Μόλις άκουσα το νέο album των Swallow the Sun και η ετυμηγορία είναι η εξής: είναι υπέρτατο. Η αλήθεια είναι ότι είχα πολύ καιρό να ενθουσιαστώ με δουλειά που ανήκει στο συγκεκριμένο υποείδος της metal, όμως αυτοί οι Φινλανδοί είναι πολυκαιρισμένοι, έχουν εντρυφήσει στη doom/melodic metal και αυτό είναι πασιφανές.
Όλα ξεκινούν με ένα απόλυτο έπος, που ακόμα και αν το album αποτελούταν από δέκα επαναλήψεις αυτού του κομματιού, πάλι θα ήμουν ευχαριστημένος. Από τις πρώτες νότες του “When a Shadow Is Forced into the Light” νιώθεις λες και μπαίνεις σε ναό και σκέφτεσαι πως πρέπει να βηματίσεις ήρεμα, αργά, με κατάνυξη και πάνω απ’ όλα με σεβασμό. Πνιγηρή ατμόσφαιρα, ισόποσος θυμός και σπαραγμός, υπέροχα drums και αυτό το κρεσέντο με τη θρηνητική επανάληψη της λέξης dark… ανατριχίλα.
Ακολουθούν τα “The Crimson Crown” και “Firelights”. Το πρώτο εξ αυτών είναι από τα πιο ήρεμα κομμάτια του δίσκου και λειτουργεί ως μια μικρή ανάπαυλα μετά την έκρηξη του αρχικού έπους. Μου θυμίζει κάπως παλιές δουλειές των Katatonia. Ομοίως και το “Firelights” με το εθιστικό refrain του και το δυνατό ξέσπασμα στο τέλος.
Με το κομμάτι “Upon the Water” καταλαβαίνω ότι οι Swallow the Sun παίρνουν το χρόνο τους. Δίνουν χώρο στο τραγούδι να απλωθεί και να σε αγκαλιάσει. Αυτά τα λίγα μέτρα στα οποία ακούς μόνο τα ήρεμα drums και τη νωχελική κιθάρα, πριν ακουστεί για πρώτη φορά η φράση “Upon the water” είναι από τις πιο δυνατές στιγμές μέσα στο album, επειδή περιμένεις και ξέρεις ότι πρόκειται να ακούσεις κάτι δυσοίωνο και ταυτόχρονα όμορφο.
Κάπως έτσι συνεχίζεται και το υπόλοιπο album. Οι τέλειες εναλλαγές ανάμεσα στα άγρια και τα αισθαντικά φωνητικά σε ανεβάζουν και σε ρίχνουν, σε εξυψώνουν και σε βουτάνε στα βαθιά. Ο μικρός μονόλογος στα γαλλικά, στο κομμάτι “Clouds on your Side” σε καθηλώνει. Άλλο αγαπημένο κομμάτι από το δίσκο είναι το “Here on the Black Earth”. Με ενθουσίασε ο τρόπος που σε χτυπάει το refrain, αφού παρέλθει ο προαναφερθείς μονόλογος και το γαλήνιο κουπλέ. Και αυτό το βιολί που μπαίνει στα κατάλληλα σημεία ενισχύει τη μαγεία.
Το “When a Shadow is Forced into the Light” είναι ένας ώριμος δίσκος, προσεγμένος, καλοφτιαγμένος. Η ατμόσφαιρα που στήνεται είναι τόσο πυκνή, που σχεδόν μπορείς να την πιάσεις. Η όλη δουλειά φαίνεται, και είναι λογικό, ότι είναι επηρεασμένη από το θάνατο της γυναίκας του συνθέτη και lead guitarist Juha Raivio («empty rooms, but you never left»). Αν έχετε όρεξη να βυθιστείτε σε έναν δίσκο γεμάτο συναίσθημα, που απαιτεί πολλά ακούσματα για να απορροφήσετε τη μεθοδική δουλειά της μπάντας, τότε το “When a Shadow is Forced into the Light” είναι μια εξαιρετική επιλογή.