Οι Sun Kil Moon, το προσωνύμιο του Mark Kozelek, το βασικό εκφραστικό του μέσο μετά τη λήξη των Red House Painters, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση στα μουσικά δρώμενα, και η εμφάνισή του(ς) στο Gazarte ήταν κάτι που ανυποψίαστα με συγκλόνισε, ένα… ανεπαίσθητο, θά ‘λεγε κανείς, uppercut στις πιο ευαίσθητες χορδές του ανθρώπινου ψυχισμού.
Ανταπόκριση: Ζακ Ανανιάδης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Το support σχήμα των Project Sacramonte ακύρωσε την εμφάνισή του οπότε η βραδιά ανήκε ολοκληρωτικά στον Mark Kozelek/Sun Kil Moon.
Ο Mark Kozelek βγήκε στη σκηνή λίγο μετά τις 21:30, συνοδευόμενος από τον Molnár Bence της ουγγρικής soul/funk/hip-hop μπάντας Amoeba στα πλήκτρα, λιτό και απέριττο σχήμα, με την επιβλητική παρουσία του Kozelek να συμπληρώνει τα οποία “κενά”.
Το σετ ξεκίνησε με το αγαπησιάρικο ‘Mindy’, από τη συνεργασία των Sun Kil Moon με τους προαναφερθέντες Amoeba. Soulful κομμάτι, αποδομένο όμως σε πιο ήπιους τόνους, με τα πλήκτρα του Bence να συμπληρώνουν τα φωνητικά του Kozelek.
Ακολούθησε το ‘All The Artists Live In L.A.’, ένα bittersweet τραγούδι, νοσταλγική περιγραφή ενός San Francisco που έχει πια αλλάξει – όπως και τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο. Το ‘Heron Blue’ ήταν το επόμενο κομμάτι στο σετ, και με το ‘The Black Butterfly’ (από τη συνεργασία του Kozelek με Ben Boye & Jim White) “έκλεισε” την πρώτη φουρνιά τραγουδιών της βραδιάς, κάνοντας πάσα για κουβέντα με τον κόσμο. “I get nothing from you guys” ψέλλισε ο Kozelek, προφανώς για το μαγκωμένο κοινό, αναφερόμενος σ’ ένα spooky vibe που ένιωθε στην αίθουσα, κάτι μεταξύ του ‘Rosemary’s Baby’ και ταινίας του Rob Zombie. Και αυτή η ειλικρίνης παρατήρησή του ήταν αρκετή για να σπάσει τον πάγο.
Κάπου σ’ αυτό το σημείο ο Kozelek πήρε και την κιθάρα του και μας ξάφνιασε με το ‘Show Me’, μια διασκευή από Pretenders, κομμένη/ραμμένη στο χαρακτηριστικό του υφός, ενώ το ‘Dogs’, με τους τολμηρούς/σαρκαστικούς στίχους του σίγουρα έκανε κάποιους να νιώσουν αμήχανα.
Αυτοσχεδιαστικός, ειλικρινής και αφοπλιστικός, ο Kozelek συνέχισε το μπλα-μπλα με τον κόσμο κάθε 3-4 κομμάτια, μιλώντας για διάφορα, όπως για τη τελευταία φορά που έπαιξε στην Ελλάδα οπού μετά το λάϊβ έπιασε την κουβέντα μ’ έναν Αμερικάνο κι όχι με κάποιον ντόπιο, ή για τη γελοιότητα του cancel culture και τη γκρίνια του Neil Young απέναντι στον Joe Rogan και το Spotify.
Το ‘Hungarian Lullaby’ (άλλο ένα από τη συνεργασία Sun Kil Moon και Amoeba) μας ταξίδεψε σε αυτοκίνητόδρομους με φορτηγά και νυχτερινά λιβάδια, ενώ το σπαραξικάρδιο ‘I Can’t Live Without My Mother’s Love’ αποτέλεσε μια κατάθεση αγάπης του Kozelek για την μητέρα του και τον υπαρξιακό τρόμο του θανάτου.
Με το ανεβαστικό ‘What The World Needs Now’, σε στίχους Hal David και μουσική του τεράστιου Burt Bacharach, επέστρεψαν τα χαμόγελα στον κόσμο, ενώ με το ‘Katy Song’ πήγαμε πίσω στο παρελθόν μιας και είναι κομμάτι των Red House Painters. Με το ‘Harper Road’ ο Kozelek μας οδήγησε σε πιο folk μονοπάτια.
Ο κόσμος χειροκρότημα ένθερμα τους Sun Kil Moon ενώ ο Kozelek ευχαρίστησε όλο τον κόσμο που τον τίμησε με την παρουσία του.
