Σύντροφοι, θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Δε μου αρέσει το progressive. Ορίστε, το είπα. «Και τι είναι το progressive;» σας ακούω να ρωτάτε. Όρεξη να χεις τώρα να αναλύσεις σημειολογικά το τι είναι progressive και τι θα πει προοδευτική μουσική, και πώς αυτό εκφράζεται ή θα έπρεπε να εκφράζεται στον ευρύτερο χώρο του rock… Και επειδή αν εγώ αρχίσω να φιλοσοφώ πρωί Δευτέρας δε θα σταματήσω ποτέ, πάμε να δούμε τι έγινε το βράδυ της Κυριακής στο After Dark.
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης
Κατά τις 22:30 που λέτε βγήκαν στην σκηνή οι Mad John the Wise, και επί μία σχεδόν ώρα μας πήραν τα μυαλά. Η πρώτη λέξη που μου έρχεται για να τους περιγράψω είναι χειμαρρώδεις. Ένα πραγματικά ιδιότροπο μείγμα riffάτης επιθετικότητας και ατμοσφαιρικής jazzοσύνης, οι τύποι καταφέρνουν με έναν αξιοζήλευτο όσο και ακομπλεξάριστο τρόπο να αντλούν έμπνευση από σχεδόν όλο το φάσμα του rock ήχου –και από λίγο πιο πέρα ώρες ώρες– για να παρουσιάσουν ένα απρόσμενα δεμένο σύνολο. Δε ξέρω πώς να τους περιγράψω. Πότε θύμιζαν Maiden, πότε θυμίζαν Mastodon, πότε ήταν απροκάλυπτα Jazz, πότε ήταν εντελώς ΖΖ Top, πότε groovαραν, πότε thrashαραν… Νομίζω παίρνετε μια ιδέα αυτής της ετερόκλητης παλαβομάρας που μας παρουσίασε η μπάντα, χωρίς ποτέ –μα ποτέ!– να ακουστεί βεβιασμένη ή επιτηδευμένη. Είναι progressive οι Mad John the Wise; Ναι, ξεκάθαρα. Μου άρεσαν; Ναι, πάρα πολύ, και αυτό επειδή δεν χάνουν το νόημα τους, επειδή η τεχνική –φοβεροί πάιχτες όλοι τους έτσι; – είναι γι αυτούς όχημα έκφρασης και όχι σκοπός και επειδή η μουσική τους είναι μεστή και εύληπτη. Προσωπική εκτίμηση για το τι “φταίει” για αυτό; Οι συνθέσεις τους είναι φτιαγμένες για live. Δε ξέρω αν είναι κάτι που το κάνουν συνειδητά ή αν τους φτιάχνει τόσο το σανίδι που απλά τους βγαίνει, αλλά αυτός ο χαμός που έγινε όσο παίζανε στο μαγαζί δηλώνει μπάντα τίμια. Και αν αυτό εκφράζεται με μια προοδευτική αντίληψη πάνω στην μουσική, με χαρά μου να τους πω progressive.
Να όμως ένας όρος που δεν ταιριάζει καθόλου στους Sorrowful Winds. Και είναι και από αυτά τα πράγματα που δε μπορείς και να προσδιορίσεις πώς στον δαίμονα ξεκινήσανε. Να κάνουμε λοιπόν από εδώ την αρχή και να πούμε ότι οι Sorrowful Winds δεν παίζουν progressive. Heavy Metal παίζουν τα παιδιά, και το στοίχημα που φαίνεται να έχουν βάλει με τους εαυτούς τους – όπως μας διαβεβαίωσε και ο αεικίνητος frontman – είναι το να πείσουν τον κόσμο ότι το κλασσικό heavy metal μπορεί να παιχτεί με μοντέρνα αισθητική και να ακουστεί σχετικό εν έτει 2014. Πώς τα πάνε σε αυτό; Να τα δούμε αντικειμενικά τα πράγματα. Με τέτοια φωνή δε μπορείς να τα πας πολύ άσχημα. Ο τραγουδιστής είναι πραγματικά εντυπωσιακός, μεταφέρεται με αφοπλιστική ευκολία από ατμοσφαιρικές μελωδικές γραμμές σε κρυστάλλινες κορώνες και η έντονη θεατρικότητά του τον κάνει ξεκάθαρα την κυρίαρχη παρουσία. Η υπόλοιπη μπάντα; Λίγο μουδιασμένη στην αρχή, στη συνέχει ζεστάθηκε, αν και προσωπικά θα ήθελα να τους δω να βγαίνουν πιο μπροστά και να πλαισιώνουν τον τραγουδιστή αντί να τον αφήνουν απλά να αλωνίζει. Επειδή όμως γκρινιάζω λίγο τώρα, να πούμε εδώ ότι έμαθα από έγκυρες πηγές πως ο drummer έπαιζε με το ζόρι λόγω τραυματισμού, πράγμα που λογικό είναι να στέρησε μέρος από την ορμητικότητα της μπάντας, ενώ και η απουσία των πλήκτρων δεν τους επέτρεψαν να χτίσουν όπως θα ήθελαν τις ατμόσφαιρές τους. Και από την διλογία (sic) που μας παρουσίασαν και έπειτα, τα παιδιά πήραν σαφώς τα πάνω τους ενώ από την διασκευή στο Children of the Grave κι έπειτα, η ενέργεια που έβγαλαν ήταν φοβερή. Είναι αυτή η μαγεία που έχουν τα ταυράκια και οι Sabbath ρε φίλε… Τέλος, μιας και μιλάμε για μια παλιά και ιστορική μπάντα που φαίνεται να ψάχνει με τον νέο δίσκο Non Aligned να ξαναβρεί τα πατήματά της, δεν έχουμε παρά να τους ευχηθούμε καλή τύχη.