Να ξεκινήσω λέγοντας ότι λατρεύω τους Sodom. Για το attitude, την νοοτροπία και για τις δισκάρες που έχουν βγάλει κατά καιρούς. Όλες οι δουλειές τους έχουν καταπονήσει πάρα πολύ τον σβέρκο μου, άλλοτε λιγότερο και άλλοτε μέχρι τελικής πτώσεως. Μέρος της “αγίας τριάδας” του γερμανικού thrash metal μαζί με τους Kreator και τους Destruction ήταν πάντα κάπου ανάμεσα τους ηχητικά και μελωδικοί αλλά και punk.
Εν έτη 2013 λοιπόν οι Sodom μας πετάνε στα μούτρα το “Epitome Of Torture”. Ακούγοντας τον δίσκο τις πρώτες 2-3 φορές μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε και τόσο πολύ. Ανέμπνευστο και ίσως πιο punk σε σημεία και με πολύ old school feeling. Δεν έχω κανένα θέμα (πέρα από την έμπνευση) με αυτά τα στοιχεία, ίσα ίσα μερικές φορές κάνουν καλό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.
Στο “My Final Bullet” που είναι και το εναρκτήριο κομμάτι όλα ωραία και καλά. Ταχύτητα δύναμη αλλά όταν έρχεται το refrain νιώθω ότι ακούω παιδικό κομμάτι, συν ότι είναι αρκετά σπαστικό στα δικά μου αφτιά. Το ίδιο ακριβώς και στο “S.O.D.O.M” που ακολουθεί, τα ίδια ακριβώς πράγματα με χαλάνε. Πρώτο χαμόγελο στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου που ξεκινάει thrash-άροντας και καταλήγει σε πιο mid tempo φόρμες. Δεύτερο χαμόγελο στη σειρά το “Stigmatized”. Ένα ανελέητο thrash κομμάτι με κολλητικό riff και refrain που οι Sodom έχουν για ψωμοτύρι και άνετα δημιουργεί πρόβλημα στους μυς του σβέρκου. Επόμενο στη σειρά το “CANNIBAL” που θυμίζει εποχές Code Red έντονα με μεσαίες ταχύτητες και εδώ.
“Shoot Today To Kill Tomorrow” και πάλι επικρατεί thrash πανδαιμόνιο εδώ. Πολύ καλή στιγμή επίσης. Στο “Invokating The Demons” οι εναλλαγές ρυθμών είναι πολύ ωραίες αλλά πάλι κάτι δεν μου αρέσει στο refrain. Το “Katjuschka” ξεκινάει με μια παραδοσιακή Ρώσικη (!!) μελωδία και μετά εξελίσσεται σε ένα από τα γρήγορα τραγούδια του δίσκου. Πολύ ωραίο κομμάτι πραγματικά. Ωραίο επίσης και το “Into The Skies Of War” με πιο πεσμένες ταχύτητες και με ψιλό-groovy πινελιές. Τελευταίο κομμάτι του δίσκου το “Tracing The Victim” με το όμορφο riff στην αρχή και με ψιλοπεσμένες τις ταχύτητες να εξελίσσεται σε ένα τρελό σόλο και να ανεβάζει tempo όσο φτάνει στο τέλος του και τελειώνει όπως άρχισε.
Παικτικά και παραγωγικά οι Sodom δεν χρειάζονται καν ανάλυση. Το έχουν και στα 2 και το έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Από εκεί και πέρα ο δίσκος μου ακούστηκε πολύ μέτριος ως και σπαστικός σε σημεία αλλά και με πολύ καλές στιγμές αφήνοντας ανάμεικτα συναισθήματα. Για πέταμα με τίποτα αλλά κρατάω τις καλές στιγμές του και ξαναβάζω να ακούσω το “In War And Pieces”!
[stextbox id=”black”]
Συνοψίζοντας…!
The Good: Η παραγωγή είναι σίγουρα εξαίσια.
The Bad: Κάπως ανέμπνευστο στα δικά μου αυτιά.
Βαθμολογία: 3 / 5
[/stextbox]