Eν αναμονή της επιστροφής ενός εκ των καλυτέρων live acts στη χώρα μας, η Αναστασία Παπαδάκη ακούει ξανά τη δισκογραφία των Slipknot και βάζει (με τα χίλια ζόρια) σε σειρά τα -μέχρι τώρα- studio albums τους από το… καλό στο καλύτερο. Η συνέχεια στη σκηνή της Πλατείας Νερού, το Σάββατο 23 Ιουλίου, στη δωδέκατη και τελευταία ημέρα του Release Athens Festival 2022.
7) Mate.Feed.Kill.Repeat (1996) Μπορεί οι Slipknot να το έχουν… αποκηρύξει θεωρώντας το demo, όμως πρόκειται για την παρθενική δουλειά τους, ακόμη κι αν απουσιάζουν από αυτό πολλά από τα μέλη τους. Εδώ θα ακούσουμε -σε πρώιμο στάδιο- κομμάτια όπως τα “Tattered and Torn” και “Only One”, τα οποία βρήκαν τη θέση τους στο ομώνυμο album της μπάντας λίγα χρόνια αργότερα. Και στην τελική, ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου: είναι στη λίστα επειδή κανένα από τα υπόλοιπα albums τους δεν αξίζει την τελευταία θέση.
6) All Hope Is Gone (2008) Η αλήθεια είναι ότι αμφινταλαντεύτηκα αρκετά (ως υπερβολικά πολύ) για το αν σε αυτή τη θέση θα έπρεπε να βρίσκεται αυτός ο δίσκος ή το “.5: The Gray Chapter”, όμως αν αφήσουμε στην απ’ έξω τις κομματάρες “Sulfur”, “Psychosocial”, “Dead Memories”, “Snuff” καθώς και το ομότιτλο, μας μένει ένα album χωρίς ιδιαίτερη συνοχή που προφανώς δε με χαλάει καθόλου, αλλά η εννιάδα μας τα έχει πάει και καλύτερα.
5) .5: Τhe Gray Chapter (2014) Λέτε να ήταν meant to be να βρεθεί σε αυτή τη θέση; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως ότι ο πρόωρος θάνατος του μπασίστα και ιδρυτικού μέλους του σχήματος Paul Gray, έδωσε ένα boost στους απομείναντες Slipknot. H θλίψη και ο θυμός τους εξελίχθηκε σε δημιουργία, χαρίζοντας μας απίστευτα τραγούδια όπως τα “Sarcastrophe”, “The Devil In I”, “Killpop”, “Custer” και “The Negative One”.
4) We Are Not Your Kind (2019) Για ακόμη μια φορά δεν είμαι σίγουρη εάν σε αυτή τη θέση θα έπρεπε να μπει αυτό ή το “Slipknot”. Αν αναλογιστούμε όμως την επιρροή που είχε το ομώνυμο album τους, τότε θα αφήσω τη λίστα ως έχει. “We Are Not Your Kind” λοιπόν κι εδώ θα δανειστώ τον επίλογο του review μου από το 2019: “Το πιο πειραματικό, πολύπλευρο και -ίσως- ειλικρινέστερο μέχρι στιγμής album των Slipknot. Ναι, είναι περίεργο και δε χωνεύεται εύκολα, αλλά γι’ αυτό δεν αγαπήσαμε αυτή την εννιάδα από την Iowa εξαρχής;”
3) Slipknot (1999) Το -κατά Slipknot– ντεμπούτο τους ήταν γροθιά στο στομάχι των απανταχού nu (και όχι μόνο) metalheads. Εκεί που το αγνό χάος συναντά την ωμή αγριότητα, για να γεννηθούν κομμάτια όπως τα “Eyeless”, “Wait and Bleed”, “Spit It Out”, “Purity”. Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν ο αδερφός μου, ως μεγαλύτερός μου, έφερε σπίτι μερικά από αυτά τα έπη, κατεβασμένα από το Limewire ή κάτι παρόμοιο. Συγκινητικό αν το καλοσκεφτείς, ρε φίλε…
2) Vol.3: The Subliminal Verses (2004) Πειραματισμοί, νέες ηχητικές κατευθύνσεις, Rick Rubin στην παραγωγή και ένας βαθιά χωμένος στο αλκοόλ Corey Taylor. Αυτά ήταν τα υλικά που χρειάστηκαν για τη δημιουργία ενός από των καλύτερων πονημάτων των Slipknot. Προφανώς ξεχωρίζω τα “The Blister Exists”, “Duality”, “Before I Forget”, “The Nameless” αλλά αυτός ο δίσκος έχει τόσα εξαιρετικά κομμάτια που δύσκολο να διαλέξεις τα αγαπημένα σου.
1) Iowa (2001) “Οποία έκπληξις” θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο αλλά θα δικαιολογηθώ: Το “Iowa” είναι ο ορισμός των Slipknot και του ήχου τους. Είναι ο δίσκος που θα προτείνεις να αγοράσει κάποιος που ψάχνεται για πρώτη φορά με το συγκρότημα. Είναι ο δίσκος που έδωσε μια νέα πνοή στο nu metal και τους εκτόξευσε στην κορυφή. Άλλωστε ποιος ξεχνάει ότι το “My Plague” ήταν ένα από τα main soundtracks στο πάρα πολύ επιτυχημένο Resident Evil; Ε τώρα μη με ρωτήσετε ποια άλλα κομμάτια του “Iowa” λατρευώ…ΟΛΑ!