Μπορεί πρώτη μου επαφή με την μουσική των The Dark Rags να ήταν πάνω από 10 χρόνια πριν, αλλά κατόρθωσα (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να τους δώ για πρώτη φορά την περασμένη Παρασκευή, πακέτο με τους Big Nose Attack στο six d.o.g.s.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Suburbia”, oι The Dark Rags ξεκίνησαν με το “Silver Bullet” να μας παρουσιάζουν το μείγμα Garage, Punk & Americana που παίζουν, με το σωστό attitude στην εκτέλεσή του. Νέα κομμάτια όπως το “Wild Kid” ταίριαζαν άψογα με παλαιότερα όπως το “Baby Scream”, το νέο lineup έχει δέσει απόλυτα και το βασικότερο, η μπάντα έδειχνε full όρεξη και πίστη στο υλικό της και έδωσε το 100% παρότι ο κόσμος ακόμα δεν είχε μαζευτεί. That’s the price you pay for rock & roll…΄
Μετά από μικρή αναμονή η (πρώην δυάδα, νυν) τριάδα των Big Nose Attack ανέβηκε στην σκηνή, και με το εναρκτήριο medley των “Special Sauce Called Love/War Pigs” έδειξε από νωρίς την διάθεσή της για party σε 70’s ατμόσφαιρα. Κάτι το οποίο συνεχίστηκε καθόλη την διάρκεια του set, όσο τα κομμάτια ακροβατούσαν μεταξύ blues, soul και των λοιπών επιρροών των «Μυτών». Σίγουρα τα κομμάτια του “Deader than Disco” είχαν μια πιο upbeat & rock αισθητική, η οποία βοηθούσε στην άψογη απόδοσή τους σε live setting, όμως και παλαιότερες συνθέσεις όπως το αμιγώς blues “Under Your Spell” έδιναν την δική τους πινελιά σε ένα set που θέλοντας και μη έβαζε το κοινό σε μια time travelling capsule. Highlight της εμφάνισής τους για μένα το στοιχειωτικό “Working’ So Hard (Not to Love Me)”, αν και το superhit “Yeah! That Girl” ήταν όπως πάντα το peak των αντιδράσεων του κόσμου.
Οι Big Nose Attack με την μουσική τους και τις συναυλίες τους δίνουν μια πολύ ευχάριστη διέξοδο από την πραγματικότητα του 2020, και αυτό συνέβη και την Παρασκευή με άξιους partners in crime τους Dark Rags.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ