Καινούργια τραγούδια. Καθόλου ρεαλισμός. ‘Οικογένεια θα πει αυτό που δεν ολοκληρώνεται’. Κυκλοφορεί ήδη, ψηφιακά, και αναμένεται σε LP, στις 2 Μαΐου, από την Inner Ear.
Το εγχείρημα, αποτελεί ένα τέχνασμα, ενώ ξεκινάει την αναφορά του στο όλον, «έξω απ’ το παράθυρο ο φωταγωγός και στο βάθος η πόλη», δίνει την έμφασή του στο ιδίον. Μεταφορά αυτόματα, στον εσωτερικό χώρο και την συνθήκη εντός του παραθύρου. “Το Διαμέρισμά Μας”. Και από εκεί, επεξηγηματικά, θίγει την σύνδεση του με το όλον. Μίνιμαλ το πιάνο, συνοδεύει το zoom in στο κάδρο, τονίζοντας τις λεπτομέρειες που περιγράφονται μυθιστορηματικά στην ιστορία. Κινηματογραφικά, σαν όνειρο μέσα στο όνειρο, αποτυπώνονται οι λέξεις που γίνονται εικόνες, σκηνές, σκέψεις, καταστάσεις, συνέπειες, προεκτάσεις, ταυτίσεις, συμπεράσματα, συναισθήματα και στίχοι. ‘Κρυώνει νομίζω’, ‘cut’!
Σ΄αυτό το σημείο λοιπόν, νιώθω την υποχρέωση να μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο από το Δελτίο Τύπου, σκεπτόμενη τι άλλο θα μπορούσα εγώ, να πω, μετά απ΄αυτό, για την Αυστραλία…
“Η «Αυστραλία» ηχογραφήθηκε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2024. Τα τραγούδια της δεν θέλουν να ξέρουν για τι μιλάνε. Είναι κάτι που δεν θέλουν να το συζητήσουν. Τα λόγια γράφτηκαν μέσα σε διαμερίσματα. Τα λόγια ηχογραφήθηκαν έξω στην πόλη. Περπατώντας Γρηγορίου Αυξεντίου και Ούλωφ Πάλμε. Παρκαρισμένοι σε ένα αυτοκίνητο στον Λυκαβηττό. Στην κάθοδο της Κηφισίας. Σε ένα τούνελ στο ρέμα του Πολυδρόσου. Τα τραγούδια θα ήταν διαφορετικά αν οι μέρες μου ήταν διαφορετικές. Αν δεν έπρεπε να ετοιμάσω το μάθημα μια Πέμπτη πρωί. Αν δεν κατέβαζα το αυστραλέζικο Devil’s playground το 2012. Αν δεν με πλησίαζαν τα τέλη αγαπημένων μου προσώπων. Αν δεν πήγαινα μια βόλτα στον χιονισμένο Λυκαβηττό. Αν δεν διάβαζα τις «Συγνώμες» στην τάξη του 2021 κάπου στο Μοσχάτο. Αν δεν συζητούσα με μια παρέα τα όνειρά τους τον Ιούλιο του 2023. Αν δεν έψαχνα για πάντα το ποτάμι της. Ο δίσκος αφιερώνεται εκεί που περνάω καλά τελευταία. Ένα ωραίο μαγαζί στον Ταύρο με πολύ καλό και φτηνό φαΐ. Κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Θέλω και εγώ να κάνω πολύ καλά τη δουλειά μου.
«Η πόλη, οι άνθρωποί της, το νανούρισμά της, η αγκαλιά της. Το διαμέρισμά μας, τα καλώδια του, ο θερμοσίφωνας, οι οδοντόβουρτσες. Οι ερωτήσεις μας, οι απαντήσεις της, το όνειρό της, το ποτάμι της»’’
Αυθεντικό, ακομπλεξάριστο, ποιητικό, τολμηρό, προσωπικό και touching, ευφυέστατο, οι πρώτες μου σκέψεις. Μα ανέκαθεν, οι δουλειές του Τhe Boy, προσέγγιζαν τα όρια/σύνορα/κοινά σημεία του ωμού ρεαλισμού με τον υπερρεαλισμό. Έχει έναν δικό του, μοναδικό, συγκινητικό τρόπο, να χειρίζεται το λόγο, να ενώνει τα βιώματά του με τη νοηματοδότηση, να δίνει ενέργεια δηλαδή σ’αυτό που νιώθει και γρήγορα να το ποιεί, από την παράθεση των πραγμάτων, στην εννοιολογική αφήγηση. Ένα κολάζ έκφρασης και συνειρμών, μία έκθεση συνειδητού και ασυνείδητου, άκριτα και χωρίς περιορισμούς.
Η “Αυστραλία”, δίνει την αίσθηση ντοκουμέντων, αποτυπωμένων σε μπομπίνα φιλμ, που καθώς προβάλλονται, σχολιάζονται, επεξεργάζονται και αποκτούν νέα ζωή, μουσικότητα και χρώμα. Τα τύμπανα προσδίδουν τον χαρακτήρα στον παλμό, σχεδόν εμβατηριακά, ‘θέλουνε πόλεμο, θα τον έχουν’, αν και μονότονα, συντονίζουν. Ηχογραφημένα στιγμιότυπα μνήμης επιπλέον στα φωνητικά, επαναλαμβανόμενα μοτίβα ή παράλληλοι ψίθυροι, συμπληρώνουν τη δράση και θορυβούν την ένταση, καθώς τα εφέ, σχεδιαστικά, εμπλέκουν τους ήχους της πόλης στα μονοπάτια του μυαλού. Αλληλένδετα, αλληλοεξαρτώμενα, αξιοποιούν τη φόρτιση, “Η Αγάπη Και Ο Καπνός”, πιάνονται χέρι-χέρι και ανεβαίνουν, “Λυκαβηττός”, κλιμακωτά, ανατριχιάζουν. Η τοποθέτηση ξεδιπλώνεται συνεπώς, συγκυριακά, “Σήμερα Ζητάμε Συγγνώμη”, «έξω από το παράθυρο, ένα λιβάδι με μαργαρίτες και στο βάθος το ποτάμι της». Υπάρχει ακόμα “Το Ποτάμι Της”;
Μία απόδειξη της ποιητικής γλώσσας στην τέχνη, όπου οι σκόρπιες φλασιές, κατακτούν οικιοθελώς τις θέσεις τους στο αναφερόμενο περιεχόμενο του έργου, με πράξεις στο χώρο. ‘‘Ήθελα απλώς να σας φτιάξω μπισκότα’.
