Μέσα στη μαυρίλα της εποχής μας ο νέος (μετά από 18 χρόνια) δίσκος των Tears for Fears είναι μία ζεστή πηγή φωτός. Οι Roland Orzabal και Curt Smith μας δίνουν μια όμορφη δουλειά που έχει τις ρίζες της συνθετικά πίσω στο 2013 με μετέπειτα προσθήκες, κυρίως μετά το θάνατο της γυναίκας του Orzabal το 2017.
Ήδη, από τις πρώτες νότες της ακουστικής κιθάρας του No Small Thing γίνεται αντιληπτή η προσεκτική δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή και ενορχήστρωση. Η επιρροή των Stones είναι εμφανής και αποτελεί προπομπό της γενικότερης 60’s ατμόσφαιράς που επικρατεί σε πολλά από κομμάτια. Αντίστοιχα οι Beatles είναι πανταχού παρόντες στο αισθαντικό Master Plan.
Το ομώνυμο αριστουργηματικό τραγούδι αποτελεί εξαίρετο δείγμα της χαρακτηριστικής synth pop του συγκροτήματος και ταυτόχρονα ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Ο δίσκος δεν σταματά να δίνει εμπειρίες ευφυούς σύνθεσης και μουσικότητας. Ακούστε για παράδειγμα την φωνητική ερμηνεία στο Long, Long, Long Time ή τον συνδυασμό πιάνου, ακουστικής κιθάρας και χορευτικού ρυθμού στο εξαίρετο και up-lifting Break the Man στο οποίο το μπάσο μοιάζει να τραγουδάει. Αναμφισβήτητα μία από της κορυφές του album είναι το δυναμικό My Demons στο οποίο η μουσική της μπάντας παντρεύεται με την electro pop των Depeche Mode στα καλύτερά της. Στη δε σκοτεινή μπαλάντα Stay, το πνεύμα του Steven Wilson (που έκανε και το surround mix) είναι πανταχού παρόν.
Κάθε σύνθεση, κάθε τραγούδι είναι ένας μικρός κόσμος με τη δική του ατμόσφαιρα και την δική του ενορχηστρωτική άποψη. Και όμως το αποτέλεσμα ακούγεται συμπαγές, με συνάφεια και νόημα. Το The Tipping Point αποτελεί σίγουρα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Επενδύστε τον χρόνο ακρόασή σας άφοβα. Θα κερδίσετε πολλά.