‘Man σε ψήνει ένα livακι το Σάββατο;”
… Αυτή ακριβώς η παρότρυνση του έγκριτου αρθρογράφου Αρχισυντάκτη Β'(Επιμέλεια ύλης), και συναδέλφού Αρη Ζαρκαδάκη(συν το γεγονός της επαναλαμβανόμενης ακρόασης του Hallucination of Beauty)με οδήγησε στο ζεστό και φιλόξενο sixdogs για ένα μικρο, ψυχεδελικό ,φολκ και ”παγωμένο” ταξίδι των Δανών Tales Οf Murder And Dust. Έχοντας στο βιογραφικό τους 1 EP και 1 δίσκο ανέβηκαν στην σκηνή με δυο κιθάρες(μέτρησα κάπου στις 3456 επεξεργαστές και πεταλιέρες για κάθε μια) , ένα μπάσο(με αντίστοιχα εφέ σε νούμερα), ένα βιολί, ένα σετ keyboards , drums , ένα ντέφι και μάλλον ένα σετ μαράκες μαζί με ένα υπέροχο video projection. Το σιτάρ που άκουγα όμως σε όλο σχεδόν το δίσκο;Που ήταν;Δεν το είδα ποτέ. Ίσως τελικά να έφταιγε το γεγονός ότι είχαν ηχογραφημένο να παίζει σε λούπα όλη την ώρα. Κρίμα, είχα προετοιμαστεί να δω επιτέλους σιταρ στο μισό μέτρο.
Ανταπόκριση: Κώστας Βαχάρης / Φωτογραφίες: Ήλια Μεγαλειού
Αρκετά με την σιταροκουβέντα ας πάμε στα συναυλιακά. Έφτασα στο χώρο περίπου δέκα παρά κάτι. Μόλις είχε βγει O Ghone(;) στην σκηνή με την ”πειραματική” κιθάρα του, που ήταν και το opening act.Η αλήθεια είναι ότι τόσο experimental μουσικές δεν μου αρέσει να τις κρίνω, γιατί φοβάμαι μην βγω κακός. Μιλάμε όμως για ενα μισάωρο +, όπου ο συμπαθής Ghone έξυνε την κιθάρα του και πείραζε τα εφε του βγάζοντας έναν ίδιο μελαγχολικό θόρυβο. Και ναι κάποιες στιγμές ήταν λίγο πιο ”πιασάρικος” θόρυβος, αλλά λογικό είναι διάολε, ηλεκτρική κιθάρα παίζεις.
Περίπου με ακριβώς δέκα και μισή βγήκαν οι Tales Οf Murder And Dust. Ελάχιστο μπλε φως λούζει την σκηνή. Το video πίσω τους και η λούπα με το σιτάρ ξεκινάνε και τα όργανα παίρνουν και αυτά ζωή. Ωστόσο, άλλο φως πέρα από το αχνό μπλε και τον όποιο φωτισμό απο το βίντεο δεν είδαμε. Αν το merch είχε κλείσει και αυτό τα φώτα του, η ατμόσφαιρα θα ήταν πέρα για πέρα σκοτεινή και ιδανική! Η μπάντα είναι νέα(και σε ηλικιακό μέσο ορό) και όπως δήλωσε σε ολο το κοινό είναι η πρώτη τους φορά που κάνουν τουρ εκτός Δανίας. Οπότε καταλαβαίνετε οτι μας δώσανε, αν οχι το βαρύγδουπο ”..τον καλύτερο τους εαυτό”, σίγουρα ένα δυνατό Live βασισμένο στις 2 δουλειές τους και ενα καινούριο τραγούδι. Ψυχεδέλεια με νότες φολκ και alternative και μια δυναμική απο ανθρώπους που δεν φαινόντουσαν να παίζουν τίποτα ”παπάδες” αλλα το αποτέλεσμα ηταν εξαιρετικό.
Για να καταλάβετε ίσως καλύτερα τι μουσική παίζουν οι Tales σκεφτείτε ότι είναι το παιδί που θα βγάζαν οι Black Angels με τους Woven Hand και βάλτε για πάππου του τους Velvet Underground.Το κακό της συναυλίας ήταν οτι κράτησε λίγο. Αναγκαίο από την άλλη αφού δεν είχαν άλλα τραγουδια.Ελπιζω τώρα που έγινα φαν λίγο πιο γρήγορα και απο επομένη κλήρωση του τζόκερ (Πέμπτη τους έμαθα Σάββατο τους είδα) να ξαναέρθουν σύντομα και να τους απολαύσουμε ακόμα μια φορά.