Το Σαββάτο που μας πέρασε βρέθηκα στο γνωστό μαγαζί στο μικρό στενάκι παράλληλα της Αθηνάς στο Μοναστηράκι. Στο Six D.Ο.G.S με τον ανακαινισμένο εξωτερικό του χώρο με μια τεράστια πινακίδα με φώτα που θυμίζει Λας Βέγκας να σου προκαλεί ενδιαφέρον και μια κοκκινόμαυρη πρόσοψη. Αλλά αυτό δεν είναι το σημαντικό της βραδίας.Το σημαντικό είναι ότι σε αυτό το μαγαζί ο Nick Saloman και το συγκρότημα του The Bevis Frond θα μοιράζανε τη μουσική τους στον κόσμο που σχεδόν το γέμισε το μέρος.
Ανταπόκριση: Λευτέρης Βουτσάς / Φωτογραφίες: Ηλιοστάλακτη Μεγαλιού
Ο Nick Saloman είναι μια σημαντική φυσιογνωμία στον χώρο της garage, indie, psychedelic,rock μουσικής και μια απίστευτη δημιουργική περσόνα που εχει περάσει από ένα σωρό συγκροτήματα είτε ως βασικός συνθέτης, είτε ως τραγουδιστής η κιθαρίστας και με δική του δισκογραφική τη Woronzow όπου κυκλοφόρησε τις πρώτες του δουλείες μέσω αυτής.
Στο δια ταύτα λοίπον…
The Liarbirds
Η βραδιά ξεκίνησε με τους Liarbirds να ζεσταίνουν το σανίδι του Six D.O.G.S, τους οποίους να με συγχωρείτε δεν τους ήξερα και ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα. Μουσικά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα και τόσο, αλλά να λέμε του στραβού το δίκιο αν είσαι φίλος της Indie/pop/rock μουσική πήγαινε δες τους. Δεμένο συγκρότημα, με ωραίο ρυθμό και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Ο καλός ήχος βοήθησε να βγει ένα ωραίο σύνολο όπου η πλειοψηφία του κόσμου γούσταρε και η μπάντα κέρδισε ένα δυνατό χειροκρότημα. Τα παιδία ευχαριστήσανε τον κόσμο και παραδώσανε τη σκυτάλη…
The Bevis Frond
…στον Saloman και την παρέα του οι οποίοι για περίπου 2 ώρες και 15 λεπτά αν δεν κάνω λάθος γεμίσανε το Six D.O.G.S με τις ωραίες τους μουσικές και κάνανε από τον πιο πιτσιρικά μέχρι και τον μεγαλύτερο σε ηλικία να κουνηθεί, να φωνάξει, να χορέψει υπό τους ήχους κομματιών όπως “London Stone”,”He’d be a diamond”,”Maybe”,”She’s Entitled to”,”Speed boat”,”Superseded”,”Stain of the sun” και άλλα πολλά τα οποία αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν. Παραδώσανε μαθήματα μουσικής, απίστευτα σόλο, ένας ντράμερ να παίζει με παρτιτούρα, Adrian Shaw στο μπάσο (κάτι ξέρει και αυτός ο άνθρωπος με Hawklords μπλουζάκι παρακαλώ).
Ανάμεσα στα κομμάτια να μιλάει με τον κόσμο, να κάνει χαβαλέ (εντάξει Βρετανός είναι μη περιμένετε να τα καταλάβαμε όλα). Καθώς τραγουδούσε πήγε να πνιγεί ο άνθρωπος και έχασε τα λόγια, παρόλα αυτά δεν σταμάτησε να παίζει, αν και είχε σκάσει στα γέλια, καταπληκτικές ανθρώπινες στιγμές. Και το ξαναλέω παίζανε για κάνα δίωρο και βάλε (σε σχέση με άλλα συγκροτήματα που μοιράζουν 30 χρόνια κεραυνούς…και πολύ κρατήθηκα).
Εν ολίγοις ένα πάρα πολύ καλό live και αυτό το καταλάβαινες γιατί ο κόσμος που γέμισε το Six D.O.G.S ήθελε κι άλλο, και όταν καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει άλλο φύγαμε όλοι με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης. Και για να πω και την αμαρτία μου, τον Saloman και την παρέα του δεν τους ήξερα και τόσο, και παρόλο που οι γνώσεις μου γύρω από αυτούς ήταν περιορισμένες πραγματικά πέρασα τέλεια.