Τελευταία Κυριακή του 2013 και οι South Korea In Vegas γιόρτασαν με αρκετό κόσμο την κυκλοφορία του νέου τους EP “III”. Μαζί τους, πέραν της κοσμοσυρροής που είδαμε στο Κύτταρο, ανέβηκαν στη σκηνή και τέσσερα ακόμη συγκροτήματα της -core (βάλτε μπροστά ό,τι θέλετε, εξ ου και η παύλα) σκηνής. Η εικόνα μίας ενωμένης, υγιούς σκηνής αλλά και η εικόνα των περίπου 200-300 ανθρώπων που βρέθηκαν στο Κύτταρο ήταν αυτά που κρατάμε φεύγοντας από το Κύτταρο πλήρεις από μουσική και ωραίες εικόνες…
Ανταπόκριση: Χρήστος Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Karla Trainer
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Quantum/Era, μία νεοσύστατη μπάντα στον djent/metalcore χώρο που ακόμη δεν έχει κάποια επίσημη κυκλοφορία -πέραν του single “Days Of Future Past”- και είχε αρκετή όρεξη στο να συστηθεί στο κοινό που ήταν αρκετό παρά το γεγονός ότι η ώρα δεν είχε ακόμη φτάσει 20:00. Σίγουρα, δεν μπορούν να “κριθούν” το ίδιο αυστηρά αφού η πορεία τους μετράει μόλις μερικούς μήνες. Η όρεξή τους στην οποία προαναφέρθηκα, έκρυψε αρκετά σημάδια του ότι ως συγκρότημα δεν έχουν δέσει ακόμη στο 100% επί σκηνής και έκαναν αρκετό κόσμο να ξεκινήσει τον…χορό!
Επόμενοι οι Buried Before I Die, έφεραν τον πρώτο χαμό αφού ο κόσμος ήταν αρκετός πλέον στο Κύτταρο και είχε μαζευτεί μπροστά στη σκηνή. Νέο συγκρότημα σχετικά και αυτοί -μετρούν μόλις έναν χρόνο παρουσίας- και παρά το νεαρό της ηλικίας τους και το ενθουσιώδες της παρουσίας τους, έβγαλαν αρκετό επαγγελματισμό στη σκηνή. Ίσως λιγάκι πιο “παλιομοδίτες”, όσο αδόκιμο και αν ακούγεται για ένα είδος που μετράει περίπου μία δεκαετία ζωής, φάνηκαν αρκετά δεμένοι και προσωπικά ξεχώρισα τόσο τον frontman τους όσο και το δίδυμο στην κιθάρα.
The Voldera Cult, η πενταμελής post-hardcore μπάντα σίγουρα άλλαξε το σκηνικό από πλευράς διάθεσης αφού η μουσική τους με κατεβασμένες ταχύτητες – πάλι, όσο αδόκιμο και αν ακούγεται – και μία δυνατή δόση μαυρίλας και μελαγχολίας ήταν μία άκρως ευχάριστη παρένθεση σε ένα βράδυ υψηλών ταχυτήτων. Με σύμμαχό τους τον ήχο, οι Voldera Cult ήταν πραγματικοί οδοστρωτήρες επί σκηνής, βγάζοντας αρκετές δόσεις από την εμπειρία τους πάνω στο σανίδι. Το πιο δύσκολο; Κατάφεραν να κερδίσουν, όσο πέρναγε η ώρα, ένα κοινό αρκετά διαφορετικό και νεώτερο από τους ίδιους.
Περίπου λίγο μετά τις 21:30, η ώρα είχε φτάσει και για τους δημοφιλέστατους όπως φάνηκε United Highlights, οι οποίοι στο πρώτο άκουσμα σου φέρνουν αναμνήσεις από την…screamo παράδοση. Δύο κιθαρίστες και το πιο σημαντικό δύο τραγουδιστές επί σκηνής, έδωσαν ένα show, στο οποίο ξεχείλιζε η ενέργεια αλλά και το συναίσθημα, ίσως λίγο παραπάνω ώρες ώρες αφού ο ένας εκ των τραγουδιστών δε δίστασε να βουτήξει μέσα στο κοινό από ύψος 3 μέτρων. Όσο για τα προβλήματα που είχαν στον ήχο τους, βγάζοντας δυο σχεδόν τραγούδια χωρίς μπάσο και ένα – ή δύο – χωρίς δεύτερη κιθάρα; Ο κόσμος δεν φάνηκε να πτοείται και τα έδωσε όλα στη διασκευή από Underoath – διορθώστε με αν κάνω λάθος – που έκλεισε την εμφάνισή τους.
Η πλατεία του Κυττάρου είχε σχεδόν γεμίσει και καθώς τα φώτα χαμήλωναν για το set των South Korea In Vegas που ξεκίνησε με το “hit” τους “Kill The Messenger” και τον κόσμο να δίνει και αυτός το δικό του show από κάτω και να τραγουδάει μαζί με την μπάντα. Ναι, κάποιος που δεν ακούει φανατικά τον ήχο θεωρεί ότι η -core σκηνή πρόλαβε πολύ γρήγορα να κορεστεί ωστόσο οι συνθέσεις τους κρατούν το ενδιαφέρον και το δίδυμο των τραγουδιστών βγάζει με φυσικό τρόπο τα φωνητικά, είτε καθαρά είτε growls. Τα νέα τους κομμάτια περιείχαν αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία που το συγκρότημα έχει δέσει σωστά με τις συνθέσεις ενώ οι εισαγωγές και το light show, ανέβασαν το επίπεδο της εμφάνισής τους.
Τα pits δεν σταμάτησαν, ο κόσμος δεν σταμάτησε να τραγουδάει και, παρά το γεγονός ότι η μπάντα επέστρεψε στη σκηνή μετά από αρκετούς μήνες όπως οι ίδιοι ανέφεραν, αυτό σε καμία περίπτωση δεν φάνηκε σε αυτό που είδαμε. Στις 23:15 η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και το συγκρότημα κράτησε την υπόσχεσή του ότι θα προλαβαίναμε άνετα το μετρό. Αναρωτιέμαι αν είναι τόσο δύσκολο να το τηρήσουν και άλλοι, χρόνια επαγγελματίες στο χώρο…Αυτά που κρατάμε από τη βραδιά; Επαναλαμβάνω, κρατάμε την εικόνα μίας υγιούς, ενωμένης σκηνής που έχει καταφέρει να αναπτυχθεί στη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι τα metal/rock media της Ελλάδας, άργησαν να σβήσουν τον ανεμιστήρα λάσπης που λειτουργούσε ασταμάτητα, όταν το είδος αυτό μεσουρανούσε σε Ευρώπη και Αμερική. Περαστικά μας…