Οι Someone Who Isn’t Me (S.W.I.M. προς χάριν συντομίας), synthpop τρίο των Loo (Μαριλένα Ορφανού) στα synths, Μαρία (Χατζάκου) στα ντραμς και Τζίνα (Δημακοπούλου) στην κιθάρα, υπέπεσαν στην αντίληψή μου μόλις τον περασμένο Νοέμβρη, με την κυκλοφορία του ”Amygdala” EP, soundtrack της “Αμυγδαλής”, μικρού μήκους ταινίας της Μαρίας Χατζάκου, η οποία συμμετείχε στα Διεθνή Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και Θεσσαλονίκης, όπου στο πρώτο μάλιστα κέρδισε ειδική μνεία για πρωτότυπη μουσική. Έτσι, αφού σιγά σιγά μαζεύτηκε ο κόσμος στην λουσμένη σε υπερ-ιώδεις τόνους φωτισμό αίθουσα του Six D.O.G,S., ήταν κατά τις 9:30 με την προβολή της “Αμυγδαλής” που ξεκίνησε το event της βραδιάς.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου
Η “Αμυγδαλή” είναι μία εμπνευσμένη από το σινεμά του τρόμου ταινία ενηλικίωσης που αφορά την αδελφική σχέση δύο νεαρών κοριτσιών στα αντίθετα άκρα της εφηβείας, της Άννας και της Μαρίνας, και διαδραματίζεται γύρω από τα γενέθλια-πάρτυ ενηλικίωσης της πρώτης. Περισσότερο από horror θα έλεγα πως ανήκει στο σινεμά του περίεργου ή καλύτερα του ανησυχητικού, μόνο που αντί για ωμά ρεαλιστικό (βλέπε π.χ. Hanneke), τυλιγμένο σε ένα ονειρικό πέπλο (βλέπε π.χ. Sophia Coppola). Ονειρική ατμόσφαιρα που εξυπηρετείται από και ολοκληρώνεται χάρη στο εκπληκτικό soundtrack που συνέθεσαν για την ταινία οι S.W.I.M.
Το συναυλιακό κομμάτι άνοιξαν με τα ήπια ατμοσφαιρικά synths του “Melina’s Theme”, γεφυρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο τα δύο μέρη, πριν έρθει το “Never Let Me Go“, που από την πρώτη στιγμή μου φάνηκε σαν το καλύτερο κομμάτι που δεν έγραψαν ποτέ οι M83, να ζεστάνει το κοινό που δειλά δειλά έβλεπες να αρχίζει να κινείται στο ρυθμό. Ακολούθησε το “Party Crasher” με το κυλιόμενο, υπνωτιστικό beat, η πιο Carpenter-ική στιγμή του “Amygdala”, πριν ακολουθήσουν οι πιο ζαχαρένιες dream pop στιγμές με τα “Let Me Go” και “Flying Away”, για να κλείσει ο κύκλος του soundtrack με το “Σαν Πτώματα”, το αδιαμφισβήτητο χιτάκι του EP, που ξεσήκωσε για χορό και τους τελευταίους εναπομείναντες αρνητές του ρυθμού.
Αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος του “Amygdala”, ήρθε στη συνέχεια η ώρα για κομμάτια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, ξεκινώντας από το “Spelvin”, αφιερωμένο στην Georgina Spelvin, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο ανωνυμίας που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω αν όντως αφορά στην πρωταγωνίστρια του θρυλικού erotica φιλμ “Devil in Miss Jones” ή όχι, το οποίο ακολούθησε το “Kill (with heels the fright)”, κι έπειτα επιστροφή σε κομμάτια από διάφορα soundtracks: ένα Tango που γράφτηκε για μια θεατρική παράσταση, το “Αναζήτηση (Never find it)” από την ταινία “Chevalier”, το “Act 3” του soundtrack του “Pandora’s Box”, και τέλος, για να κλείσουν όσο πιο δυναμικά γίνεται, το techno “Mort et Résurrection”, από το soundtrack του “Αστέρω”.
Εκεί κάπου, κι αφού φυσικά δεν θα μπορούσαν να κλείσουν τη νύχτα δίχως να μας χαρίσουν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, μπήκαν δυνατά στο encore με το “Gomenaki”, και ακολούθησαν τα “My Endless Youth” και “Dance With You”, single του ομώνυμου ντεμπούτου άλμπουμ τους, πριν ολοκληρωθεί η βραδιά με το “Ψέμματα πάλι” (μάλλον;). Πέρα από το ό,τι περάσαμε όλοι καλά, όπως φάνηκε κι απ’ τη χορευτική διάθεση του κοινού, οπωσδήποτε παρασυρόμενο και από το συνεχή χορό και εκφραστική κίνηση της Loo, αξιοσημείωτο είναι πως ο ήχος ήταν κρύσταλλο, οπότε υποχρεούμαστε να δώσουμε συγχαρητήρια στη μπάντα και τους τεχνικούς που μας χάρισαν ένα τέτοιο άψογο αποτέλεσμα, και να ανανεώσουμε το ραντεβού για την επόμενη φορά που οι S.W.I.M. θα κάνουν live.
