Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να αγαπήσει ή να μισήσει τους Sólstafir. Το “Hin Helga Kvöl” είναι το ένατο άλμπουμ των Ισλανδών, και ως μεγάλος φαν τους δεν μπορώ να κρύψω ότι το περίμενα με ανυπομονησία, αλλά και ότι με κράτησε από την αρχή. Ίσως ο κυριότερος λόγος που κάποιος δεν θα γίνει οπαδός της μουσικής τους είναι η – σχεδόν – αποκλειστική χρήση της μητρικής τους γλώσσας, σε σχεδόν όλα τα κομμάτια τους, γεγονός που δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις και να παρακολουθήσεις τους στίχους τους. Ωστόσο, ο αντίλογος, τον οποίο προσωπικά συμμερίζομαι απόλυτα, είναι ότι η χρήση των ισλανδικών στίχων στη μουσική των Sólstafir αποτελεί ένα μεγάλο κομμάτι της συνολικής εμπειρίας. Σπάνια θα μπω στον κόπο να ψάξω το νόημα και τη μετάφραση των στίχων, καθώς πραγματικά λατρεύω τις ερμηνείες του Aðalbjörn “Addi” Tryggvason.
Το άλμπουμ είναι εξαιρετικό! Και αυτό δεν το λέω ως φαν, αλλά ως αντικειμενικός κριτής. Οι ιδέες, καθώς και οι εναλλαγές, είναι τόσες πολλές, που ο δίσκος μπορεί να θεωρηθεί αρκετά προοδευτικός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, “Kuml (Forspil, Sálmur, Kveðja)”, ένα αριστούργημα που συνδυάζει τα ατμοσφαιρικά black metal στοιχεία του παρελθόντος της μπάντας στην έναρξή του, ένα jazz noir τενόρο σαξόφωνο στη συνέχεια, το οποίο δημιουργεί ένα νυχτερινό vibe ενός σκοτεινού, μοναχικού μπαρ, κάπου απομακρυσμένα από την πρωτεύουσα της Ισλανδίας, το Ρέικιαβικ. Δευτερόλεπτα μετά, φωνές σε στυλ ψαλμών της πρώτης καλής εποχής των Batushka διακόπτονται από ένα black metal ξέσπασμα, με στυλ ’90s… Υπέροχος επίλογος.
Καθ’όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, το οποίο διαρκεί περίπου 50 λεπτά, οι Sólstafir καταφέρνουν να αποτυπώσουν μέσω της μουσικής τους το τοπίο της χώρας τους, με κομμάτια όπως το ομώνυμο “Hin Helga Kvöl”, το οποίο κυκλοφόρησε και ως single – ένα βαρύ και ταυτόχρονα σκοτεινό true black κομμάτι – το εναρκτήριο “Hún andar”, και το μάλλον αγαπημένο μου, “Grýla”, να είναι οι πρωταγωνιστές του ίσως καλύτερου metal δίσκου που άκουσα φέτος!
Πέρα από τη μουσική πλευρά του άλμπουμ, οι Sólstafir έδωσαν ακόμα μια φορά, όπως και στο προηγούμενο άλμπουμ τους, “Endless Twilight of Codependent Love” (2020), μεγάλη έμφαση στα βιντεοκλίπ που συνοδεύουν τα τρία πρώτα κομμάτια του δίσκου, με πιο χαρακτηριστικό το βιντεοκλίπ στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, όπου το συγκρότημα παίζει σε ένα ομιχλώδες, αλά Silent Hill 2 νεκροταφείο, με τις επιβλητικές φιγούρες των Ισλανδών να ξεπροβάλλουν ανάμεσα σε τάφους!
Παρά τις ατμόσφαιρες και τη metal αύρα τους, οι Sólstafir δεν διστάζουν να εντάξουν στο δίσκο, για ακόμη μια φορά, ένα ξεκάθαρα post-rock κομμάτι, το οποίο από τη μία μοιάζει ξένο σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, αλλά ταυτόχρονα ταιριάζει απόλυτα. Κατά τη γνώμη μου, θα μπορούσε άνετα να είναι μέρος του προηγούμενου δίσκου τους.
Για μένα, το νέο τους άλμπουμ ήταν ίσως το metal γεγονός που περίμενα περισσότερο μέσα στη χρονιά, αν και ήρθε προς το τέλος της. Ένας νέος δίσκος τους είναι μια ευκαιρία να βγάλω από το ράφι όλα τα υπόλοιπα CD και βινύλιά τους, και να ξανακούσω τη δισκογραφία τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Και έτσι έγινε. Αυτές τις εβδομάδες άκουσα όλα τα άλμπουμ του συγκροτήματος, και ήρθαν στο μυαλό και τα αυτιά μου, για ακόμη μία φορά, αναμνήσεις από τις πρώτες ακροάσεις τους. Ταυτόχρονα, ήταν μια τέλεια ευκαιρία να θυμηθώ τις καταπληκτικές δουλειές του παρελθόντος. Μετά από αυτή τη διαδικασία, λοιπόν, μπορώ να πω χωρίς καμία τύψη, ότι το “Hin Helga Kvöl” είναι ο ωραιότερος δίσκος που άκουσα φέτος, και του δίνω ένα ταπεινό 10/10 από την αρχή μέχρι το τέλος του.
