Πέρασαν κιόλας οκτώ ολόκληρα χρόνια από τον άδικο χαμό μιας από τις πιο σημαντικές φωνές της deathcore σκηνής. Ο λόγος για τον Mitch Lucker των Suicide Silence, ο οποίος αναμφίβολα είχε βάλει το δικό του λιθαράκι στον συγκεκριμένο ήχο. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα αρρωστημένα του φωνητικά στο “The Cleansing”; Οι bandmates του, μετά από αυτό το τραγικό γεγονός, προσέλαβαν τον ικανότατο Eddie (γνωστός από τους All Shall Perish), θέλοντας να συνεχίσουν το έργο που ξεκίνησαν με τον Mitch. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 2020 και στην έκτη ολοκληρωμένη δουλειά του συγκροτήματος από την California, με τίτλο “Become The Hunter”.
Η αλήθεια είναι ότι στον προηγούμενο δίσκο τους θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό σε σχέση με τον κλασικό τους ήχο, προσθέτοντας πολλά nu metal στοιχεία, κυρίως από Korn και Deftones. Δυστυχώς, όμως, λύγισαν κάτω από το βάρος αυτού του πειραματισμού. Οι φίλοι του συγκροτήματος “ξίνισαν” από τα πρώτα κιόλας singles και μάλιστα φτάσανε στο σημείο να μαζεύουν “ηλεκτρονικές υπογραφές” ώστε να μην κυκλοφορήσει καν το album. Το τεράστιο κράξιμο που έφαγαν, καθώς και το δούλεμα του “tee-hee” του κομματιού “Doris”, από ό,τι φαίνεται ταρακούνησαν για τα καλά τους Suicide Silence, οι οποίοι στο νέο τους πόνημα επέστρεψαν στον παραδοσιακό deathcore ήχο τους. Μία κυκλοφορία που, όχι μόνο μπορεί να ικανοποιήσει τους οπαδούς τους, αλλά έχει τα φόντα να φέρει και καινούριους.
Επιστροφή, λοιπόν, στον παλιό ήχο τους, επιστροφή και στο παλιό logo τους. Βέβαια, μπορεί να έχουμε να κάνουμε με ένα back-to-the-roots album, δεν λείπουν όμως και μερικές επιπρόσθετες πινελιές. Σίγουρα είναι πολύ περιορισμένες σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά υπάρχουν και αυτή τη φορά πετυχαίνουν τον σκοπό τους. Πάρτε για παράδειγμα το ατμοσφαιρικό “Skin Tight”, το groove αλά Korn του “Death’s Anxiety” ή το βρώμικο rock solo του “The Scythe”.
Το “Become The Hunter” είναι φτιαγμένο για να μας φέρει στο μυαλό το παρελθόν της μπάντας. Οι Suicide Silence φαίνεται να θέλησαν να δημιουργήσουν ένα δίσκο που θα ικανοποιήσουν τα αυτιά των οπαδών που απογοήτευσαν. Το ερώτημα, όμως, που δημιουργείται είναι αν αυτό το πισωγύρισμα ικανοποιεί και τους ίδιους σαν μουσικούς ή απλά νιώθουν “ενοχές” για την προηγούμενη δουλειά τους. Την απάντηση, βέβαια, τη γνωρίζουν μόνο αυτοί. Προσωπικά, αυτό που κρατάω είναι ότι ο δίσκος που παίζει στα ηχεία μου βαράει χωρίς έλεος και πως κομμάτια όπως τα “Love Me To Death”, “Two Steps” και “Feel Alive” κάνουν την ακρόαση άκρως απολαυστική.
Κρατώντας, λοιπόν, το ζουμί της υπόθεσης και αφήνοντας στην άκρη τα ψιλά γράμματα, έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο που έχουν κυκλοφορήσει οι Suicide Silence με τον Eddie πίσω από το μικρόφωνο. Όσοι τους άφησαν εξαιτίας του προηγούμενου δίσκου, ας τους δώσουν ακόμα μία ευκαιρία.