Τα αδέρφια Boogieman & Little Tonnie (aka The Big Nose Attack) συζητάνε με τον Γιώργο Χούλλη για άθλιες καλοκαιρινές δουλειές, τηγανιτά αυγά, αλλά πάνω απ’ολα για μουσική. Ας δούμε τι είχαν να πουν…
Ξεκινάμε με τις συστάσεις. Ποιοί είναι οι Big Nose Attack και πώς ξεκίνησαν;
Οι Big Nose Attack είναι ένα ντουέτο που αποτελείται από τα in real life αδέρφια Boogieman και Little Tonnie. H μπάντα έχει έδρα το Μπραχάμι αλλά η ιδέα μας ήρθε στη Σαντορίνη το 2011,όπου και οι δυο κάναμε άθλιες καλοκαιρινές δουλειές και θέλαμε κάπως να “ξεφύγουμε”. Ξεκινήσαμε το ντουέτο jamάροντας στην καλντέρα και παίζοντας στον δρόμο. Στη συνέχεια ήρθε το hang over των Down & Out και ξέραμε πως πλέον ήρθε επίσημα η ώρα για να μείνουμε οι 2 μας.
Πόσο πιστεύεις οτι έχετε εξελιχθεί (δισκογραφικά μιλώντας) στο “Paint It Blue” σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο σας;
Το ντεμπούτο μας ήταν ένας δίσκος που γράφτηκε “στα μπαμ”. Είναι μουσικές επιρροές από παντού, τις οποίες είχαμε καταπιεσμένες όλα αυτά τα χρόνια και απλά τις απελευθερώσαμε. Το “Paint It Blue” είναι κάτι πιο συγκεκριμένο. Εχει δικιά μας ταυτότητα και όλα τα κομμάτια λίγο πολύ είχαν δοκιμαστεί live πριν τα ηχογραφήσουμε. Επίσης δώσαμε μεγάλη βάση στην παραγωγή και χαιρόμαστε που πλέον βρήκαμε έναν ηχολήπτη που μας καταλαβαίνει.
Ποιά η διαδικασία της ηχογράφησης;
Πρωινό ξύπνημα, καφές, μετρό για 45 λεπτά, καφές, οδηγοί-μετρονόμοι, καφές, drums-κιθάρες-φωνές, καφές, διάλειμμα για σουβλάκια, καφές, πειραματισμός με διάφορες ιδέες και… άπειρος καφές!
Μίλησε μας λίγο για τους guests.
Οι hip-hop rhymes στο “Let me tell ya” ειναι του μεξικανού Pato Machete μέλος των Control Machete και είμαστε πολύ χαρούμενοι για την όλη επαφή και μας τιμάει. Εξαίσιος μουσικός επίσης στο τρομπόνι ο Jim Staridas και φοβερό άτομο, παίζει μαζί μας στο “Holdin’ On”. Σε αυτό το κομμάτι επίσης είπαμε να συνδιάσουμε τα original blues με τα greek blues, οπότε και βάλαμε μπουζούκι, το οποίο παίζει ο φίλος μας Johnny Buddha. Ο “ξάδερφος” μας Mickey Pantelous παίζει φυσαρμόνικα και τραγουδάει μαζί μας για τα ψέματα των γυναικών στο “Don’t u lie”. Τέλος, η Έλενα Πιτούλη ειναι το κορίτσι-κορίτσαρος του δίσκου, “Yeah! (that girl). Tην παραγωγή επιμελήθηκε ο Mike Τσομπανόγλου στα Fab Liquid studios.
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν σας άκουσα πρώτη φορά ήταν οι Black Keys. Θα το δεχόσουν αυτό;
Φυσικά! Δεν κρύβουμε τις επιρροές μας. Έτσι κι αλλιώς ζούμε σε μια εποχή που όλα θυμίζουν κάτι. Το θέμα είναι να μη μένεις εκεί και να κάνεις κάτι δικό σου.
Ως γνωστόν ξεκινήσατε από τους Down n’ Out. Πόσο σας βοήθησε αυτή η εμπειρία σε αυτό που κάνετε σήμερα;
Πάρα πολύ! Ηταν πολλά τα μαθήματα που πάθαμε και μάθαμε με τους Down & Out. Φροντίσαμε έτσι να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη.
Είσαστε ένα συγκρότημα 2 ατόμων για όλα. Πώς τα καταφέρνετε;
Το να είσαι ντουέτο και να ακούγεσαι full live μπάντα για εμάς είναι πρόκληση. Ψύχωση θα έλεγα. Δεν θεωρώ οτι ακουγόμαστε “άδειοι”, πάντα δουλεύουμε προσεκτικά τον ήχο μας και το τι θέλει ένα κομμάτι να του δώσουμε. Παρόλα αυτά η γραμμή μας πάντα παραμένει minimal: less is more.
Ποιά είναι τ’ακούσματα και οι επιρροές σας;
Παλιά blues, nothern soul, dixieland, 60’s rock, hip-hop, λίγο πολύ όλα είναι εκεί ανάλογα τη διάθεση! Αυτή τη στιγμή ακούμε μόνο παλιά 45-αρια soul και garage σ’ ένα σάπιο πικ-άπ. Μόλις σου έδωσα και ένα hint για τον επόμενό μας δίσκο, χαχα!
Τόσο με τους The Big Nose όσο και με τους Down n’ Out έχετε κάνει αρκετές support εμφανίσεις σε ελληνικές και ξένες μπάντες αλλά και περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πόσο σας βοήθησαν να κάνετε γνωστό τ΄όνομα σας;
Το να είσαι support act σίγουρα βοηθάει στο να σε δει κάποιος που δεν σε ήξερε και αν τον κερδίσεις τότε θα έρθει να σε δει και στο δικό σου gig μετά. Αυτό τον κόσμο προσπαθούμε να κερδίσουμε εμείς απο αυτά τα live και ταυτόχρονα να κερδίσουμε και εμπειρίες. Όμως, εμπειρία είναι και το να βγεις στον δρόμο μόνος σου και να παίζεις παντού. Δεν μπορείς να κάνεις μόνο gigs σε μεγάλα κυριλέ stages, θα κάνεις ακόμα και αλήτικα live σε κωλόμπαρα σε χωριά της Πολωνίας π.χ., γιατί εκεί είναι το πραγματικό rock n’ roll!
Πώς βλέπετε την ελληνική σκηνή στις μέρες μας;
Βλέπω φοβερές μπάντες να πηγαίνουν χαμένες.
Τι ακολουθεί στο μέλλον;
Ένα τηγανιτό αυγό κι ένας καφές στο πολύ άμεσο,χαχαχα! Ακόμα παιζουμε διάφορα gigs προμοτάροντας το νέο cd. Υπάρχουν και πολλά άλλα σχέδια αλλά δεν θέλουμε να λέμε πολλά. Να κάνουμε θέλουμε.
Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Cheers!
Εμείς ευχαριστούμε και για τη συνέντευξη αλλά και για το γενικότερο σαπόρτ George. AHOY!
Boogieman & Little Tonnie
*Φωτογραφίες: Δημήτρης “Milo” Μυλωνάς