Οι Atomic Bitchwax συμπληρώνουν φέτος 21 χρόνια στη δισκογραφία και 27 ως συγκρότημα. Και το γιορτάζουν.
Για να πω την αλήθεια εκτός από τα τρία πρώτα κλασικά (ειδικά το πρώτο) τους album δεν είχα ιδέα τι έκαναν οι Atomic Bitchwax στο μεταξύ. Ήταν η εποχή που το γκαραζάδικο hard rock γνώριζε δόξες με σχήματα όπως οι Fu Manchu, οι Brought Low, οι Gorilla και φυσικά οι Hellacopters. Οι ίδιοι δε φάνηκαν να πτοήθηκαν από την αδιαφορία μου και στο μεταξύ, έχουν κυκλοφορήσει άλλους πέντε δίσκους με πυκνότερη περίοδο το 2015 με φέτος.
Τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό όταν ακούς τον φετινό δίσκο είναι οι MC5 ειδικά στα πιο γρήγορα και τζαμαριστά τραγούδια, οι KISS της πρώτης εποχής τους ειδικά σε τραγούδια όπως το Easy Action αλλά (να το πω;) και μια glam αίσθηση ειδικά στο You got it. Σημαντική επίδραση είχε, και έχει, και το αδερφό συγκρότημα από το New Jersey, οι Monster Magnet, με τους οποίους μοιράζονται μέλη αλλά και ανταλλάζουν (ο μπασίστας και μόνο σταθερό μέλος Chris Kosnik είναι και στους δύο). Α! Εδώ να επισημάνω ότι ο δίσκος ανοίγει με την επαναηχογράφηση του πιο αξιομνημόνευτου τραγουδιού τους από τον πρώτο δίσκο του «Hope you die» γιορτάζοντας έτσι την επέτειο.
Για να περάσω στο δια ταύτα, ο δίσκος βγάζει τόσο feelgood αίσθηση που σχεδόν αδιαφορείς για το αν το οι Atomic Bitchwax πρωτοτυπούν ή καινοτομούν. Άλλωστε έχουν αφοσιωθεί σε ένα είδος rock το οποίο πιο πολύ θα λειτουργήσει σαν soundtrack σε ξέφρενη οδήγηση ή κάποιου άλλου είδους υποβοηθούμενου από ουσίες ταξιδιού.
Το ομορφότερο τμήμα του LP είναι η χημεία των μουσικών η οποία γίνεται πιο εμφανής στα δύο instrumental τραγούδια. Οι Atomic Bitchwax ανεβοκατεβαίνουν την ταστιέρα και κάνουν πάσες ο ένας στον άλλον με κορύφωση συνήθως το τελείωμα των τραγουδιών όπου προσφέρουν τούτι και σόλο που λιώνουν μυαλά και πρόσωπα. Ο γεμάτος ήχος τους σε κάνει καμιά φορά να ξεχνάς ότι είναι power trio και είναι προφανές ότι τα κομμάτια θα αναδειχτούν πολύ καλύτερα παιγμένα υγρό σε κάνα υγρό υπόγειο.
Στο τέλος της μέρας, αν εξαιρέσει κανείς το μετριότατο εξώφυλλο θα πρότεινα αυτό τον δίσκο σε κάποιον για να δει τι μπορεί να κάνει μια μπάντα που παίζει 20 χρόνια στα ίδια ηχητικά πλαίσια αλλά καταφέρνει να κάνει ξεχωριστούς και ενδιαφέροντες δίσκους με δέσιμο και παιξίματα τα οποία εντυπωσιάζουν.
Υ.Γ. Άκουσα λίγο Sweet Leaf στο Scorpio;