To “MMXX” είναι η δεύτερη κυκλοφορία του αμερικάνικου supergroup. Τα βιογραφικά των μελών του «ζαλίζουν» και αυτό από μόνο του ανεβάζει τις προσδοκίες, ειδικά σε συνδυασμό με τις πολύ καλές εντυπώσεις που άφησε το ντεμπούτο album τους. Οι Portnoy/Sheehan/Soto/Sherinian/Thal έχουν δείξει τα διαπιστευτήριά τους εδώ και χρόνια κι αν έχουν κάτι να αποδείξουν, είναι ότι δεν πρέπει, τουλάχιστον ακόμα, να θεωρούνται ξεπερασμένοι.
Ο δίσκος ανοίγει με το κομμάτι που κυκλοφόρησε πριν το επίσημο release, το “Goodbye Divinity”. Progressive μεν, εύπεπτο δε, με παραγωγή «κρύσταλλο». Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο ήχος της άταστης κιθάρας του Thal στο solo.To groove του “Wither To Black” «φωτίζει» λίγο το κλίμα. Ένα κομμάτι πολύ rock ‘n’ roll για το ύφος τους, με τα παιξίματα του Portnoy να θυμίζουν πολύ Winery Dogs. Tα “Asphyxiation” και “Desolate July” είναι δύο άρτια metal κομμάτια, το ένα riff-o-κεντρικό, το άλλο, ας πούμε, μπαλάντα.
Τα απόκοσμα πιάνα του “King Of Delusion” σου τραβάνε εκ νέου την προσοχή, ενώ τα εκπληκτικά riffs που ακολουθούν σε ανταμοίβουν. Κομμάτι που έχει εναλλαγές στα μέτρα, storytelling στίχο, 9 λεπτά διάρκεια και solos, σίγουρα είναι λίγο πιο prog απ’ τα υπόλοιπα. Το “Fall To Ascend” έχει κέντρο ένα εντυπωσιακό heavy riff και μια εξίσου εντυπωσιακή, τύπου Dream Theater, γέφυρα. Οι αλλαγές στα μέτρα και τα solo σε format «ερωταπαντήσεων» είναι ευτυχία για τα αυτιά μας. Μέχρι τώρα ξεχωρίζει. Το “Resurrection Day” είναι μια descent metal συνθετική προσέγγιση και το κάτι παραπάνω στο κομμάτι το δίνει το solo του Sheehan. Στο κλείσιμο του δίσκου βρίσκουμε το “New World Today”, το κομμάτι που περίμεναν οι prog snobs για να λατρέψουν την μπάντα. Tα 80’s synths μετά την εισαγωγή είναι το κάτι παραπάνω στην παραγωγή του κομματιού, ενώ δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον αριθμό των αλλαγών ταχύτητας, μέτρου, αξιών και υφών που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό το 15λεπτο «τέρας». Ό,τι δεν έπαιξαν σε όλον τον δίσκο, το παίζουν εδώ.
Το MMXX ξεκάθαρα είναι ένας εκπληκτικός δίσκος, που συναντά τα γούστα πολλών και διαφορετικών φίλων της metal. Ικανοποιεί σίγουρα και τους νοσταλγούς και τους σύγχρονους, τους fans του riffing, τους λιγότερο «σκληρούς» και σίγουρα «αγγίζει» και τον πιο ακραίο ελιτιστή του progressive. Φαίνεται να έχει πέσει πολλή δουλειά στην παραγωγή, όλα ακούγονται πεντακάθαρα, ενώ για τη σύνθεση δεν χρειάζεται να κάνουμε παραπάνω λόγο.Αν κάτι δεν εντυπωσιάζει είναι το performance του Jeff Scott Soto, που μάλλον λόγω ηλικίας και κακής διαχείρισης της φωνής του, φαίνεται να μην μπορεί να κάνει τα «ακροβατικά» που τον έχουμε ακούσει να κάνει στο παρελθόν. Σε γενικές γραμμές είναι εντυπωσιακή δουλειά, εφάμιλλη της κληρονομιάς που κουβαλούν τα μέλη της μπάντας.
