Οι Big Nose Attack γιορτάζουν τα 10+ χρόνια ύπαρξης τους με την επανακυκλοφορία του ομώνυμου ντεμπούτου album τους με μια special anniversary έκδοση σε κόκκινο βινύλιο από την United we Fly. Τα γιορτάζουν όμως και με ένα live στη σκηνή του six d.o.g.s, το Σάββατο 24 Δεκεμβρίου. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να τους ξαναφιλοξενήσουμε μετά από καιρό στις σελίδες του Rockin’Athens.gr, σε μια συνέντευξη με τον Άρη Ζαρκαδάκη.
10 χρόνια από το πρώτο άλμπουμ σας. Πως αισθάνεστε που καταφέρατε να υπάρχετε σε αυτή τη σκηνή με μεγάλη επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια;
Πολύ χαρούμενοι που έχουμε γνωρίσει όμορφους ανθρώπους και έχουμε γεμίσει τα μπαγκάζια μας εμπειρίες αλλά ταυτόχρονα και αρκετά εξαντλημένοι. Οι μόδες αλλάζουν γρήγορα, ο κόσμος αλλάζει γούστα, ξεχνάει, είναι πολύ δύσκολο εσύ να γερνάς αλλά να πρέπει να ξανασυστηθείς στην κάθε νέα γενιά που έρχεται. Ή αυτό μας κράτα για πάντα νέους. Δεν έχουμε καταλήξει ακόμα.
Η χειρότερη στιγμή ως τώρα σε αυτά τα δέκα (plus) χρόνια;
Ένα παγωμένο πρωινό του Δεκέμβρη το 2015 που μας άφησε το van στο Torun της Πολωνίας. Χάσαμε τα τρία τελευταία shows ενός μεγάλου μηνιαίου τουρ για την προώθηση του album ‘69’, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έπρεπε να αφήσουμε όλο τον εξοπλισμό μας σε ένα γκαράζ και να γυρίσουμε σπίτι ρέστοι μέχρι να βγάλουμε μια άκρη με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Από την άλλη θέλαμε να το κάνουμε με ένα πορτοκαλί Volkswagen T2 για την καλτίλα, καλά να πάθουμε.
Kαι η καλύτερη;
Όταν ο Boogieman ζήτησε από τη μάνα του έναν αδερφό για να παίζουνε.
Η πιο σουρεαλιστική στιγμή ως τώρα;
Είχαμε ένα live στην Πάτρα και μετά καταλήξαμε σε γνωστό αφτεράδικο της περιοχής. Αφού ο ιδιοκτήτης μας αναγνώρισε και μας πλάκωσε στα κερασμένα ποτά, μας κλείδωσε μέσα και ‘αναγκαστήκαμε’ να κάνουμε ένα βαρύ Λαϊκό dj set για να μπορέσουμε να φύγουμε.
Θα ήθελα να δώσετε ένα μουσικό χαρακτηρισμό για κάθε έναν από τους special guests που θα έχετε επί σκηνής μαζί σας.
Dimitris Charokopos – Ογκόλιθος χαμηλών συχνοτήτων
Costas Dimou – Πολυρυθμικό εργαλείο
Panos – Η επιστροφή του Λυρισμού
Nalyssa Green – Το θρόισμα των Νεραϊδών
Loukianos + Stash – Ροκενρολάδα
Ψ – Ρίμες με Ψυχή
Orestais – Το κουλ
Andreas Lagios – Το σκάβει το εργαλείο
Giannis Pachidis – Τα blues
Tom Yosi – Μόνο Les Paul
Τι έχει αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια σε εσάς μουσικά αλλά και στην ελληνική σκηνή; Τι θα θέλατε εσείς να αλλάξει;
Κάθε νέο δίσκο τον αντιμετωπίζουμε σαν ένα νέο project οπότε αλλάζουμε συχνά τον ήχο και το ύφος (μέχρι και το line up πλέον) – όποιος έχει παρακολουθήσει όλη τη δισκογραφία μας το αναγνωρίζει. Κυρίως γράφουμε νέα μουσική όταν έχουμε βαρεθεί να παίζουμε το ίδιο setlist στα λαιβ, οπότε και μόνο γι’αυτό δε νομίζω ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε η μπάντα ‘κασέτα’. Αλλιώς θα είχαμε γράψει τις πενήντα αποχρώσεις του ‘Yeah! That Girl’. Η ελληνική σκηνή είναι μια χαρά, να παραμείνει ζωντανή είναι το στοίχημα.
Ποια albums (φετινής παραγωγής) άκουσε περισσότερο ο καθένας σας αυτή τη χρονιά;
Cream – Disraeli Gears
Jimi Hendrix – Are you Experienced
Τι εννοείς δεν έχουμε 1967;
Ποια άλμπουμ των τελευταία 10 χρόνων σας επηρέασαν ή λιώσατε περισσότερο;
Nick Waterhouse – Song for Winners
JD McPherson – Undivided Heart & Soul
Khruangbin – Mordecai
Black Keys – Brothers
Night Beats – Who Sold My Generation
Black Pumas – Black Pumas
Charles Bradley – No time for Dreaming
Monophonics – Sound of Sinning
Curtis Harding – Soul Power
Τι να περιμένουμε από εσάς τα επόμενα 10 χρόνια;
Άλλους τόσους δίσκους, άλλα τόσα live και ελπίζουμε να λάβουμε άλλη τόση αγάπη.
Σας ευχαριστούμε! Καλή επιτυχία και καλή χρονιά!
