Ξεκινάω από το γεγονός ότι η Encyclopaedia Metallum περιγράφει τους Sons of Providence σαν Gothic/Stoner Metal, για τον απλούστατο λόγο ότι το βρίσκω αστείο. Οι ίδιοι το λένε Metal – Industrial – Avant-Garde. Ε, κρατήστε από αυτά τα δύο τον κοινό παρανομαστή που είναι η μαυρίλα και ο πόνος ο βαθύς και τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
Για να γράψουμε και λίγο σοβαρά, το “A Conscious End to Suffering”, δεύτερο full length των προαναφερθέντων Αριζονιανών – από την Arizona ντε! – κυρίων είναι ένας 40λεπτος δίσκος με έξι, σε γενικές γραμμές, καλά κομμάτια ενός σκοτεινού και ψιλοambient gothoμέταλ. Ambient γιατί είναι στημένος με πρόθεση περισσότερο να σε βάλει σε ένα trip και λιγότερο να σου κουνήσει το κεφάλι. Και αυτό το καταφέρνει μια χαρά. Εγώ τώρα μπορεί να ήθελα περισσότερα ξεσπάσματα, κάποιος άλλος περισσότερα πλήκτρα, κάποιος τρίτος κλαρίνο, αυτά είναι ορέξεις και οι Sons of Providence δεν έχουν καμιά υποχρέωση να τους ικανοποιήσουν όλους.
Από κει και πέρα στα βασικά θα μείνετε ευχαριστημένοι, καθώς αν υπάρχει συνταγή γι’ αυτό το gothic-meets-industrial πράγμα που γίνεται εδώ μέσα σίγουρα τα παλικάρια την ακολουθούν πιστά. Καλός ήχος, κοφτές κιθάρες, μπλιμπλίκια, πικραμένα φωνητικά, όλα τα έχουν. Και τα κομμάτια αν και κάπως επίπεδα ρέουν. Απλά δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα ενθουσιάσουν κάποιον.
Βέβαια δεν είναι όλη η μουσική για να ενθουσιάζει, όπως και δεν είναι για όλα τα ακροατήρια και για όλες τις ώρες, αλλά ακόμα κι εγώ που με αυτά τα βαθιά, μπάσα και πολύ πονεμένα φωνητικά που λέγαμε πριν δεν έχω καλή σχέση, το “A Conscious End to Suffering” το άκουσα ευχάριστα. Σίγουρα όχι δυσάρεστα. Άμα έχετε τις μαύρες σας και δεν είστε του blues, βάλτε το στα ακουστικά και θα σας χρωματίσει κατάλληλα.