Οι Solace επέστρεψαν μετά από εννιά χρόνια που ήταν στο πάγο για να μας επαναφέρουν στη τάξη ή για να είμαι πιο σωστός, να μας θυμίσουν ότι είναι μεγάλο κεφάλαιο για το stoner rock/metal και ότι μπορούν ακόμα να γράφουν κολλητικά τραγούδια.
Εννέα χρόνια μετά και εκατοντάδες συγκροτήματα που κυκλοφόρησαν δίσκους και οι οποίοι δεν είχαν να μας πουν και τίποτα το ιδιαίτερο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σκάνε οι Solace (ξανά) και τους/μας/σας δείχνουν πως παίζεται το γαμημένο το είδος που ονομάζεται stoner rock και αυτό όχι γιατί το ανακαλύπτουν ξανά ή κάτι τέτοιο, απλά γιατί αυτοί οι τύποι από το New Jersey ξέρουν πως πρέπει να παίζεται το ρημάδι και ξέρουν να γράφουν υπέρβαρα riffs. Ειλικρινά δύσκολα συναντάει κάποιος συγκρότημα σαν τους Solace που να ξέρει τη τέχνη του heavy riffing, αλλά πάνω από όλα οι Solace ξέρουν να γράφουν ωραία τραγούδια και τα οποία είναι ποτισμένα στο αλκοόλ στα ναρκωτικά και στη τσιγαρίλα, τραγούδια που σου μένουν, τραγούδια που γίνονται ένα με σένα, τραγούδια που κάνουν το κεφάλι σου να πηγαίνει πάνω κάτω και ευτυχώς οι παλιοσειρές επέστρεψαν με εκκωφαντικό τρόπο!
Στο “The Brink”, λοιπόν θα συναντήσεις έντεκα κομματάρες που δε θα ξέρεις να διαλέξεις πια από όλες είναι η καλύτερη. Το εναρκτήριο “Breaker Of The Way” που ξεκινάει ύπουλα και σταδιακά γίνεται ένα heavy κτήνος με τις κιθάρες να παίρνουν φωτιά με τα riffs και τα solos να διαδέχονται το ένα το άλλο και να μη ξέρεις ο κακόμοιρος από πού θα σου έρθει. Το “Desert Coffins” που έπεται, συνεχίζει στα ίδια χνάρια και το “Dead Sailor’s Dream” που κινείται σε mid tempo ρυθμούς είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που το συγκρότημα έχει συνθέσει στην έως τώρα πορεία του. Το “Waste People” ξεκινάει με τη μια και ο Justin Goins (φωνητικά) δίνει ρεσιτάλ στο πως ένας τραγουδιστής νιώθει αυτά που ερμηνεύει και για τη συνέχεια το “The Light Is A Lie” με τα πλήκτρα να χρωματίζουν σε καίρια σημεία όπως και γίνεται και σε άλλα σημεία του δίσκου. “Crushing Black” και τα πλήκτρα για ακόμα μια φορά κάνουν τη διαφορά σε μια πάλη με την υπέροχη κιθαριστική δουλειά. Τα “Bird Of III Omen”, το ακουστικό “Shallows Fade” που λειτουργεί σα προπομπός για το “The Brink” για να επαναφέρει τον ηλεκτρισμό και ο δυναμίτης “Until The Last Dog Hung Out”. Το τελειωτικό χτύπημα οι Solace το δίνουν με το “Dead Sailor’s Reprise” που κλείνει το δίσκο όπως του αρμόζει.
Οι Solace με το “The Brink” έπιασαν κορυφή κυκλοφορώντας ένα δίσκο που και άξιζε την αναμονή όλων αυτών των χρόνων αλλά και σίγουρα τοποθετείται στις καλύτερες κυκλοφορίες του ιδιώματος και λυπάμαι που δεν κυκλοφόρησε νωρίτερα μέσα στη χρονιά για να πιάσει μια αρχοντική θέση στη λίστα μου.