Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Τεξανών Black Angels στη χώρα μας, αποτέλεσε τελικά μία ακόμη «φωτεινή» διέξοδο από το ζόφο της καθημερινότητας. Το βράδυ της Τρίτης, κυριάρχησαν οι ψυχεδελικοί ήχοι, τα έντονα χρώματα, οι trippy εικόνες και μια εκρηκτική διάθεση τόσο από τους Black Angels όσο και από τους The Steams, που άνοιξαν το live.
Ανταπόκριση: Λευκοθέα Μακρή / Φωτογραφίες: Δημήτρης Δαλακλής (πλήρες photo report εδώ)
Το κοινό των Black Angels στην Ελλάδα είναι ομολογουμένως μεγάλο και από ό,τι φάνηκε και τώρα κρατά ακόμη γερά, αν σκεφτούμε αρχικά ότι με το που ανακοινώθηκε η επιστροφή τους στη χώρα μας, αρκετοί έσπευσαν να δηλώσουν άμεσα την παρουσία τους στο live, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό τους. Έτσι και έγινε λοιπόν, και το βράδυ της Τρίτης, το Fuzz έσφυζε από κόσμο από νωρίς, παρά το γεγονός ότι ήταν καθημερινή.
Οι The Steams που αποτέλεσαν το opening act για το live της Αθήνας, ανεβαίνουν στη σκηνή για να σημάνουν την έναρξη των ψυχεδελικών ιεροτελεστιών. Το συγκρότημα απέδωσε τα μέγιστα κατά τη διάρκεια του σχεδόν 40λεπτου σετ. Με μια συνδιαλλαγή τραγουδιών από το ντεμπούτο τους “Wild Ferment” και του τελευταίου τους δίσκου “Mild Conquest”, γέμισαν όλο το χώρο του Fuzz με τον εκκωφαντικό και σαρωτικό τους ήχο.
Οι Steams με απλά λόγια έκαναν αυτό που κάνουν πάντα, έδωσαν πόνο. Τέσσερις διαφορετικές προσωπικότητες, που πάνω στη σκηνή επιτελεί ο καθένας τον δικό του ρόλο και δημιουργούν μια εκρηκτική και μεθυστική ατμόσφαιρα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα είχαν στυλ πάνω στο stage, ταυτόχρονα με πολύ καλό ήχο, καθώς από τις πρώτες τους εμφανίσεις θυμάμαι να με μαγνητίζει η ερμηνεία του Πάνου αλλά και η χημεία μεταξύ τους. Σίγουρα ξεχώρισα το “Entrance” αλλά και τα παλαιότερα “Perfect Storms from Afar” και “The Harvest”, με το οποίο έκλεισαν και το σετ, που πάντα θα με ταρακουνάνε με την ορμητικότητά τους.
Συνεπέστατοι στην ώρα τους, οι Black Angels παίρνουν επιτέλους τη θέση τους στη σκηνή υπό τους ήχους της κλασικής ορχηστρικής εκδοχής του “The Last Time” των Rolling Stones (το sample που χρησιμοποίησαν οι The Verve στο “Bittersweet Symphony”) και ανάμεσα στα χειροκροτήματα του κόσμου. «Είμαστε οι Black Angels από το Όστιν του Τέξας», ακούγεται να λέει ο Alex Maas και αμέσως η αρχή γίνεται με το αγαπημένο “You On The Run”, για να ακολουθήσουν “El Jardin”, “Icon” και “History of the Future”, από το Wilderness of Mirrors. Κατά τη διάρκεια του οριακά δίωρου σετ τους, απολαύσαμε προφανώς ένα υπερθέαμα από φώτα και εικόνες, που «έντυναν» εικαστικά τον ψυχεδελισμό τους, άλλοτε με άκρως τριπαρισμένα βίντεο από δρόμους και λουλούδια και άλλοτε με έντονα κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο.
Η εναλλαγή καινούριων και παλιών τραγουδιών συνεχίστηκε μέχρι το τέλος με μια λογική σίγουρα best-of, διότι ακούσαμε κομμάτια όπως τα “The Prodigal Sun”, “Entrance Song”, “Black Grease”, τα οποία και κέρδιζαν περισσότερο το κοινό, που τα υποδεχόταν με περισσότερο ενθουσιασμό σε σχέση με τα καινούρια. Η ερμηνεία του “The River” αποτέλεσε την πιο συναισθηματική και συγκινητική στιγμή της βραδιάς, με τον Maas να το προλογίζει εκφράζοντας τη θλίψη τους για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Ένα από τα highlight βέβαια ήταν η απόδοση του εξαιρετικού “Empires Falling”, που αποτέλεσε δικαίως ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Wilderness of Mirrors και έκλεισε σε έντονους και ρυθμικούς τόνους το πρώτο μισό της εμφάνισής τους. Γιατί είχε και δεύτερο μισό. Αυτό δεν ήταν encore! Χάσαμε το μέτρημα μετά από κάποια στιγμή, διότι εκεί που λέγαμε άντε στο τρίτο κομμάτι θα τελειώσουν, οι Τεξανοί συνέχιζαν απτόητοι.
Ανάμεσα στα πολλά επομένως τραγούδια, το -για πάντα- επικό “Young Men Dead” ξεσήκωσε και πάλι τον κόσμο, που φαινόταν ότι το περίμενε πώς και πώς και με το μπάσο να χτυπάει την ψυχούλα δεν γίνεται και αλλιώς, ενώ το “Haunting at 1300 McKinley” ακολουθεί για την επίσημη λήξη του σετ. Εγώ τα μάτια μου πάντως τα είχα στραμμένα σε μεγάλο βαθμό στη Stephanie Bailey που κάθε φορά είναι φανταστική και τα σπάει με το δυναμισμό της στα ντραμς. Ο Alex Maas έχει αντικαταστήσει κασκέτο με σκουφάκι, που λίγο ακόμη και θα καλύπτει εντελώς τα μάτια του, ενώ όλοι μαζί μάς απέδειξαν αριστοτεχνικά το λόγο που θεωρούνται ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ψυχεδελικού ροκ των τελευταίων δεκαετιών.
