Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό το review θα είναι σε μεγάλο βαθμό απάντηση στην ερώτηση «πώς είναι οι Sodom με την επιστροφή του Blackfire;» και λιγότερο στην ερώτηση «είναι το Genesis XIX καλός δίσκος;». Εντέλει θα καταλήξει να είναι και απάντηση στην ερώτηση «πώς είναι οι Sodom με δύο κιθαρίστες;», η οποία μοιραία θα τεθεί τόσο για μουσικούς, όσο και για ιστορικούς – συναισθηματικούς λόγους.
Και αυτό γιατί η απάντηση στην ερώτηση «είναι το Genesis XIX καλός δίσκος;» είναι πολύ απλή: Ναι, είναι. Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος τευτονικού thrash, με εναλλασσόμενους ρυθμούς, καλά riffs, καλά κομμάτια, πολύ καλή κιθαριστική δουλειά, γενικά παράπονο δε θα’χετε. Το «πώς είναι οι Sodom με την επιστροφή του Blackfire;» τώρα σηκώνει κουβέντα…
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι ότι αυτό που θα ακούσετε στον αισίως 16ο δίσκο των Γερμανών δεν είναι ακριβώς αυτό που περιμένατε να ακούσετε. Αυτό φαίνεται εξαίσια σε δύο από τα videos που έχουμε μέχρι τώρα. Το “Sodom & Gomorrah” είναι ένας κλασσικός Sodom ύμνος. Το Friendly Fire είναι απλά ένας thrash ύμνος. Εντάξει, η γαϊδαροφωνάρα του θείου Tom είναι προφανώς εκεί, αλλά ακούγοντάς το βιώνεις μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς δεν έχεις συνηθίσει τους Sodom να παίζουν έτσι.
Τι φταίει λοιπόν; Χμμμ, δε μου είναι ξεκάθαρο, αλλά προσωπικά δεν έχω πεισθεί ότι είναι απλά η επιστροφή του – εξαιρετικού, μην ξεχνιόμαστε – Blackfire που θεωρητικά τους έχει πάει πίσω σε πρώιμες εποχές. Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές, ακούστε το ρεφραίν του Occult Perpetrator, αλλά γενικά η μπάντα φαίνεται να κάνει βήμα μπροστά και όχι πίσω. Και η αίσθησή μου είναι ότι όλο αυτό έχει να κάνει με την φρίκη που έφαγε ο Angelripper και έφερε δεύτερο κιθαρίστα. Αυτό έχει κάπως καθαρίσει τον ήχο, το μπάσο είναι πλέον αναμενόμενα πιο πίσω και γενικά οι Sodom ακούγονται περισσότερο σαν «κανονική» μπάντα και λιγότερο σαν αυτόν τον motorheadίστικο τραμπουκισμό που είχαμε συνηθίσει.
Εντάξει, το ομολογώ. Θα μου λείψει η power trio εποχή. Το καταλαβαίνω από το πώς αντιδρώ στις πιο κλασσικές Sodom στιγμές – σα χαζός αν αναρωτιέστε. Αυτό που ακούω όμως και μου αρέσει, και τους ταιριάζει, και παραείναι καλό για να το προσπεράσουμε. Εσείς αν μπορέσετε, ακούστε το εννιάλεπτο (!) ομώνυμο. Αν σας αρέσει αγοράστε τον δίσκο χωρίς σκέψη. Αν σας ξενίσει, ακούστε και τον υπόλοιπο για να σχηματίστε καλύτερη άποψη. Και να δείτε που μάλλον θα σας αρέσει ούτως ή άλλως…