Νομίζω πως είναι αχρείαστο να μιλήσω για την πορεία των Αθηναίων The Callas στην ελληνική σκηνή μιας και μετά από κάμποσες συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά και ορισμένες αξιόλογες κυκλοφορίες, αυτή μιλάει από μόνη της. Για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο μετά το “Είμαι Ένα Ξενοδοχείο” η μπάντα ενσωματώνει τον ελληνικό στίχο στη μουσική της, ενώ θα έλεγε κανείς πως το Ανατολή είναι μέχρι τώρα ο πιο πολιτικός και εκτός αυτού ίσως ο πιο ευθύς.
Μιας και μιλάμε για μια μπάντα που ζει και ανασαίνει στην Αθήνα του 2024 αυτό της δίνει την ικανότητα να δίνει μια πλήρη αναπαράσταση της ζοφερής εικόνας που έρχεται να ντύσει στιχουργικά τον post punk προσανατολισμό της, που ενίοτε συναντάει την dream pop, αλλά και μπάντες όπως οι Sonic Youth που έτσι κι αλλιώς αποτελούν μια απ;o τις βασικές επιρροές της.
Το “Κενό” βάζει σιγά-σιγά τον ακροατή στο κλίμα για να δώσει τη σκυτάλη στο “Πλύση Στομάχου” όπου τα γκάζια ανεβαίνουν και το “Άντε ΓΜΣΡΜΛΚ” ένα τραφούδι-κόλαφος στη σημερινή πραγματικότητα. Οι ρυθμοί πέφτουν στο “Τελευταία Πρωτοχρονιά” με τη μελωδία στις κιθάρες να σου μένει από την πρώτη ακρόαση, ενώ το “Μάνα Πέφτω” έρχεται με μια επαναλαμβανόμενη υπνωτική μελωδία και τις πίπιζες να δείχνουν τη πειραματική διάθεση της μπάντας (μια διάθεση που είχαν δείξει και στο “Γλυκιά μου Όμορφη” από το “Trouble and Desire” του 2019. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και πάλι με το τρίλεπτο ξέσπασμα του “Όλα Στάζουν Φωτιά” και το κλείσιμο του δίσκου έρχεται με το ομώνυμο του τραγούδι όπου οι πειραματικές διαθέσεις της μπάντας γίνονται ακόμη πιο αισθητές με τους εντελώς post punk ρυθμούς να συναντούν ανατολίτικες μελωδίες μαζί με το πεντάλεπτο “Love Hate” που ακροβατεί ανάμεσα στον ογκώδη, αργόσυρτο κιθαριστικό ήχο, την ψυχεδέλεια και τους Sonic Youth.
Να σημειωθεί πως σε αντίθεση με κάποιες προηγούμενες δουλειές τους οι The Callas δεν “ποντάρουν” σε κάποιο ηχηρό όνομα εφάμιλλο με αυτά των Jim Sclavunos και Lee Ranaldo που είχαν στο παρελθόν. Η “Ανατολή” είναι μια καθαρά δική τους υπόθεση και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος με σκαμπανεβάσματα στις διαθέσεις, βγαλμένος από ένα αστικό τοπίο, βουτηγμένο στη μελαγχολία, που αποσυντίθεται όλο και περισσότερο.
