A: Jet Blackberries, Gun Club, Dead Moon, Lords Of The New Church
Πως πιστεύεις οτι θα ήταν τα πράματα αν η έδρα σας ήταν μία άλλη χώρα όπως η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία η κάποια άλλη χώρα με περισσότερες ευκαιρίες για μία μπάντα;
L.A: Νομίζω έδωσες μονος σου την απάντηση…
Αν η μουσική σας ήταν ταινία ποιά θα ήταν αυτή;
L.A: Θα ήταν ενδιαφερον να δημιουργηθει μια ταινία με τέτοια μουσική η οποια δεν ακούγεται πολύ…
DD: Θα ήθελα να είχε τίτλο “Lament Of The Night”.
Ποιά είναι η άποψη σου για τη σημερινή ελληνική σκηνή και ποιές μπάντες ξεχωρίζεις;
L.A: Υπάρχουν πολλές μπάντες, πιο πολλές απο το υπάρχον κοινό… Αρκετά καλές σε πολλά ειδη. Αλλά αυτό δε συνιστά τη «σκηνή»… δε φτάνει. Λείπουν ουσιώδεις δομές όπως: ένα θεσμοθετημένο festival, fanzines με standard r’n’r θεματολογια, ενας συναυλιακός χώρος σε συγκεκριμένα μουσικά πλαίσια (οχι τη μια μερα hiphop, μετα ηλεκτρονικη μουσικη και μετα punk ας πουμε…)
DD: Ο όλος περίγυρος, που σωστά λέει ο L.A., δεν βοηθάει τις μπάντες να κάνουν αυτό που θα έπρεπε να κάνουν. Βάλε και το ευκαιριακό κοινό μέσα σε αυτό καθώς και τις διάφορες κλίκες που απαρτίζονται απο συγκεκριμένες μπάντες και σχετικά «MME» που ορίζουν το τι ακούγεται και τι όχι. Δένει απελπιστικά ‘ωραία’ αυτο που ονομάζουμε Ελληνική σκηνή και μπορεί εύκολα να δημιουργήσει απογοήτευση σε κάποιον να μη συνεχίσει. Αλλά για να μην ρίχουμε το φταίξιμο πάντα αλλού, δεν υπάρχει και συνέπεια από πλεύρας συγκροτημάτων στην όλη φάση, τόσο σε ποιότητα όσο και δισκογραφικά. Βλέπεις συγκροτήματα 10+ χρόνων, χωρίς κάποια εξέλιξη και με 1 ή 2 κυκλοφορίες…μπορεί και καμία όλο αυτο το διάστημα. Δεν γίνεται έτσι όμως, το καταλαβαίνω πως τα πράγματα δεν είναι εύκολα…είναι ένας φαύλος κύκλος δυστυχώς.
Tι ακολουθεί για τη συνέχεια;
L.A: Ένα live στην r’n’r πόλη Αρτα (14/2) και support στις Ex Hex τον Μάρτιο στην Αθηνα, ενώ αναμένουμε και ενα tour στη Γαλλια, πιθανότατα μετά το καλοκαίρι.
Ok παιδιά, ευχαριστώ για το χρόνο σας. Τα λέμε στο επόμενο live σας.
L.A: See you there George! Thanks!
