Το περίμενα σαν ψυχοθεραπεία αυτό το live… Υπάρχει κάτι σε ένα καλό, παλιομοδίτικο thrash show, που σε κάνει να φεύγεις καλύτερος άνθρωπος παρά το ξύλο που έχεις φάει. Good friendly violent fun δεν το λέγανε οι Exodus;
Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Πρώτη φιλική σφαλιάρα από τους Amken, που στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον έχουν μπει για τα καλά στην κατηγορία των μεγάλων μπαντών της ελληνικής thrash σκηνής. Άψογο παίξιμο, ανελέητο ξύλο, ειλικρινής ανταπόκριση από τον κόσμο, γκόλ από τα αποδυτήρια και 5-0 στο ημίχρονο για όσους με πιάνουν.
Στη συνέχεια, φιλική μπουνιά από τους Rapture και απολαυστική κλωτσοπατινάδα από τον κόσμο που όλο και μαζευόταν. Γρήγορα μέρη, grooveάτα μέρη, deathίζοντες τρόποι με thrash νοοτροπία και το γλέντι είχε στηθεί για τα καλά.
Bio-Cancer κανείς; Τους ξέρετε πλέον, έτσι; Μη λέμε τα ίδια. Το ελληνικό thrash είναι στα μάτια μου το πιο υγιές (χεχε) κομμάτι του ελληνικού heavy metal και οι Biocancer αποδίδουν άψογα ένα εθιστικό μίγμα μελωδίας και βαναυσότητας που σου ανοίγει την όρεξη για πολύ – φιλικό πάντα – ξύλο. Αν δεν έχεις ακούσει το “Tormenting the Innocent” live δε ξέρεις πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι να σου γίνεται το μυαλό κιμάς…
Μετά πάμε σε μεγάλες φιλίες. Η αγάπη μεταξύ των Sodom και ενός πολύ συγκεκριμένου, μικρού αλλά σε βλαμμένο βαθμό φανατικού κοινού στην Αθήνα, είναι σχεδόν συγκινητική. Πάει χρόνια πίσω. Έχει χτιστεί με κάθε μπουνιά που έχει πέσει, κάθε riff που έχει ακουστεί, κάθε τιμημένη σταγόνα ιδρώτα που έχει χυθεί στο ευλογημένο υπόγειο του An Club. Τρεις δικοί μας άνθρωποι, που αποδίδουν σαν μια σιδερένια γροθιά, που το χαίρονται με την ψυχή τους, χωρίς rockstarιλίκια και αηδίες. Αν κάποιος μου έλεγε ότι το Σάββατο το βράδυ το χωροχρονικό συνεχές μέθυσε και περάσαμε δυο ώρες σε ένα live κάποιον χειμώνα του ’87, δε θα είχα καμία μα καμία δυσκολία να το πιστέψω. Γιατί μπορεί πλέον οι Sodom να είναι από όποια πλευρά και να το δεις τεράστιοι, αλλά στα μάτια μου είναι η ίδια εκείνη ψιλοάγνωστη μπάντα με τα δερμάτινα και τα καρφιά και πείτε με όσο γραφικό και ρομαντικό θέλετε.
Μα κάνε το εικόνα. Γερμανικό thrash σε ένα αλλοπαρμένο υπόγειο, ένας Bernemann που δε σταματάει στιγμή να χαμογελάει και να σφίγγει χέρια, το όνομα της μπάντας να ακούγεται σχεδόν σε κάθε κενό μεταξύ των κομματιών, η καλύτερη εκτέλεση του “Napalm in the Morning” ever, ο θείος Tom να μοιράζει μπύρες στον κόσμο, “Fuck the Police” γιατί εδώ είναι Ελλάδα, επιθετικός και όμως πεντακάθαρος ήχος, ένα playlist όνειρο… Πάρε “Blasphemer” και “Outbreak of Evil”, νοιώσε ότι είναι κομμάτια από το ΠΡΩΤΟ EP της μπάντας, όταν ο Angelripper δούλευε ακόμα σε ανθρακωρυχεία. Άκου πόσο υπερβατικά φαντάζουν παιγμένα με τα ίδια αρχίδια κοντά 35 χρόνια μετά. Πάρε συμμετοχή και από τα 5 – ναι ρε! – τελευταία album. Κατάλαβες τι είναι οι Sodom; Δεν είναι κάποιο ξεφτιλισμένο nostalgia show. Είναι εργάτες. Είναι το αγέραστο γερμανικό thrash, και είναι εδώ. Και δε μου το βγάζεις από το μυαλό ότι αυτό συμβαίνει γιατί αν και έχουν ήδη οι κερατάδες καπαρώσει θέση στο πάνθεον της heavy metal εποποιίας, τελικά και στα δικά τους μάτια είναι ακόμα η ίδια εκείνη ψιλοάγνωστη μπάντα με τα δερμάτινα και τα καρφιά. Τι να κάνουμε κύριοι, είμαστε γραφικοί και ρομαντικοί.