Χωρίς καλά καλά το εξαιρετικό “Sparkle Hand” των The Jicks να έχει συμπληρώσει ένα χρόνο κυκλοφορίας, ο Stephen Malkmus (Pavement, Stephen Malkmus & The Jicks) δισκογραφεί έναν από τους πιο ριψοκίνδυνους δίσκους της καριέρας του. Όπως κατά καιρούς είχε δηλώσει και ο ίδιος, το “Groove Denied” χρειάστηκε τρία ολόκληρα χρόνια για να βρει το δρόμο του, κυρίως λόγο της άρνησης των δισκογραφικών στο παράδοξο για τον καλλιτέχνη περιεχόμενο του.
Το “Groove Denied” είναι ένα τολμηρό ηλεκτρονικό project φιλτραρισμένο μέσω της Lo-Fi αισθητικής του Stephen Malkmus. Αν και ασυνήθιστο για τα δεδομένα της δισκογραφίας του, αυτό το album είναι εξαιρετικά εθιστικό. Όπως κάθε one-man εγχείρημα που σέβεται τον εαυτό του, ο Malkmus έχει αναλάβει τα πάντα μόνος του (σύνθεση, παραγωγή) ξεκαθαρίζοντάς μας ότι τα καταφέρνει εξίσου καλά και έξω από το κιθαριστικό indie rock περιβάλλον που μας είχε συνηθίσει.
Αν ήσουν fan των Pavement, η πρώτη ακρόαση του album σίγουρα θα σε μπερδέψει, αλλά έχει τον τρόπο του να σε κερδίσει. Τα παραμορφωμένα φωνητικά των “Belziger Faceplant” και “A Bit Wilder” παραπέμπουν στις μουσικές των Suicide (χωρίς την κατάθλιψη), πατώντας πάνω σε αυτοσχέδια μπλιμπλίκια και κακοκουρδισμένα synths. Το “Viktor Borgia” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια που (δεν) έγραψαν οι Kraftwerk, και βάζει υποψηφιότητα για ένα από τα πιο κολλημένα singles που θα ακούσεις φέτος. Το νερό στ’ αυλάκι μπαίνει με το “Come Get Me”, το οποίο ξεκαθαρίζει τις πραγματικές προθέσεις αυτού του δίσκου. Με λίγα λόγια, είναι η στιγμή που θα πεις “Ααα, τώρα το ‘πιασα!”, αφού από κει και έπειτα (πέραν του ψυχεδελικού “Forget Your Place”, που ακολουθεί) το album συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο ξαδερφάκι του Beck, μοστράροντας ιδανικές mid tempo μελωδίες και παράξενα ηχητικά κολάζ (“Rushing The Acid Frat”, “Love The Door”) χωρίς όμως – ευτυχώς – να αποφεύγει το παρελθόν του δημιουργού του, αφού τα “Bossviscerate”, “Ocean Of Revenge” και “Grown Nothing” ακούγονται λες και βγήκαν απ’ ευθείας από το “Terror Twilight” του 1999.
Το “Groove Denied” απ’ το πουθενά, είναι τόσο cool που δύσκολα θα το βάλεις στην άκρη. Αν είσαι τύπος που φτιάχνει λίστες στο τέλος της χρονιάς, αυτός ο δίσκος σίγουρα θα καταφέρει να τρυπώσει κάπου. Οπότε δώσε βάση και ρίχ’ του μια ματιά.