Οι Big Nose Attack αν και ντουέτο κάνουν όση φασαρία κάνει μια full band, λατρεύουν την pizza και τα ταξίδια και πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο “69”. Με αφορμή όλα τα παραπάνω και την επερχόμενη παρουσίαση του δίσκου τους στο Gagarin 205, βρέθηκαν στα Ritual Studios όπου συζήτησαν με την Ελπίδα Πουρναρά.
Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου
Καλησπέρα παιδιά και καλώς ήρθατε στο RockinAthens.gr. Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε αυτό τον καιρό;
Boogie Man: Σε πάρα πολύ καλή φάση. Πίνουμε καφέδες και κάνουμε πρόβες για το live που θα κάνουμε στο Gagarin 205 στις 22 Ιανουαρίου και θα είναι στην ουσία η παρουσίαση του νέου μας δίσκου.
Little Tonnie: Μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάνει πρόβα…
Boogie Man: …έχουμε μείνει μόνο στους καφέδες και τις μπύρες, βασικά, αλλά ξέρεις κρατάμε μια δημόσια εικόνα κοινωνική – δε μπορούμε να εξαφανιστούμε στα studios (γέλια).
Little Tonnie: Ναι, αυτή είναι η φάση μας.
Νέος δίσκος ονόματι “69” με αρκετά ευφάνταστο τίτλο. Τι συμβολίζει για εσάς;
B.M: Τι συμβολίζει για εμάς ή για τον περισσότερο κόσμο; (γέλια). Είναι ένα mindgame το “69”. Αφενός πάει το μυαλό σου εκεί που πάει, αλλά από την άλλη είναι και η αγαπημένη μας εποχή μουσικά (χρονολογικά δηλαδή). Επίσης το 6 και το 9 στο εξώφυλλο σχετίζονται με το yin – yang το οποίο είναι σύμβολο αρμονίας και ολοκλήρωσης που υποτίθεται είμαστε εμείς οι δύο, διότι είμαστε ο ένας και ο άλλος, αλλάζουμε ρόλους, αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Αυτό είναι το “69” σαν concept, δηλαδή, ξεκίνησε ο τίτλος. Δεν έχει να κάνει με τον Π. Σιδηρόπουλο, όπως μας έχουν πει κάποιοι.
L.T: Βέβαια πλέον το τελευταίο διάστημα έχει κι άλλη έννοια το “69”. Έχει μια κακή έννοια, γιατί όλοι αρχίζουν και πεθαίνουν στα 69 τους.
Ποια είναι η μεγαλύτερη σας αγάπη και τι είναι αυτό ελλείψει του οποίου δε μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας;
Η pizza και η pizza. Επόμενη ερώτηση (γέλια).
L.T.: Είναι πάνω από μία. Είναι ο καφές, η pizza, η μουσική…
B.M.: Είσαι πολύ πεζός…
L.T: …και το gin tonic. Ναι, αυτά. Νομίζω αυτά τα απλά πράγματα στη ζωή είναι τα πιο σημαντικά.
B.M.: Τα ταξίδια θα έλεγα εγώ, η μουσική, η pizza. Αυτά. Δεν κάνουμε και πολλά στη ζωή μας.
Περιγράψτε μου μια μέρα σας στο στούντιο.
Προβάρουμε στο σπίτι, σε ένα δωμάτιο που έχουμε διαμορφώσει. Γενικά ξυπνάμε, βάζουμε καφέ και ξεκινάμε, όπως είμαστε. Θα μπορούσαμε να έχουμε μεγαλύτερο σπίτι αλλά το θυσιάσαμε για να τζαμάρουμε πιο πολύ – δεν είναι studio με την κοινή έννοια του όρου, απλά εκεί έχουμε κι οι δύο τους εξοπλισμούς μας και περνάμε τον χρόνο μας. Οπότε αυτό μας δίνει και την πολυτέλεια όταν έχουμε μια ιδέα π.χ. να μη χάνουμε χρόνο μέχρι να βρούμε ώρα να κλείσουμε στο studio κτλ. Δουλεύουμε την όποια ιδέα επιτόπου, όπως είμαστε κι αυτό μας δίνει μεγάλη ελευθερία.
Τι παίζει στο πικάπ σας αυτό τον καιρό; Υπάρχει κάποιος δίσκος που θεωρείτε ορόσημο για τη ζωή σας;
L.T.: Ο πρώτος δίσκος των Funkadelic, Tower of Power…
Β.Μ.: Ναι, κυρίως funk και rock είναι το σκηνικό αυτό τον καιρό. Α και Barrence Whitfield & The Savages! Ακούμε μουσική γενικότερα. Δεν έχουμε χάσει το “fun” του πράγματος – όχι μόνο όταν μελετάμε δηλαδή. Το “Tres Hombres” των ΖΖ Τοp, το “Band of Gypsys” του Jimi Hendrix, το “Who’s next?” των Who. Κλασικά πράγματα. Έχουμε μία βάση θα έλεγα κατά κόρον old school.
Από την πλατεία Βαρνάβα στη Μαλακάσα δίπλα στους Black Keys. Από τα πενήντα άτομα κοινό σε ένα γεμάτο Terra Vibe. Πώς είναι να παίζεις στην καθεμιά από τις δυο περιπτώσεις;
L.T.: Το καθένα έχει τα καλά του. Ο κάθε χώρος είναι θέμα vibe περισσότερο. Δεν είναι ποσοτικό δηλαδή κι από ένα σημείο και μετά δεν έχει και διαφορά από πλευράς άγχους κλπ που κυριαρχεί σαν άποψη. Νομίζω είναι πιο αγχωτικό να παίζεις σε μικρούς χώρους και να έχεις τον “δικό σου” κόσμο, που τους γνωρίζεις όλους και σε παρατηρούν. Από εκει και πέρα αυτό είναι και θέμα του αν θα νιώσεις καλά με τη σκηνή. Είναι πολλά μαζί που συνεισφέρουν σε όλο αυτό. Είναι το ηχητικό κομμάτι, η ενέργεια του κόσμου, είναι όλα. Με λίγα λόγια δεν έχει να κάνει με το μέγεθος της διοργάνωσης αυτό καθαυτό. Σίγουρα όλοι οι μουσικοί νομίζω ότι προτιμούν να παίζουν σε μεγάλες σκηνές γιατί έχουν καλύτερο ήχο φερειπείν και προωθούν τη δουλειά τους σε περισσότερο κόσμο. Αλλά σα διασκέδαση και μόνο μπορείς κάλλιστα να περάσεις όμορφα σε live με δέκα άτομα, δεν είναι ποσοτικό το θέμα. Ειδικά στην πλατεία Βαρνάβα, είναι από τα πιο ωραία live που έχω ζήσει, μου έχει αφήσει πολύ ωραία συναισθήματα. Ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις σε μεγαλύτερες σκηνές που δεν ένιωσα οικειότητα με τον χώρο. Βγήκαμε παίξαμε και δε “ζεσταθήκαμε” ποτέ.
Πλάι σε ποιο όνομα νιώσατε μεγαλύτερη περηφάνια να βλέπετε το δικό σας από την εποχή των Down & Out ως και σήμερα και με ποιον θα επιδιώκατε να μοιραστείτε τη σκηνή μελλοντικά;
L.T.: Οι ZZ Top θα έλεγα εγώ. ήταν κάτι που θέλαμε πολύ όλοι τότε. Ήταν από τις βασικότερες επιρροές μας.
Β.Μ.: Ναι σίγουρα. Είναι οι παιδικοί μας ήρωες και δε νομίζω ότι μπορεί να τους ξεπεράσει κάποιος από τη στιγμή που για ευνόητους λόγους δε μπορούμε να παίξουμε με τον Jimi Hendrix. Είναι η μπάντα που μας έκανε να πιάσουμε κιθάρες και τύμπανα. Βέβαια ήταν και λίγο ψυχεδελικό σαν σκηνικό γιατί ναι μεν παίξαμε μαζί τους, αλλά επειδή ήταν στο εξωτερικό δεν είχαμε τους φίλους μας να μοιραστούμε αυτή τη χαρά μαζί τους. Τώρα για μελλοντικά είμαστε ανοιχτοί και γουστάρουμε άπειρες μπάντες για να παίξουμε μαζί και κάθε φορά που γίνεται κάποια πρόταση – είτε το κυνηγάς εσύ είτε στο προτείνουν – αν σου αρέσουν οι άλλες μπάντες που καλείσαι να παίξεις μαζί, αυτομάτως μπαίνεις στη διαδικασία να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό.
Έχετε οργώσει χώρες του εξωτερικού με το βαν σας κι όπως έχετε πει κατά το παρελθόν σε ένα από αυτά τα ταξίδια σας έχουν χαρίσει το όνομά σας. Ποια είναι η πρώτη εικόνα/στιγμή που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τη λέξη “περιοδεία”;
L.T.: Ταλαιπωρία βασικά (γέλια).
B.M.: Αϋπνία, κούραση, κακή διατροφή, hangover. Αξίζει τον κόπο όμως. Μπορεί να είσαι μονίμως εν κινήσει, να σου λείπουν πράγματα, να κουράζεσαι, αλλά αν σ’ αρέσει δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Προσωπικά μου αρέσουν τα ταξίδια, μ’ αρέσει να γνωρίζω νέο κόσμο στον οποίο ουσιαστικά πας τη μουσική σου και ουσιαστικά κάνεις επιλεγμένο τουρισμό, κινείσαι στοχευμένα. Εμπειρίες από ταξίδια αποτυπώνονται και σε κομμάτια μας, στο U.B. πχ από τον προηγούμενο δίσκο αλλά και τώρα που ήμασταν στη Πολωνία και μας “άφησε” το βαν, σίγουρα θα γράψουμε κάποιο κομμάτι. (γέλια)
Άρα να φανταστώ ότι το τρέχετε εξ΄ ολοκλήρου εσείς στους περισσότερους τομείς – d.i.y. δηλαδή;
Β.Μ.: Ναι, τώρα είμαστε σε μία πολύ καλή φάση της πορείας μας που πλεον μας κάνουν προτάσεις. Στην αρχή, το 2011, παίξαμε σε ό,τι bar υπήρχε. Και φυσικά κυνηγάμε και τα live στο εξωτερικό. Θέλουμε να το κάνουμε αυτό συχνά. Όχι να παίξουμε ένα live και να γυρίσουμε σπίτι μας αλλά να κάνουμε tour.
Αν υπήρχαν οι προδιαγραφές για μια πολύ καλή πορεία εκτός συνόρων θα τα παρατούσατε όλα για να πραγματωθεί αυτό;
L.T.: Ναι, αύριο κιόλας. Δεν κάνουμε κάτι άλλο.
B.M.: Το big plan αυτής της μπάντας είναι ότι είμαστε αδέρφια και παραμένουμε duo όχι για λόγους ιδεολογικούς ούτε καλλιτεχνικούς, αλλά επειδή αφενός λειτουργεί αυτό το πράγμα εύκολα και κατά δεύτερον μεταφέρεται εύκολα. Παλιότερα με την προηγούμενη μπάντα όταν είχαμε παίξει σε ένα festival στη Νότιο Αφρική, κάτσαμε τελικά 40 μέρες. Είχαμε πρόταση να βγάλουμε πράσινη κάρτα και να ζήσουμε εκεί σα μουσικοί αλλά δε τα βρήκαμε μεταξύ μας. Πλέον είμαστε διατεθειμένοι για τα πάντα και δεν πρόκειται να αφήσουμε τέτοια ευκαιρία να φύγει. Έχουμε αυτό το πράγμα πάνω απ’ όλα και δε σου κρύβω ότι πολλές φορές μας έχει γυρίσει boomerang και στα προσωπικά μας και με τους φίλους μας
L.T.: Το θέμα είναι όμως να είναι αληθινή η ευκαιρία. Έχουμε απομυθοποιήσει το γεγονός ότι θα πας έξω και θα είναι όλα ιδανικά. Φυσικά και υπάρχει αυτό που λέμε “μουσική βιομηχανία”, αλλά δύσκολα θα σε δεχτούν. Θα κοιτάξουν να προωθήσουν τις δικές τους μπάντες.
B.M.: Ακριβώς. Το να πάμε εκεί θα είναι στο πλαίσιο του να το κτίσουμε από το μηδέν. Ό,τι και να έχουμε δημιουργήσει στην Ελλάδα ουσιαστικά είναι σα να μην υπάρχει. Δεν περιμένουν κάποιον Μεσσία στο εξωτερικό. Πας για κάτι το διαφορετικό.
L.T.: Στην τελική, το επίπεδο στη χώρας μας τόσο όσον αφορά τα συγκροτήματα όσο και στις παραγωγές είναι αρκετά υψηλό πλέον. Αυτό που λείπει είναι η ίδια η μουσική βιομηχανία, άνθρωποι να πιστέψουν σε αυτό που κάνεις και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα, να επενδύσουν σε αυτό με πλάνα και προς τα έξω. Αυτό βέβαια έχει και δυσκολίες που έγκεινται στη γενικότερη νοοτροπία του Έλληνα που περνά και στον τομέα της μουσικής. Δεν έχουν καταλάβει πόσο σημαντικές είναι οι τέχνες κι οο πολιτισμός, οι τέχνες στην καθημερινότητά μας. Για παράδειγμα οι Αμερικάνοι, εγώ θεωρώ ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος που κέρδισαν – γιατί έχουν κάνει άπειρους – ήταν ο πολιτισμικός. Βλέπουμε τις ταινίες τους, ακούμε τη μουσική τους, φοράμε τα ρούχα τους. Κάτι τέτοιο για να γίνει στην Ελλάδα (να πιστέψεις σε ό,τι έχεις) θέλει αρκετές γενιές ακόμα.
Τι είναι αυτό λοιπόν που όταν το πετύχετε θα θεωρείτε πια τους εαυτούς σας επιτυχημένους σαν μουσικοί;
Β.Μ.: Είναι θέμα έκφρασης κυρίως η μουσική όχι τόσο επίτευξης στόχων. Βγάζω νέο υλικό και γράφω για μένα πρώτα απ’ όλα. Μπορεί να ακουστεί λίγο άσχημο αλλά κατά βάση είναι εγωιστικό το ζήτημα. Φυσικά και θέλω να μοιραστώ τη μουσική μου και να την ακούσουν κι άλλοι αλλά το ότι θα βγάλω νέο δίσκο εφόσον δεν έχω μια εταιρεία να με πιέσει γι’ αυτό είναι για να καλύψω εγώ το κενό που έχω αν θες. Το οποίο είναι κενό καλλιτεχνικής έκφρασης και δημιουργίας. Η δημιουργία είναι η φάση μας όμως.
L.T.: Παίζεις γιατί διασκεδάζεις και γιατί σου αρέσει. Όχι από αγγαρεία. Επιτυχία για μένα είναι απλά να μπορείς να ζεις από αυτό που κάνεις για να μπορείς να συνεχίζεις να το κάνεις. Οι περισσότεροι μουσικοί που έπαψαν να είναι επιτυχημένοι, δεν τα παράτησαν από τη μια μέρα στην άλλη. Απλά χάθηκαν στο “fade out”. Επειδή είναι ακριβό χόμπι το να συντηρείς μια μπάντα, να κάνεις παραγωγές και δίσκους, αρχίζεις να αναλώνεσαι σε άλλα πράγματα ώστε να βιοποριστείς κι έτσι ίσως το χάνεις κάπου, σε κάποια φάση σταματά να υπάρχει η μουσική στη ζωή σου. Επιτυχία, λοιπόν, είναι να κάνεις καλά αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις. Αλλά να το κάνεις και με τον τρόπο σου, χωρίς συμβιβασμούς – κι ας είναι δύσκολο.
Β.Μ.: Η μεγαλύτερη ικανοποίηση είναι να έχει αντίκτυπο αυτό που κάνεις. Έγραψα για παράδειγμα ένα κομμάτι γιατί με παράτησε η πρώην μου ή επειδή έφαγα κάτι σάπιο στην Εθνική οδό κι αυτό το κομμάτι τώρα παίζει στο ραδιόφωνο. Κι όχι μόνο αυτό αλλά ταυτίζεται κάποιος με όλο αυτό, αγοράζει το δίσκο για να το ακούσει και όχι μόνο καταφέρνεις να του μεταφέρεις αυτό το “κάτι”, αλλά βγάζεις και χρήματα. Το λες κι επιτυχία αυτό.
Σε λίγες μέρες πρόκειται να παρουσιάσετε το νέο σας πόνημα “69” στη σκηνή του Gagarin 205. Πείτε μου λίγα λόγια γι’ αυτό.
B.M.: Πριν ένα χρόνο περίπου ανοίγαμε τη συναυλία των Blues Pills στον ίδιο χώρο κι είχε πολύ καλό feedback το live. Τότε, μάλιστα, ο υπεύθυνος παραγωγής μας είπε: “Το επόμενο εδώ μέσα δικό σας“ κι ήταν σε φάση μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Και να που ήρθε η ώρα και για εμάς να κάνουμε ένα ολόδικό μας live με τον δικό μας κόσμο που ξέρουμε ότι θα έρθει γιατί μας γουστάρει και θέλει να μας δει.
L.T.: Αυτό είναι η εξέλιξη που λέγαμε και πριν. Θέλουμε να δοκιμάσουμε τον ήχο μας σε μεγαλύτερο χώρο. έχουμε να κάνουμε δικό μας live στην Αθήνα πάνω από ένα χρόνο.
B.M: Θέλουμε να παρουσιάσουμε το υλικό μας και να προσεγγίσουμε κι άλλο κόσμο που ξεφεύγει από την underground σκηνή, αν θες. Οπότε σας περιμένουμε όλους εκεί.
Σας ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα, λοιπόν, ο επίλογος δικός σας!
Β.Μ: Χμμμ, αγάπη και πίτσα βασικά, όπως λέω πάντα. (γέλια)
Peazz & love δηλαδή; (γέλια)
Β.Μ.: Ναι αυτό! Peazz & love & rock ‘n’ roll. (γέλια)