Πάει σχεδόν μια πενταετία απ’ τη μέρα που μάθαμε απ΄έξω και ανακατωτά το “Hot Thoughts”, και η παρέα του Britt Daniel επέστρεψε με την νέα της ολοκληρωμένη δουλειά. Απ’ τα μέσα των 90’s, οι Spoon ηχογραφούν δίσκους-διαμάντια, που αν και (στη χώρα μας τουλάχιστον) για πολλούς πέρασαν και δεν ακούμπησαν, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια τεράστια fan base στην παγκόσμια μουσική κοινότητα. Με κάποια πέρα-δώθε κατά καιρούς, οι Spoon ανήκουν στον κατάλογο της matador records απ’ τα πρώτα της βήματα, και τα στελέχη της θα πρέπει να είναι πολύ περήφανα γι΄αυτό. “Britt Daniel for president” μας έλεγαν κάποτε, και ‘μεις τους πιστεύουμε.
Το πρόσφατο Lucifer on the Sofa βάζει στην άκρη τις αρτιστικές ηλεκτρονικές εξυπνάδες που μας έκαναν θετικό κλικ στις τελευταίες τους δουλειές, βάζουν λίγο παραπάνω ένταση απελευθερώνοντας μια ακόμη εξαιρετική συλλογή από indie rock συνθέσεις. Σταθεροί στις απλές πρακτικές του κουπλέ-ρεφρέν, βάζουν κάτω το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους και μας προσφέρουν ένα από τα πιο όμορφα album της χρονιάς. Αν και η εξαιρετική αισθητική των Spoon δε σε βάζει στον κόπο να κάνεις skip ούτε μισό κομμάτι, τα highlights του album είναι μάλλον τα “The Hardest Cut”, “My Babe”, “Wild”, καθώς και το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει θριαμβευτικά αυτή τη δουλειά. Επίσης, το opening track είναι μια υπέροχη διασκευή του “Held” των Smog. Τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή;
Οι Spoon είναι απ’ τις σπουδαιότερες μπάντες του αμερικανικού “ανεξάρτητου” ήχου, και σημαντική επιρροή για πολλά απ’ τα νέα group του είδους. Το Lucifer on the Sofa είναι ακόμη ένα προιόν covid-19 εγκλωβισμού, και ίσως είναι το καλύτερο album που που έχουν ποτέ κυκλοφορήσει. Ευκαιρία λοιπόν, να κάνουν επιτέλους το breakthrough τους σε ένα πιο μαζικό κοινό, και να εκτιμηθεί εκ’ νέου η προσφορά τους στη μουσική. Τριάντα χρόνια σταθερής δισκογραφίας δεν είναι και λίγα.
