Σάββατο βράδυ και οι επιλογές συναυλιών πάρα πολλές ως συνήθως, αλλά εγώ διάλεξα το six d.o.g.s. και τους Spineless με special Guest τον Γιάννη Αράπη. Τελευταία φορά που τους είδα ήταν στο Temple σε μια πολύ ωραία βραδιά και ανυπομονούσα να τους δω ξανά σε άλλο χώρο αυτή τη φορά, πιο μικρό και compact, λόγω της ατμόσφαιρας που έφτιαξαν την τελευταία φορά, με τα πολύ ωραία φώτα.
Ανταπόκριση: Γιώργος Γαζής / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Οι πόρτες άνοιξαν στις 21.00 και στις 21.45 περίπου, όχι με αρκετό κόσμο δυστυχώς, ανέβηκε στη σκηνή ο Γιάννης Αράπης με την κιθάρα του. Ομολογώ περίμενα ένα set βασισμένο στο looping, αλλά ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Η κλασσική του μουσική παιδεία ήταν εμφανής, καθώς βασίστηκε κυρίως στις αλλαγές δυναμικών και την παρανοϊκή αρμονία των συνθέσεων του, που ήταν περίεργα μελωδικές σε όλη τη διάρκεια, κάτι που θα ήταν πολύ πιο δυνατό και absorbing αν είχε γίνει κάποια δουλειά με τα φώτα. Πολύ ιδιαίτερο, πολύ ενδιαφέρον, ωστόσο εάν υπήρχε περισσότερη προσοχή στο οπτικό κομμάτι, το κοινό δεν θα ξεκόλλαγε τα αυτιά του και τα μάτια του από τη σκηνή.
Στις 22.30 περίπου, το six d.o.g.s σκοτείνιασε και με τις πρώτες νότες, μπήκαμε αμέσως στην ατμόσφαιρα. Διαφορετική σύνθεση αυτή τη φορά, αποτελούμενη από δύο κιθάρες, που η μία αναλάμβανε ενίοτε και το ρόλο του μπάσου, τύμπανα, πλήκτρα σε αρκετά σημεία και ένα macbook που έκανε όλη την “βρώμικη” ηλεκτρονική δουλειά πίσω από τους υπόλοιπους. Ήταν πολύ δεμένοι και με πολύ καλό ήχο, από την αρχή μέχρι το τέλος, σε αρκετά χαμηλότερη ένταση από ότι έχουμε συνηθίσει και με πολύ ενέργεια, παίζοντας υλικό από το “Speaking Of Chaos And Relative Peace”, καθώς και ένα καινούριο κομμάτι που το έπαιξαν πρώτη φορά live. Με τη βοήθεια του πολύ ωραίου σχεδιασμού φώτων, που είχαν κάνει, μας κράτησαν μέσα στην χαοτικά οργανωμένη μουσική τους ατμόσφαιρα, βασισμένη κυρίως σε mid-tempo tracks, με βαριά groovy riffs να εναλλάσσονται με noises, άλλοτε ηλεκτρονικούς και άλλοτε αναλογικούς από τις κιθάρες.
Με την προσθήκη του Κώστα Βερίγκα στη κιθάρα, στο programming και τα προ ηχογραφημένα να δίνουν έναν πιο electronic χαρακτήρα, και τις φοβερές ερμηνείες της Χρύσας Τσαλταμπάση στα screams, growls, καθώς τα γιγαντιαία καθαρά φωνητικά να μην σε αφήνουν να γυρίσεις το κεφάλι από τη σκηνή. Το μόνο που μου έλειψε σε κάποιες πιο riff-based στιγμές, ήταν το αναλογικό bottom-end του μπάσου σαν όργανο, κάτι που καλύφθηκε περίτεχνα στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης με τα midi tracks και την κιθάρα του Διονύση Μόρφη, αλλά και το χτύπημα-κάτω-από-τη-ζώνη ανέκδοτο του, να παίζει και μέσω του ενισχυτή κιθάρας αλλά και του μπάσου. Highlight σε κάθε εμφάνιση τους για μένα, το καθηλωτικό και κάθε φορά διαφορετικό “Undezidd”.
Έτσι κύλησε λοιπόν το Σαββατόβραδο στο six d.o.g.s. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, μουσική παράνοια σε όλο της το μεγαλείο, με τον Αράπη να δίνει μια πρόγευση του χάους και της σχετικής ειρήνης που θα τον ακολουθούσε, τους Spineless.