Θα το θέσω απλά. Έχετε δει το “Get Thrashed”; Για όσους δεν ξέρουν, είναι ένα θεϊκό documentary πάνω στο φαινόμενο thrash metal, που καταφέρνει να δώσει με συγκλονιστικό τρόπο την έκρυθμη ατμόσφαιρα που επικρατούσε όταν το thrash έπαιρνε κεφάλια κατά τη διάρκεια των ιερών 80s. Αν δηλώνετε thrashers δείτε το, πρέπει να το νοιώσετε αυτό. Εκτός αν ήσασταν την Κυριακή στους Tankard. Σε αυτή την περίπτωση το έχετε νοιώσει ήδη…
Aνταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Ντορίνα Τζώγιου (περισσότερες εδώ)
Ξεκίνημα με τους Fadom και τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Τρεις έγχορδοι με βερμούδες και αμάνικα καρό πουκάμισα, ένας λυσσασμένος drummer, ατόφιο Bay Area συναίσθημα, τα απαραίτητα Anthraxικά χοροπηδηχτά – ναι, το ξέρω ότι αυτοί είναι Νεοϋορκέζοι, εξυπνάκηδες – και ασταμάτητος χαμός για ένα μισάωρο. Τίμια μπάντα, παθιασμένη, δοσμένη σε αυτό που κάνει, τσεκάρετέ τους!
Συνέχεια με Chronosphere, τρείς έγχορδοι με κόκκινια παντελόνια, ένας εξίσου λυσσασμένος drummer, πιο σύγχρονο thrash συναίσθημα, ο ήδη ψημένος από τους Fadom κόσμος σε παραλλήρημα, και άλλο ένα μισάωρο ακατάσχετου πανικού από μία μπάντα που δείχνει έτοιμη να κινηθεί στην μεγάλη κατηγορία. Το ξύλο στο “Brutal Decay” ήταν καθαρά επαγγελματικού επιπέδου.
Menace. Τρεις έγχορδοι χωρίς κάποια σαφή στυλιστική συνοχή, αυτό με τους drummer θα το κόψω γιατί μιλάμε για ένα thrash live οπότε όλοι οι drummers ήταν ασταμάτητοι, και άλλο ένα set πατροπαράδοτου thrash metal. Οι Menace βέβαια είναι παλιοσειρές, και το πιο ξερό και σιδηροδρομικό thrash τους κάπου δυσκολεύτηκε να μιλήσει στους αφιονισμένους πιτσιρικάδες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι τύποι δεν απέδωσαν άψογα.
Και τι καλύτερο για τελευταία ένεση αδρεναλίνης πριν τους Τankard από τους Mentally Defiled. Εδώ θα μου επιτρέψετε να σπάσω αυτό που είπα πριν ότι δε θα ξαναμιλήσω για drummer, γιατί ο drummer των Mentally Defiled τυχαίνει να είναι και ο drummer των Ravencult – και των Thou Art Lord και των Principality of Hell και άλλων πολλών – και είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς drummer που έχω δει live. Και ο τραγουδιστής τους μου θυμίζει τον Baloff. Και σπέρνουν. Και “Necrohooligan” και “Thrash ‘till Afterlife” και μόνο θρας ρε!
Και Tankard. Εκεί γύρω στις 22:00, το πανικόβλητο χαρούμενο κουαρτέτο έσκασε με “Zombie Attack” και τα υπόλοιπα δύσκολα μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις… Ακατάσχετος πανικός, ασταμάτητο stage diving, ανελέητο moshing, και θα παρακαλούσα όλα αυτά να εκληφθούν κυριολεκτικά γιατί το stage diving HTAN ασταμάτητο και το moshing ΗΤΑΝ ανελέητο. ΟΚ, για τον πανικό δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρος πώς μπορεί να εκληφθεί κυριολεκτικά το «ακατάσχετος». Αλλά για να μην φεύγουμε από το θέμα μας, το live της κυριακής ήταν από τα πιο ακραία live που έχω δει, και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οποιοδήποτε live των Slayer ή των Exodus από το ’86 θα είχε να προσφέρει κάτι παραπάνω σε όρους έντασης και πόρωσης. Σε περίπτωση που σας ενδιαφέρει η απόδοση των Tankard, σημειώστε ότι ήταν άψογη, αλλά όλα αυτά τα μουσικάντικα περνάνε σε δεύτερη μοίρα σε ένα live όπου το κοινό έφτασε σε τέτοιο σημείο αλλοφροσύνης που έκανε τον Gerre να πει “guys, we love stage diving, but please, try and take care of yourselves”. Ειδικά σε κάτι “Maniac Forces” και “Empty Tankard” είναι θαύμα που δεν βγάλαμε κανέναν με φορείο έξω… Τα υπόλοιπα, βλέπε πεσμένα μικρόφωνα, αναποδογυρισμένα monitors, μπουγελώματα με μπύρα, χοροί με κορίτσα από το κοινο και φιλιά σε τύπους με φανέλα της Eintracht Frankfurt, είναι θολές αναμνήσεις. Τελικά ξέρετε κάτι; Ο πανικός ΗΤΑΝ ακατάσχετος. Κυριολεκτικά!