Τώρα τι να γράψεις για έναν καινούριο δίσκο Summoning; Οι οπαδοί τους μάλλον έχουν ήδη διαμορφωμένη άποψη, αυτοί που δεν τους πάλεψαν ποτέ δύσκολα θα τους παλέψουν τώρα και αυτοί που δεν τους ξέρουν… Αυτοί είναι οι χειρότερη φάση γιατί άντε να πείσεις εν έτει 2013 κάποιον να ασχοληθεί με 2 γραφικούς Αυστριακούς που γράφουν μόνοι τους ambient επικό black metal με αναφορές στον Tolkien και με περισσότερα synthια από γερμανική synthpop μπάντα… “Είναι λοιπόν τόσο άθλιοι οι Summoning;” σε ακούω να ρωτάς αναγνώστη που πρώτη φορά ακούς για αυτή τη μπάντα. “Όχι, κάθε άλλο” σου απαντώ. Και τελικά ξέρεις κάτι; Επειδή καμία όρεξη δεν έχω ούτε να πλακωθώ με τους παλιούς και τις ήδη διαμορφωμένες απόψεις τους, ούτε να πείσω κανέναν να αρχίσει να ακούει Summoning τώρα στα γεράματα, θα ασχοληθώ με τους 5-6 τύπους σαν εσένα εκεί έξω που ίσως τους δώσουν μια ευκαιρία.
Και θα ξεκινήσω επίτηδες με κάτι προβοκατόρικο: Για να ‘νοιώσεις’ την μουσική των Summoning πρέπει να την αντιμετωπίσεις σαν αυτό ακριβώς, σαν μουσική. Όχι σαν μέταλ, μαύρο, άσπρο ή εμπριμέ. Και για να σοβαρευτούμε λίγο, όχι, οι Summoning από όπου και να το πιάσεις ΔΕΝ είναι black metal μπάντα. Στα δικά μου αυτιά είναι ambient. Γιατί ο χαρακτηρισμός πιο πάνω λοιπόν; Ε, γιατί έπρεπε να ειπωθεί κι αυτό. Οι Summoning στην ουσία είναι μια μπάντα που στήνει μεγάλα, μονότονα και επαναλαμβανόμενα τραγούδια, με πολύ έμφαση στα πλήκτρα, με τις κιθάρες θαμμένες στο background – εκτός κάποιων εξαιρέσεων όπως το “White Tower” στην περίπτωσή μας –, με black metal φωνητικά και με τίγκα προγραμματισμένα τύμπανα. Ναι, ακούγεται απαίσιο, αλλά αν αφήσεις λίγο στην άκρη τον μεταλά μέσα σου και το αντιμετωπίσεις σαν μουσική όλο αυτό, θα ανακαλύψεις πολλές ωραίες ατμόσφαιρες, μια σχεδόν ονειρική διάθεση, και μία μόνιμη μυστηριακή αύρα που πιστεύω ότι σε κάποιους τουλάχιστον θα μιλήσει. Αυτό θέλουν οι Summoning, την κατάλληλη διάθεση για να σε γραπώσουν και να σε ταξιδέψουν στον κρύο, ξεχασμένο και ομιχλώδη κόσμο τους.
Θέλετε και πιο παραδοσιακό review τώρα; ΟΚ. Στην εισαγωγή και το “Flammifer” το παρακάνουν με τα πλήκτρα και δε φαίνεται να έχει και την άπειρη ουσία το κομμάτι, ορίστε, γκρινιάξτε. Αλλά ακόμα και από καραβανάδες δε δέχομαι κουβέντα για την τριπλέττα “Old Mornings Dawn” – “The White Tower” – “Caradhras” γιατί την θεωρώ αριστουργηματική. Και τα άλλα 3 κομμάτια που ολοκληρώνουν το δισκάκι δεν πιστεύω ότι είναι κάτω του μετρίου.
Εν κατακλείδι; Άλλος ένας Summoning δίσκος σύντροφοι. Όσοι δεν γούσταραν ποτέ αυτό που κάνουν οι Αυστριακοί δε θα αλλάξουν γνώμη τώρα, αλλά όσοι τους αγάπησαν σε δίσκους όπως τα “Stronghold” και “Let Mortal Heroes Sing Your Fame” θα βρουν πραγματάκια και στο “Old Mornings Dawn”. Και όσοι τους δώσουν μια ευκαιρία, ελπίζω να το κάνουν με ανοιχτό μυαλό και να ανταμειφθούν νοιώθοντας όσα νοιώθαμε εμείς ακούγοντας το “Long Lost to Where No Pathway Goes” και το “Our Foes Shall Fall”.
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Η ίδια η ψυχή των Summoning, αν σου αρέσει θα την βρεις κι εδώ.
The Bad: Δεν είναι metal όπως συνήθως το εννοούμε, δεν είναι σε καμία περίπτωση heavy, και έχει πολλά – μα πολλά – πλήκτρα και προγραμματισμένα τύμπανα για κάποιον που δεν τα πολυπαλεύει.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
[/stextbox]