Λίγο μετά τις 21:00 και το An Club μοιάζει να έχει μαζέψει κάποιες παρέες πλασμένες στα χρόνια. Η έναρξη της βραδιάς θα σηματοδοτηθεί από τους Wrinkled Suits, ένα νέο σχήμα που όμως βράζει το αίμα του. Τα τρίο κάνει εμφανή την παρουσία του από το καλησπέρα σας.
Ανταπόκριση: Κική Ηλιάδου / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες εδώ)
Αισθητό punk στοιχείο και άφθονο rock n’ roll έχουν να μας μεταδώσουν, γεγονός που αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες νότες. Δύναμη τα πιτσιρίκια. Έχουν ήδη πάρει μία γεύση από κόλαση. “I Got You”, πιο σκληρό ακόμη με satisfaction guarantee. Το επόμενο θα είναι μελωδικό και θα περάσει από το φάσμα του surf Americana. Θα ανεβάσουν όμως και πάλι την ένταση λίγο πριν την ξαναδούν ρομαντικοί με ευχάριστα σόλο να ανεμίζουν μέχρι και σε hard rock δρόμους. Ο κιθαρίστας – φωνή ταλεντάκι και μορφή. Ο ήχος θα Motorhead–ίσει, τα φωνητικά όμως θα παραμείνουν σε προσωπικό ύφος. “Ace Of Spades” η διασκευή για να κλείσουν την παρουσίαση. Λίγο πιο ισχυρή θα ήθελα τη δεύτερη φωνή από το μπάσο ώστε να συμπληρώνει καθώς πρέπει σε φάσεις την κύρια, κατά τ’ άλλα, αποτέλεσαν την έκπληξη που δεν περίμενες.
Οι Birthmark είναι μία μπάντα που μετράει χρόνια μουσικής ιστορίας. Τα πλήκτρα συνοδεύουν τα υπόλοιπα όργανα και μεταφέρουν την ηλεκτρονική χροιά στην retro dub αισθητική τους. “Kill A Man” στις προετοιμασίες για να ανέβουν χρωματικά με το “Rainbow”. H φωνή αισθαντική, τα drums λιτά και σταθερά, το μπάσο και η κιθάρα με έξυπνες πινελιές ολοκληρώνουν την παλέτα. “Uncompromised” άψογη απόδοση με φθόγγους και μονοσύλλαβα beat αρθρωμένα από τον πληκτρά σαν real time εφέ. Οι δυνατότητες της φωνής ξεχωρίζουν και αποκαλύπτονται ασυμβίβαστα. Θα συνεχίσουν περισσότερο μελωδικά με ρυθμό που συγχρονίζεται με τους καρδιακούς σου χτύπους. Πρόσωπα χαμογελαστά και ένα πανέμορφο“2000 Lies”, για να μας καληνυχτίσουν.
Η αλλαγή του ύφους γίνεται αντιληπτή με την προσθήκη από το βιολί και το πεντάχορδο μπάσο. Η φωνή μπήκε από το μηδέν να μας εξιστορήσει πως “One Of These Days” θα αντιληφθούν την αυταπάτη του χρόνου. “Now I’m Dead” παιγμένο μακράν καλύτερα από αυτό που έχεις ακούσει, “Venus In Furs” για τη διασκευή και το ντέφι προσαρμόζεται στα τύμπανα. Τα πλήκτρα αντικαθιστούν σε φάσεις το βιολί και επιτρέπουν στην ηχητική new wave στιγμές. “I Suppose” θέλουν παραπάνω πρόβες. Κάποια προβληματάκια με τον ήχο τους και μία απότομη διακοπή μας αποσυντονίζουν “Easy” για να επανέλθουν και να αποδείξουν πως κι αυτά συμβαίνουν. Θα γυρίσουν με τον Χάρη Παζαρούλα στο κοντραμπάσο που ίσα-ίσα το ξύνει και μας ηλεκτρίζει, το κουμαντάρει σαν κρουστό και μας κινεί το ενδιαφέρον, το παίζει άνετα στην τελευταία ταστιέρα και τον χαζεύουμε. “Leave It Back” και “They Left” πριν μας αφήσουν, με τον ωραίο ψίθυρο και το σόλο βιολί.
Θα προτιμούσα η σειρά των συγκροτημάτων να ήταν λίγο διαφορετική με πρώτους τους Spooky RedRum, όχι γιατί ήταν καλύτεροι ή χειρότεροι από τους υπόλοιπους αλλά επειδή θα λειτουργούσαν ως ο ιδανικός πρόλογος για τους επόμενους. Άποψή μου…