“This song is not for the living. This song is for the dead” μας λέει ο Shawn “Clown” Crahan στην αρχή του άλμπουμ και συνοψίζει σε μια φράση αυτό που πρόκειται να ακούσουμε.
Στα 6 χρόνια τα οποία μεσολάβησαν από το “All Hope Is Gone” οι Slipknot πέρασαν τις πιο δύσκολες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας τους. Ο πρόωρος χαμός του μπασίστα-ιδρυτικού μέλους και βασικού συνθέτη της μπάντας Paul Dedrick Gray διατάραξε έντονα τις μεταξύ τους σχέσεις και έθεσε υπό αμφισβήτηση το αν θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Δηλώσεις επί δηλώσεων, δημιουργία side-projects , ένα αρκετά καλό άλμπουμ από τους Stone Sour και τελικά η αποχώρηση-εκδίωξη(;) του ντράμερ Joey Jordison έκαναν το μέλλον να φαίνεται αρκετά δυσοίωνο για τους 7 -πλέον- από την Iowa.
Όχι αυτή η μπάντα όμως. Με 2 νέες προσθήκες στα τύμπανα και το μπάσο (με τις ταυτότητες να μην αποκαλύπτονται επίσημα) , με νέες μάσκες και επαναφέροντας τον Greg Fidelman του “Vol. 3: The Subliminal Verses” στην παραγωγή έρχεται με ένα νέο άλμπουμ, ένα φόρο τιμής στον εκλιπόντα φίλο τους σχεδόν από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα 2 καινούργια μέλη αν και έχουν πολύ δύσκολο έργο ανταποκρίνονται παραπάνω απο ικανοποιητικά στις προσδοκίες. Συνθέσεις γεμάτες συναισθήματα, γεμάτες θλίψη για την απώλεια.Εκρήξεις θυμού και οργής. Κομμάτια που σε πιάνουν από το λαιμό και κάνουν τους maggots να χαμογελάσουν και να πάνε πίσω σε εποχές “Ιοwa” όπως το “Sarcastrophe” και το “The Negative One”. Ρεφραίν που θα σου κολλήσουν στο κεφάλι όπως του “The Devil In I” (με ένα από τα καλύτερα metal clips ever κατά τον γραφόντα) και του “Killpop”.Το “Custer” με το “Cut, cut, cut me up and fuck, fuck, fuck me up” είναι μια κατηγορία μόνο του.
Απλά σκεφτείτε το live. Riff που θα κάνουν παιδιά να πιάσουν κιθάρες ξανά, τον Sid Wilson να έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο sampling και τα ωραιότατα σκρατσάκια του και τον Corey Taylor σε καλύτερη κατάσταση από ποτέ. Ναι έχει φέρει υλικό από τους Stone Sour στους ‘Κnot αλλά πότε ήταν κακό το να προχωράς μπροστά ενώ ταυτόχρονα κάνεις αυτό που σε έκανε να σε ξέρουν και οι πέτρες; Πότε η στασιμότητα κέρδισε την εξέλιξη και τον πειραματισμό; Κινούμενοι ανάμεσα στο “Ιοwa” και στο “Vol. 3: The Subliminal Verses” για άλλη μια φορά έφτασαν σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Yπάρχουν μπάντες που μετά από τέτοια γεγονότα στο εσωτερικό τους έβγαλαν μερικούς από τους καλυτερους δίσκους στην ιστορία τους (βλέπε “Back In Black”, “The Black Album” κλπ.) Όχι. Οι Slipknot δεν θα μπουν σε αυτή την κατηγορία. Όχι γιατί ο δίσκος είναι κακός.Αντιθέτως. Απλά κανείς δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει αυτό που προκαλούσε στις αρχές της αυτή η μπάντα. Τότε που δεν ξέραμε ποιοί είναι και έπαιζαν σα διαολεμένοι γεμάτοι μίσος για τα πάντα. Το θέμα όμως είναι το εξής: Kάθε φορά που ακούς νέο δίσκο από τους ”9” του Des Moines νιώθεις ακριβώς το ίδιο, εκείνο το πρωτόγνωρο συναίσθημα.