Ένα σχήμα που γνώρισα, φυσικά, στο αγαπημένο An Club, εν έτη 2017, εποχή που παρoυσίαζαν το ντεμπούτο τους album. Αν και νεοσύστατοι, μπορούσα να διακρίνω μία μουσική απόπειρα, με σκοτεινή synth jazz αισθητική, όπου ο πειραματισμός, άνοιγε δρόμους για εξέλιξη, μέσω της εξερεύνησης και των προβαρισμάτων. Η αρχική εντύπωση άρα, με άφησε με θετικό πρόσημο. 4 χρόνια μετά, έρχομαι να κρίνω το sophomore album τους και το βρίσκω όντως σοφότερο. Like a ”wise fool”.
Η προσθήκη της τρομπέτας και του φλικόρνου, οπωσδήποτε απογειώνει τις συνθέσεις, προσφέροντας στις στιγμές των κομματιών, πνοή και κύρος. Όσο πιο λοξά και weird, τόσο η διάθεση για περισυλλογή, ζωντανεύει. Η φωνή, τοποθετείται αισθητά μπροστά, παίρνοντας τη δύναμη και τον ρόλο να ξεκαθαρίζει τον στοχασμό. Προσεκτική στην άρθρωση, που γενικά, δεν χάνει την αξία του noir-μελαγχολικού-πονεμένου-αλλόκοτου συναισθήματος, παράγει ήπιες μελωδίες και επιδοτεί με τραβήγματα την έκφραση. Το βιολί, ένα δεξιοτεχνικό στοιχείο της κλασικής παιδείας, τρυπώνει ανέκαθεν, όχι μόνο στη λαϊκή παράδοση, αλλά και στο φάσμα της free rock. Και συνήθως πετυχαίνει στη διαφορά. Έτσι, η χρήση του, τονικά, διαφοροποιεί και πρακτικά, αρέσκεται να (ξε)κουρδίζει το ηχητικό σύνολο. Το ύφος βαθαίνει, ο χαρακτήρας σοβαρεύει. Electronics, κιθάρα, μπάσο και τύμπανα, νωχελικά ή επιβαρυμένα, συμπληρώνουν το παζλ.
Η δομή, πετυχαίνει την ροή της ακρόασης -αν ήταν soundtrack ταινίας, η φάση θα ήταν ασπρόμαυρη, με splashes έντονων χρωματικών διαφορών. Στιγμές έκρηξης, προσταγής αλλά και σκληρής συνείδησης, επίσης στο πλάνο. Από τα πιο παιχνιδιάρικα track, το “Everytime Across” («παρακαλώ; Δεν ακούω»), ενώ από τα πιο αφαιρετικά-λιτά, το “Driver“. Όσο για το spooky, που τόσο πολύ θέλουν να μας συντονίσουν, η απάντηση βρίσκεται στο “New Charles“, με την παρανοϊκή, πομπώδη αλήθεια του. Επιπλέον προσοχή, χρήζει και το “Sickness of D.“. Τricky και παλμικά ψυχεδελικό. Μοιραστείτε το και “Freak It“, κυματιστά, σχεδόν σκρατσαριστικά πιασάρικο. “Trust Me” και trust them.