Σαν σήμερα, πριν από 13 χρόνια, κυκλοφόρησε ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους της μουσικής μας. Το album που προσωπικά του χρωστάω πολλά για αυτά που ακούω σήμερα. Το φιλί της ζωής στην αγαπημένη μου μπάντα, που λίγα χρόνια πριν είχε βρεθεί στα όρια της διάλυσης. Ο λόγος για το “The Blackening” των Machine Head. Ένα πραγματικό αριστούργημα που πήρε την metal στην πλάτη του και σημάδεψε όσο λίγα την δεκαετία των 00’s. Μία απόδειξη ότι 8 κομμάτια είναι υπεραρκετά για να αγγίξεις την τελειότητα.
Οι ίδιοι τότε το είχαν χαρακτηρίσει το δικό τους “Master of Puppets”. Είναι το album που το συγκρότημα από την Καλιφόρνια έφτασε στο peak της έμπνευσής του. Εκείνη την περίοδο, το κιθαριστικό δίδυμο Robb Flynn – Phil Demmel φαινόταν να μην έχει αντίπαλο, ο Adam Duce, πάντοτε σταθερός και προσηλωμένος, ακολουθούσε το όραμα που είχε ξεκινήσει με τον Robb το 1991 και ο Dave McClain απέδειξε ότι είναι από τους πιο ισοπεδωτικούς drummer. Αυτό το έργο τέχνης, λοιπόν, έμελε να αποτελέσει σημείο αναφοράς της δισκογραφίας των Machine Head. Κάτι αξεπέραστο ακόμα και για τους ίδιους. Το αγγλικό Metal Hammer το είχε χαρακτηρίσει ως “το album της δεκαετίας”. Ένας τίτλος, που κάθε φορά που ακούω το “The Blackening”, ριζώνει όλο και περισσότερο μέσα στο κεφάλι μου.
5+1 facts του “The Blackening” που ίσως δεν γνωρίζεις:
- Η bonus κυκλοφορία περιελάμβανε διασκευές στο “Battery” των Metallica και στο “Hallowed Be Thy Name” των Iron Maiden.
- Το 85% του δίσκου γράφτηκε από τον Robb Flynn και τον Dave McClain.
- Πάνω από τα μισά φωνητικά ηχογραφήθηκαν μέσα σε τρεις μέρες.
- Την παραγωγή ανέλαβε ο ίδιος ο Robb Flynn.
- Η μπάντα που άνοιξε μερικές συναυλίες των Machine Head τότε, ήταν το συγκρότημα του τωρινού τους μπασίστα, Jared MacEachern.
- Η περιοδεία για την προώθησή του διήρκησε σχεδόν 3 χρόνια.
Η ιστορία πίσω από κάθε track:
- “Clenching the Fists of Dissent” – Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι για το “The Blackening”. Ένα δεκάλεπτο έπος που οι κιθάρες κάνουν όργια και ο Robb Flynn ξερνάει μόνο μίσος. Οι στίχοι του εναντιώνονται στα “μεγάλα κεφάλια” που μπροστά στο συμφέρον δεν υπολογίζουν τις ανθρώπινες ζωές και δημιουργούν μια κοινωνία βασισμένη στο φόβο. Επιπλέον, μας περνάει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, ότι η γενιάς μας μπορεί να σταματήσει αυτού του είδους την κυριαρχία. Σε αυτό το τελευταίο ελπίζουμε να πέσουν μέσα κάποια στιγμή.
- “Beautiful Mourning” – “Fuck You All” γκαρίζει ο Robb Flynn στο πρώτο στίχο και εκτοξεύει την πώρωση μας στα ουράνια. Ίσως το πιο προσωπικό κομμάτι του. Αναφέρεται στις στιγμές απόγνωσης και στις φάσεις που έχεις χάσει τον έλεγχο του εαυτού σου. Μάλιστα, φημολογείται ότι ο Robb το εμπνεύστηκε όταν, “τριπαρισμένος” από τα ναρκωτικά, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, άλλα κάτι τον σταμάτησε τελευταία στιγμή. Ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ οι MH.
- “Aesthetics of Hate” – Το πρώτο single του “The Blackening”. Αυτός ο thrash ύμνος γράφτηκε ολοκληρωτικά από τον Robb Flynn και αποτελεί ένα “γράμμα μίσους” στον William Grim, ο οποίος δημοσίευσε ένα άρθρο που ουσιαστικά επαινούσε τον δολοφόνο του Dimebag. “I hope you rot in hell” και “you son of a bitch” είναι μερικές από τις φράσεις που εξαπολύει ο Robb στον William. Και δικαίως.
- “Now I Lay Thee Down” – Ένα από τα τρία κομμάτια του δίσκου που γυρίστηκε σε video clip. Σύμφωνα με μία παλιά συνέντευξή του, o Robb Flynn είχε αναφέρει ότι πρόκειται για μία ιστορία αγάπης που χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο, ο ήρωας της υπόθεσης προσπαθεί να αυτοκτονήσει και η κοπέλα του τον βοηθάει να το πραγματοποιήσει. Στο δεύτερο μέρος, και εκεί που το κομμάτι “αγριεύει” μουσικά, η κοπέλα βάζει και εκείνη τέλος στη ζωή της, μην αντέχοντας τις τύψεις.
- “Slanderous” – Το δεύτερο μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι, μετά το “Beautiful Mourning”. Αποτελεί ένα φτύσιμο στην κοινωνία που έχει την τάση να κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους. Ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο στους “κολλημένους” που χαρακτηρίζουν κάποιον, επειδή αυτός ο κάποιος δεν συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα “πρέπει” των τριγύρω. Μέσα από τους διασκεδαστικούς στίχους του λέγονται πολλές αλήθειες.
- “Halo” – Και φτάνουμε στο καλύτερο κομμάτι του δίσκου και σε ένα από τα πιο κλασικά της τελευταίας 20ετίας. Οι στίχοι αναφέρονται στο ότι ο κόσμος απαιτεί τα δικαιώματά του, ενώ δεν έχει απελευθερωθεί από τις αλυσίδες του Χριστιανισμού. Πρόκειται για ένα αντιθρησκευτικό κομμάτι, που εμπνέεται από διάφορα γεγονότα στην Αμερική, όπως οι ενέργειες ορισμένων θρησκόληπτων, που ήθελαν να κάνουν ξανά παράνομη την έκτρωση. “Halo over our demise”.
- “Wolves” – Άλλο ένα μεγαλοπρεπέστατο κομμάτι του “The Blackening” που δυστυχώς έχει παιχτεί live ελάχιστες φορές, πριν χρόνια. Κανονικά, όμως, θα μπορούσε να χωρέσει στο setlist τους, μιας και φαίνεται να είναι αφιερωμένο στους πιστούς οπαδούς της μπάντας. “A family of the unwanted, beaten, stunted, dysfunction. A brotherhood that is of violence and to tyrants bow to none.”
- “A Farewell To Arms” – Και ο δίσκος κλείνει όπως ακριβώς ανοίγει. Με άλλο ένα 10λεπτο έπος, ο τίτλος του οποίου είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο του Ernest Hemingway. Ένα αντιπολεμικό κομμάτι που βάζει σε εγρήγορση τις αισθήσεις σου και ο στίχος “who has won when we’re all dead?” σου δίνει τροφή για σκέψη. Πραγματικό αριστούργημα.