Οι Βρετανοί Spectres είναι ένα ελπιδοφόρο indie/noise rock σχήμα. Με το ντεμπούτο τους “Dying” και πέραν των εξαιρετικών κριτικών, έχουν καταφέρει με γοργούς ρυθμούς να γίνουν μία από τις μπάντες που πρέπει να απολαύσεις ζωντανά. Η μουσική τους είναι μια χαοτική μαύρη τρύπα γεμάτη distortion, θόρυβο, ψυχεδελικό feedback και ατελείωτο reverb, ικανή να ρουφήξει όλες σου τις αισθήσεις από τις πρώτες κιόλας νότες. Το βράδυ του Σαββάτου στο six d.o.g.s συνέβη ακριβώς αυτό.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου (περισσότερες εδώ)
Με αρκετά και ζόρικα live να τραβάνε την προσοχή του κόσμου τη συγκεκριμένη βραδιά, η προσέλευση στην Αβραμιώτου ήταν απλά συμπαθητική. Οι εκλεκτοί καλεσμένοι του event, οι Victory Collapse είχαν την ατυχία να παρουσιάσουν το υλικό τους μπροστά σε περίπου είκοσι άτομα, πράγμα που δυστυχώς έκανε την ατμόσφαιρα ιδιαίτερα σπιτική. Παρ’ όλα αυτά, το group στάθηκε μια χαρά στη σκηνή, χωρίς να χάνεται στις αμήχανες σιωπές. Κρίμα πάντως που ενώ πρόκειται για μία από τις πιο γνήσιες αστικές new wave μπάντες, δεν είχαν την στήριξη που θα έπρεπε.
Φυσικά -και όπως κατ’ εξακολούθηση γίνεται σ’ αυτή την πόλη- μετά το τέλος των Victory Collapse, κάμποσος κόσμος ακόμη έκανε την είσοδο του στο χώρο ο οποίος σιγά-σιγά άρχισε να έχει μια κάποια ζωντάνια. Λίγο αργότερα, μετά το εκ νέου σετάρισμα της σκηνής, οι σχετικά πιτσιρικάδες Spectres έκαναν την εμφάνιση τους. Το βίαιο ωστικό κύμα του “Where Flies Sleep” έκανε αρκετούς από το κοινό να κοιτάξουν τον διπλανό τους με την διεθνώς αναγνωρισμένη “ρε, τι είναι αυτό το πράγμα;” γκριμάτσα. Για την επόμενη ώρα θα έπαιρνε όρκο κανείς πως όσο σταθερός και αν ήταν στη θέση του, ένιωθε ότι κάποιος προσπαθεί να τον κολλήσει στον τοίχο.
Με μέτρο σύγκρισης τα όρια των ενισχυτών και μόνο, η ευκολία αυτού του group να μεταβαίνει από kraut rock συνθήκες σε “τοίχους” από θόρυβο και παραισθησιογόνες μελωδίες είναι φαινομενική. Ο Lee Ranaldo των Sonic Youth που βρισκόταν την ίδια ώρα λίγο παρακάτω, θα χαμογελούσε σίγουρα ευχαριστημένος με το έργο και τις επιρροές που παρέδωσε στη νέα γενιά. Με φανερές τις αναφορές στους My Bloody Valentine και τους Jesus And Mary Chain, ο ήχος και το live show των Spectres θα μπορούσε εύκολα να συγκριθεί με αυτά των A Place to Bury Strangers στη χώρα μας. Υπνωτικά riffs, κιθάρες γεμάτες fuzz, καθηλωτικές μπασογραμμές, ενοχλητικά video projections και ελάχιστος φωτισμός. Πραγματικά αυτά τα παιδιά, αν δεν κάνουν κάποιο ιδιαίτερα σοβαρό λάθος τακτικής, θα είναι ένα από τα λεγόμενα “next big thing” του εναλλακτικού ήχου.
