Με αφορμή την εμφάνιση των Suicidal Angels στο πλευρό των θρυλικών Slayer στο πρώτο Athens Rocks Festival, ο Άρης Ζαρκαδάκης μίλησε με τους Έλληνες thrashers σχετικά με το επερχόμενο album τους, τις περιοδείες τους και την εγχώρια σκηνή.
Σας καλοσορίζω και πάλι στο Rockin’Athens.gr μετά από αρκετά χρόνια. Έχουμε να τα πούμε από την εποχή του “Bloodbath”. Από τότε μεσολάβησαν άλλα δύο albums συν το επερχόμενο “Years of Aggression”. Και συνεχείς περιοδείες βέβαια. Έχετε σκεφτεί ποτέ τη λέξη “διάλειμμα”;
Καλώς σας βρίσκουμε κ πάλι κ ευχαριστούμε πολύ για αυτή την συνέντευξη. Διάλλειμα;;; Γιατί να το κάνουμε αυτό στους εαυτούς μας; Ζούμε για να είμαστε στο δρόμο και διαρκώς κυνηγάμε όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, όπου υπάρχουν μεταλλάδες, όπου υπάρχουν club και συναυλιακοί χώροι. Γενικότερα ο δρόμος είναι κουραστικός, αλλά συνάμα είναι κι η κινητήριος και ζωτική μας δύναμη. Όσον αφορά τα albums, όσο υπάρχει έμπνευση, διάθεση κι όρεξη, τόσο θα συνεχίσουμε να γράφουμε, τόσο θα συνεχίσουμε να είμαστε στο στούντιο και να είμαστε δημιουργικοί. Αν κάποια στιγμή διαπιστώσουμε πως η μουσική που γράφουμε δε μας ικανοποιεί, τότε απλά θα καθυστερήσουμε την κυκλοφορία του εκάστοτε δίσκου. Δε θέλουμε να γράφουμε μουσική έτσι απλά για να βγάλουμε ακόμα ένα δίσκο. Θέλουμε να σημαίνει κάτι, να προχωράει τη μουσική κι εμάς σαν ανθρώπους ένα ακόμα βήμα μπροστά.
Φαντάζομαι πως όταν μια μπάντα ξεκινάει τα πρώτα της δειλά βήματα πέρα του ‘ρομαντικού’ κλισέ “εμείς θέλουμε να παίξουμε μουσική”, υπάρχουν κι άλλες σκέψεις και όνειρα. Αποδοχή από το κοινό, μεγάλες συνεντεύξεις, περιοδείες στο εξωτερικό, συνύπαρξη στη σκηνή με μεγάλα συγκροτήματα, charts, πωλήσεις, αναγνώριση από μουσικό τύπο (εγχώριο και διεθνή). Όλα αυτά λίγο ή πολύ τα έχετε καταφέρει. Ποιοι μπορεί να είναι οι στόχοι σας από εδώ και πέρα;
Μπορεί να τα έχουμε καταφέρει, αλλά δεν υπάρχει ταβάνι σε τίποτα. Δε βάζουμε όρια στην επίτευξη των στόχων. Με σύνεση και ταπεινότητα αλλά και θάρρος για το επόμενο βήμα, προχωράμε σταδιακά στο δρόμο αυτό που επιλέξαμε να ακολουθήσουμε. Μόνο με δουλειά σκληρή κι επιπλέον θυσίες, θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Πρωταρχικός μας στόχος είναι να προσφέρουμε μουσική – αυτός ήταν κι είναι ο λόγος που υπάρχει αυτη η μπάντα. Μας αρέσει η μουσική, μας αρέσει να παίζουμε live και να γράφουμε μουσική. Δεν είναι ρομαντικό κλισέ, είναι η αλήθεια. Αν δεν έχεις πραγματικό πάθος και φωτιά μέσα σου για να παίξεις μουσική, τίποτα από όσα ανέφερες δεν πρόκειται να επιτευχθούν η ακόμα κι αν γίνουν θα είναι εφήμερα.
Σε ενάμιση μήνα περίπου θα μας ‘σερβίρετε’ τη νέα σας δουλειά, “Years of Aggression”. To πρώτο δείγμα, που παίζει στα ηχεία μας εδώ και ένα μήνα περίπου …βρωμοκοπάει Σουηδίλα, και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου κακό. Σε παρόμοιο ύφος θα κινηθεί ολόκληρο το album;
(Γέλια). Όχι δεν είναι σε παρόμοιο ύφος όλος ο δίσκος. Το “Years of Aggression” περιέχει 9 τραγούδια τα οποία λίγο έως πολύ έχει το καθένα τον δικό του χαρακτήρα κι ύφος. Ολα μαζί όμως, είναι κάτω απο την ομπρέλα του thrash metal. Για να σου δώσω να καταλάβεις τι εννοώ περίπου, σκέψου οτι κατά την διάρκεια της μίξης, όταν είχαμε συμφωνήσει στη βασική ιδέα της μίξης, αρχίσαμε με τον Jens Bogren να δουλεύουμε στις λεπτομέρειες του κάθε κομματιού, έτσι ώστε να αναδειχθεί αυτό που θα λέγαμε ταυτότητα η προσωπικότητα του κάθε κομματιού. Παρεμπιπτόντως, κατά την προσωπική μου άποψη, έκανε εκπληκτική δουλειά σε όλο το album. Το δουλέψαμε αρκετά στην μια εβδομάδα που ήμουν στη Σουηδία, αλλά το αποτέλεσμα δικαίωσε όλες τις ώρες στο στούντιο.
Σε δύο εβδομάδες θα είστε παρόντες στη σκηνή του πρώτου Athens Rocks, όπου οι μεγάλοι Slayer, θα εμφανιστούν για τελευταία φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό. Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το γεγονός πως οι μουσικοί μας/σας ήρωες σιγά σιγά αποσύρονται και έρχονται μπάντες όπως εσείς να συνεχίσετε το έργο τους;
Είναι μεγαλη μας τιμή και μεγάλη μας συγκίνηση να είμαστε μέρος της τελευταίας εμφάνισης αυτής της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ μπάντας στην Αθήνα και θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Κώστα Θελούρα κ την High Priority Promotions για την πρόσκληση σε αυτό το event. Κοίτα, προσωπικά, δε μπορώ να το χωνέψω εύκολα το γεγονός οτι οι Slayer θα σταματήσουν να παίζουν, ξέρεις, δε μου κάθεται καλά. Οι σκέψεις είναι πως θα πρέπει να σταθούμε άξιοι συνεχιστές της παράδοσης του thrash metal, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς, με όλο το σεβασμό στο παρελθόν κι αισιοδοξία για το μέλλον. Το thrash είναι μια πολύ ιδιαίτερη μουσική, ήταν κ είναι εναντίον σε κάθε μορφή υποδούλωσης και εμείς θα πρέπει να προχωρήσουμε πιστοί συνεχιστές στο δρόμο που χάραξαν πρώτοι, όλοι εκείνοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Κάποια στιγμή το thrash έκανε ένα τεράστιο come back παγκοσμίως αλλά και εντός των συνόρων. Πως βλέπετε αυτή τη στιγμή την όλη κατάσταση στο παγκόσμιο metal και προς τα που βλέπετε να πηγαίνει το πράγμα στο άμεσο μέλλον;
Θα συμφωνήσω μαζί σου και θέλω να πω πως είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που ήμαστε μέρος της αρχής αυτού του come back. Σε ευρύτερο πλαίσιο η μουσική αλλάζει, είναι ένας ζωντανός οργανισμός αν θέλεις. Πέραν των κλασσικών μορφών του metal, έχουν δημιουργηθεί πολλά παρακλάδια που έχουν αρκετά μεγάλο κοινό επίσης. Υπάρχει μια γενικότερη άνθηση σε όλες τις κατηγορίες κι είναι πάρα πολυ ευχάριστο να βλέπεις πιτσιρικάδες σήμερα να βουτάνε τα όργανα από μικροί και να είναι δημιουργικοί.
Και η κλισέ ερώτηση της ημέρας: Ποιά είναι η άποψη σας για το τρέχον status του εγχώριου metal; Βλέπετε κάπου κοντά τους νέους, Rotting Christ, SepticFlesh ή Suicidal Angels;
Το τρέχον status της εγχώριας σκηνής είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα παίρνουν μέρος σε φεστιβάλ στο εξωτερικό, συμμετέχουν σε περιοδείες ή κάνουν δικές τους…. Υπάρχει μια κινητικότητα. Πλέον τα σύνορα δεν είναι τόσο δύσκολο να σπάσουν κ αυτό το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Εχουμε πάρα πολύ καλό υλικό στην Ελλάδα και ολοένα και περισσότερες μπάντες υπογράφουν με εταιρείες δισκογραφικές καθώς επίσης και με booking agencies. Δεν είναι απαραίτητο να είναι οι νεοι Rotting Christ ή SepticFlesh ή Suicidal Angels. Μπορεί να είναι κάτι δικό τους, κάτι άλλο, κάτι που θα ξεπεράσει κ εμάς όλους ακόμα. Και μακάρι να γίνει έτσι!
Έχετε περιοδεύσει σε πάρα πολλές χώρες κι έχετε γνωρίσει πολλές και μεγάλες μπάντες. Θέλετε να μοιραστείτε με εμάς και τους αναγνώστες 1-2 όμορφα, περίεργα ή αστεία σκηνικά που αντιμετωπίσατε on the road;
Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας μεταξυ των όσων είναι ενεργοί και περιοδεύουν, πως οτι γίνεται στο δρόμο μένει στο δρόμο και μάλιστα μεταξύ εκείνων που εμπλέκονται. Στη προκειμένη συζήτηση θα μπορούσα όμως να σου πω για ένα περιστατικό με το tour bus, όπου η μούρη του φράκαρε σε ένα πεζούλι, όπως έκανε οπισθεν σε κατηφόρα. Αποτέλεσμα η μπροστινή δεξια ρόδα να στριφογυρίζει στον αέρα. Το λεωφορείο μαζί με το τρέιλερ είναι 30 τόνους, απλά το αναφέρω για να αντιληφθούμε όλοι περι τίνος μεγέθους πρόκειται. Δοκιμάσαμε πάρα πολλούς τρόπους αλλά μάταια. Είχαν μαζευτεί όλοι κ κοιτούσαν τον τροχό. Για να μη στα πολυλογώ, ανακάλυψα πως οι προστατευτικες ξύλινες μπάρες του δρόμου ήταν ξεβίδωτες, ήταν χαλαρά τα παξιμάδια γιατι μάλλον μπαινοέβγαιναν φορτηγά λογω έργων. Φωναζω τα παιδιά να φέρουν ενα κλειδί (δε θυμαμαι τι νούμερο). Πράγματι, ο οδηγός είχε το συγκεκριμένο τυπο, ξεβιδωνουμε και τοποθετούμε τη ξύλινη προστατευτική μπαρα σα ράγα τρένου! Ευτυχώς ο κορμός άντεξε το βάρος και καταφέραμε να φύγουμε με σχετικά μικρή καθυστέρηση για την επόμενη πόλη που ήταν το Παρίσι κι είχαμε 1000χλμ πορεία.
Και κάτι για το κλείσιμο. Αγαπημένη μπάντα και αγαπημένο album. Μία μπάντα και ένα album μονάχα όμως…
Slayer – Reign in Blood (αυτό ακούω παρεμπιπτόντως τώρα).
Ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας. Τα λέμε κάτω από τον καυτό ήλιο του Athens Rocks σε μερικές ημέρες!
Εμείς ευχαριστούμε για την συνέντευξη, θα χαρούμε να σας δούμε όλους το Σαββατο, 13 Ιουλίου κι ας ελπίσουμε για εκείνη τη μέρα και για όλους να σκοτεινιάσει ο ουρανός της Αθήνας!