Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα Soen. Ήταν 2017, μόλις είχε κυκλοφορήσει το “Lykaia” και ένας φίλος μου το στέλνει λέγοντάς μου: «Άκου τον δίσκο της χρονιάς». Υπερβολικός, σκέφτηκα, μιας και βρισκόμασταν ακόμα στις αρχές του χρόνου. Έλα όμως που είχε δίκιο. Το σοκ ήταν τέτοιο που δεν χρειάστηκε δεύτερη ακρόαση για να συμφωνήσω μαζί του. Ένα ολοκληρωμένο άκουσμα ήταν υπερ-αρκετό για να με πείσει πως πρόκειται για ένα “μεγάλο” album από μία μπάντα που ήρθε για να δώσει έναν αέρα ανανέωσης στο σύγχρονο prog metal. Έρωτας από την αρχή, λοιπόν, και αυτό, όχι μόνο δε λέει να φύγει από τότε, αλλά ενισχύεται όλο και περισσότερο με κάθε νέα τους κυκλοφορία.
Οι Soen υπήρχαν στα σκαριά εδώ και 20 χρόνια, επίσημα όμως μας παρουσιάστηκαν το 2010. Ιθύνων νους ο τεράστιος Martin Lopez, ο οποίος έχει στο βιογραφικό του το εξαιρετικό ντεμπούτο των Amon Amarth και όλες τις δισκάρες από την χρυσή εποχή των Opeth. Εκείνος κινεί τα νήματα και γράφει την σπονδυλική στήλη των κομματιών. Ακόμα και για τα riffs είναι ο κύριος υπεύθυνος. Ο Martin, λοιπόν, φεύγοντας από τους Opeth λόγω προβλήματος υγείας, καλεί στον πλευρό του τον αγαπημένο καράφλα, Joel Ekelof, και άλλους δύο εξαιρετικούς μουσικούς και παλιές καραβάνες του χώρου. Ο πρώτος ήταν ο Steve Di Giorgio (Death, Sadus, Testament και η λίστα δεν έχει τελειωμό) και ο άλλος ήταν ο Joakim Platbarzdis, ο οποίος πέρα από τις κιθάρες είχε αναλάβει και την παραγωγή των δύο πρώτων δίσκων των Σουηδών. Οι δύο τελευταίοι εγκατέλειψαν σχετικά νωρίς το όραμα της μπάντας, ενώ ο Joel όλα αυτά τα χρόνια παραμένει ακούνητος δίπλα στον Martin. Και κάπως έτσι, λοιπόν, το όμορφο αυτό παρεάκι βρέθηκε μαζί και δημιούργησε μία από τις καλύτερες μπάντες της τελευταίας δεκαετίας.
Μπορεί να μην τους γουστάρεις για δικούς σου λόγους. Είτε επειδή δεν σου κάθονται καλά στο αυτί, είτε επειδή δεν είναι το progressive που έχεις συνηθίσει, είτε για χίλιους δυο άλλους λόγους. Δε γίνεται όμως να μην παραδεχτείς πως πρόκειται για μία μπάντα που αγαπάει αυτό που κάνει, δεν σταματάει να δουλεύει σκληρά, δισκογραφεί συχνά και κατάφερε με σταθερά βήματα να δημιουργήσει τη δική της μουσική ταυτότητα, χωρίς να προσπαθήσει ούτε στιγμή να αποκρύψει τις επιρροές της. Πάντοτε βρίσκονται στη σωστή ιδεολογική πλευρά και προσπαθούν να προβληματίσουν και να αφυπνίσουν τους ακροατές για διάφορα θέματα (διεμφυλικά άτομα, κοινωνικές αδικίες, πολιτική, προσωπικοί δαίμονες και πολλά ακόμα). Ταυτόχρονα όμως σημαδεύουν και την καρδιά σου, μιας και η μουσική τους βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στο συναίσθημα. Αυτός ο όμορφος συνδυασμός, μαζί με τον τουμπανιάρικο ήχο τους και τα ονειρικά φωνητικά, είναι οι κύριοι λόγοι που οι Soen έχουν μπει για τα καλά στον μεταλλικό χάρτη και κάθε καινούριο τους πόνημα αποτελεί μία ποιοτική προσθήκη στη φαρέτρα της μουσικής που αγαπάμε.
Cognitive (2012): Το ντεμπούτο των Σουηδών είναι πολύ Tool, από όποια πλευρά και να το δεις. Από το εξώφυλλο, μέχρι την μουσική και τις φωνητικές γραμμές υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Λόγο αυτού, τα σχόλια τύπου “κλώνοι των Tool” δεν άργησαν να έρθουν. Όσοι όμως καταλαβαίνουν πως οι Tool δεν είναι απλώς μία μπάντα, άλλα μία κατηγορία/είδος από μόνοι τους, αγκάλιασαν το “Cognitive”. Μπορεί εδώ οι Soen να ακούγονται πιο άγουροι και χωρίς να έχουν βρει ακόμα τα πατήματά τους, παρόλα αυτά πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο, που ο χρόνος του φέρθηκε ευγενικά.
Tellurian (2014): Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πλέον δεν παίζουν live κάτι από το “Tellurian”. Ούτε στο “Atlantis” συμπεριέλαβαν κάποιο κομμάτι από εδώ μέσα. Εντάξει καταλαβαίνω πως ίσως πρόκειται για το λιγότερο αγαπημένο album των fans, αλλά ένα “Tabula Rasa” ή ένα “The Words” που αποτελούν τα hits του δίσκου θα μπορούσαν να χωρέσουν. Εδώ οι Soen αρχίζουν σιγά-σιγά να διώχνουν από πάνω τους την ρετσινιά των Tool, ενώ ταυτόχρονα βγάζουν στην επιφάνεια τις Katatonia-Opeth επιρροές τους. Πολύ όμορφος δίσκος, προοδευτικός και ιδιαίτερα συναισθηματικός, που βοήθησε την μπάντα να εξελίξει διακριτικά τον ήχο της και να κάνει ένα μικρό βήμα παραπέρα.
Lykaia (2017): Αν το “Tellurian” ήταν ένα μικρό βήμα εξέλιξης, το “Lykaia” ήταν ένα τεράστιο άλμα. Εδώ οι Soen φιλτράρουν πιο σωστά τις επιρροές τους και αρχίζουν να δημιουργούν κάτι δικό τους. Από τις riff-άρες των “Sectarian” και “Sister” στην μελαγχολία του “Lucidity” και από εκεί στην refrain-άρα του “Opal” και τον ανατολίτικο αέρα του “Jinn”, το “Lykaia” ξεδιπλώνεται με άψογο τρόπο και σου προσφέρει ένα πανέμορφο ταξίδι. Prog metal με ουσία, ωριμότητα, συναίσθημα και δύναμη. Ο δρόμος προς τα πάνω χαράχτηκε μέσα από αυτήν εδώ την κυκλοφορία.
Lotus (2019): Αυτό που ξεκίνησαν στο “Lykaia”, το τελειοποίησαν σε όλα τα επίπεδα σε αυτό εδώ το αριστούργημα. Βρήκαν την συνταγή της επιτυχίας, την οποία την ακολούθησαν και στις μετέπειτα δουλειές τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως η ίδια η μπάντα είχε δηλώσει ότι την δημιουργία και την ηχογράφηση του “Lotus” την χάρηκαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μιας και εδώ ένιωσαν ότι βρήκαν ακριβώς αυτό που θέλουν να κάνουν. Riffs, φωνητικά, groove, στίχοι, μελωδίες, παραγωγή, όλα τόσο όμορφα χτισμένα που ικανοποιούν και τους πιο δύσπιστους. Η τέλεια ισορροπία τεχνικής, επιθετικότητας και μελωδίας, πετώντας στα σκουπίδια οτιδήποτε περιττό. Με διαφορά ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα και εννοείται ένας από τους καλύτερους metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας.
Imperial (2021): «Ομάδα που νικάει δεν αλλάζει». Για αυτό και οι Soen ακολούθησαν πιστά την λογική του “Lotus”, επεμβαίνοντας μόνο στις λεπτομέρειες, και δημιούργησαν άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο με αξιομνημόνευτα refrains, ατμοσφαιρικά μέρη και κολλητικά riffs. Μπορεί να μην διακρίνεις κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη από τον προηγούμενο δίσκο και να το έβαλαν στον αυτόματο πιλότο, όπως και να έχει πάντως έχουμε να κάνουμε με ένα album που περιλαμβάνει διαμαντάκια όπως το “Lumerian”, το “Antagonist”, το “Modesty” και το “Illusion”.
Memorial (2023): Το νέο τους πόνημα που σπαρταράει ακόμα. Οι Soen επέστρεψαν δύο χρόνια μετά το “Imperial” και μας αποδεικνύουν ξανά πως δεν μπορούν να γράψουν κακό/αδιάφορο album. Συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που το άφησαν πρόπερσι, αρκετά safe, με την κύρια διαφορά πως στο “Memorial” ο Joel Ekelof πειραματίζεται με την φωνάρα του και μας εκπλήσσει ακόμα περισσότερο. Highlights με μία πρώτη ακρόαση είναι τα “Sincere”, “Violence”, “Fortress” και φυσικά το “Tragedian” που στέκεται περήφανα δίπλα στο “Lotus”.
