Η περιοδεία μου στο “Χάρτινο Βασίλειο” του Solmeister κάθε άλλο παρά άσκηση επί χάρτου υπήρξε. Αλλά ας τα πάρω με τη σειρά. Ο Solmeister είναι ένας νεαρός καλλιτέχνης που συνδυάζει hip-hop με pop punk, αλλά στηn πραγματικότητα οι επιρροές είναι αρκετά πιο πλούσιες από αυτό το στενό πλαίσιο. Το πρώτο πράγμα, που με εξέπληξε απίστευτα θετικά, είναι η ποιότητα αυτού που άκουσα, ένα album που πραγματεύεται το πέρασμα στην ενήλικη ζωή, τη διάλυση της μπάντας του και τη διάρρηξη του ονείρου του από τη δική του ματιά. Το ενδιαφέρον μου, όμως, δεν έγκειται εκεί, αλλά στο γεγονός ότι το “Χάρτινο Βασίλειο” αποτελεί ένα ολοκληρωμένο album, τόσο μουσικά με τις προσεγμένες ενορχηστρώσεις, που σε κρατάνε στη τσίτα με όργανα να εναλλάσσονται συνέχεια, χρησιμοποιώντας όσο μεγαλύτερο μέρος της παλέτας που είχε στη διάθεση του, όσο και στιχουργικά με κάθε κομμάτι να έχει κάτι να πει στοχευμένα, αξιοποιώντας το concept του βασιλείου. Εντυπωσιακό, δε, είναι και από άποψης παρουσίασης με ένα προσεγμένο video για το ομότιτλο κομμάτι, αλλά και διαφορετικά artwork για κάθε κομμάτι του στο Youtube. Ναι, η μουσική σήμερα είναι εικόνα και ήχος και ο Solmeister το κάνει καλά αυξάνοντας το καλλιτεχνικό του κεφάλαιο στα μάτια μου.
Το album ξεχειλίζει αγωνία και θυμό απευθυνόμενο σε κάθε εφηβικό και μετεφηβικό πάθος, καθώς και τις δυσκολίες αυτής της γενιάς. Καθ’ όλο το άκουσμα σκεφτόμουν ότι σε ζωντανό περιβάλλον αυτά τα τραγούδια θα έχουν απίστευτη ενέργεια. Τα punk rock στοιχεία είναι μια επένδυση που εδώ αποδίδει, κάνοντας τα κομμάτια τεράστια και δίνοντας τη κλιμάκωση σε κάθε σημείο που αρμόζει, ενώ το hip-hop είναι το μέσο που ελευθερώνει τις δομές, μπλέκοντας παράλληλα οπερετικά σημεία, κάνοντας το δίσκο πιο μεγάλο από τη ζωή πολλές φορές.
Την αρχή κάνει το ομώνυμο, που φέρει το ρόλο της εισαγωγής σε αυτό το πόνημα. Βιολιά σε μπαρόκ ύφος με τον Sol να φτύνει στίχους και να ξεκινάει ήπια κλείνοντας δραματικά και με το θυμό των κιθάρων διακηρύσσοντας ότι ήρθε το τέλος. Το “Στη Διαπασών” μου κίνησε το ενδιαφέρον, όμως, ακόμα πιο πολύ, με τα απίστευτα drums grooves του και το θυμό του ίσως ως η τέλεια ισορροπία των επιρροών αυτού του δίσκου. Στο ίδιο ύφος ακολουθεί το “Απόψε χορεύουμε με τον κίνδυνο”, παράδειγμα του πως ο ελληνικός στίχος μπορεί να χρησιμοποιείται σωστά εν έτη 2019. Το album, όμως, δεν πέφτει. Αντίθετα συνεχίζει να ανεβάζει τέμπο με το “Αφέσου και χάσε” με το punk εναρκτήριο λάκτισμά του, για να καταλήξει στο πέμπτο κομμάτι, το αγωνιώδες “Σώσε με” και το “Μέχρι το θάνατο” με το μνημειώδη στίχο “αν δεις τους αγγέλους να τους πεις πως δεν έχω κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί” ένα pop ρεφρέν και ίσως η πιο sing along στιγμή του Βασιλείου, με το upbeat πάνω στο punk των κιθάρων. Το “Μπουρλέσκ”, όμως, που ξεκινάει το δεύτερο μισό του ταξιδιού και της περιήγησης, αποτελεί το πιο οπερετικό σημείο, με επιρροές από τον Κεμάλ του Χατζηδάκη, σε τραβά ακόμα πιο βαθιά στον ψυχισμό του Βασιλείου με τα απίστευτα χορωδιακά σημεία του. Ένα ακόμη κομμάτι που ξεχωρίζει με σκηνές βίας και μέθης είναι το “Μεικ Απ Μιας Βασίλισσας” αρκετά προσωπικό στην υφή του. Η περιήγηση συνεχίζει με το “Σχίσμα” και το πιο pop κομμάτι του δίσκου “Το θέλγητρο”, το οποίο θα μπορούσε να παίξει στο ράδιο με μελωδικές ακουστικές κιθάρες, ρίμες και εθιστικό ρεφρέν. Πλησιάζοντας το τέλος έχουμε το “Δεν ξέρω αν μεγαλώσαμε ποτέ τελικά”, που πραγματεύεται το πώς είναι να μεγαλώνεις ελπίζοντας να ζήσεις από τη μουσική σου, αλλά ο χρόνος προχωρά και πρέπει να μεγαλώσεις όπως όλοι οι υπόλοιποι και να ωριμάσεις. Προτελευταίο κομμάτι, ξεκινά ο πρόλογος του τέλους με μια αφήγηση και ένα δυστοπικό punk hip-hop κομμάτι λίγο πιο βαρύ από τα υπόλοιπα, τόσο μουσικά όσο και συναισθηματικά, ώστε να κλείσει η συλλογή αυτή με το “Η εκδίκηση των χαμένων είναι πάντα λίγο πριν τη τελευταία σκηνή”
Συνολικά το “Χάρτινο Βασίλειο” είναι ένα album, στο οποίο με το πρώτο άκουσμα μπορείς να διακρίνεις ότι έπεσε δουλειά και μεράκι και δίνω πολλούς πόντους για τον δικό του χαρακτήρα, τον οποίο και κρατά ακέραιο και τη δημιουργικότητα που φέρει σαν δουλειά. Ευχάριστο άκουσμα από την αρχή ως το τέλος. Όλα έχουν ένα ρόλο να παίξουν στην αυλή του Βασιλιά. Μια παρατήρηση μόνο θα μπορούσα να κάνω στο γεγονός ότι μου έλειψαν χαρακτηριστικές φράσεις μουσικά μέσα στο album, το οποίο επένδυσε σε επίπεδα, αλλά αυτό δεν αφαιρούσε καθόλου από το αποτέλεσμα. Επίσης bonus πολύ καλή χρήση της ελληνικής, που γενικά διακρίνω αγκαλιάζει αρκετά η hip-hop κοινότητα σε σύγκριση με τη rock underground. Τροφή για σκέψη.