Το βράδυ της Δευτέρας είχε φτάσει και ο μήνας Απρίλιος, συναυλιακά τουλάχιστον, έμελλε να ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο. Οι εκ Αυστραλίας ορμώμενοι sleepmakeswaves, μετά το live τους στη Μαύρη Τρύπα, την προηγούμενη νύχτα, κατηφόρισαν και στην πρωτεύουσα και πιο συγκεκριμένα στο Αn Club. Να μας προετοιμάσουν ανέλαβαν οι Made by Grey και οι Adolf Plays The Jazz κι η βραδιά κύλησε ως εξής…
Aνταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Λιγό μετά την προβλεπόμενη ώρα έναρξης και με το venue να έχει σχεδόν γεμίσει, οι Made By Grey, το d.i.y. project του Αντώνη Χατζημιχάλη, ανέβηκαν στη σκηνή. Για την επόμενη μισή ώρα μας παρουσίασαν μια ιδιαίτερη και ολίγον τι νοσταλγική σειρά κομματιών, τη χροιά των οποίων ενέτεινε το βιολί. Ακούσαμε υλικό από όλη τους την πορεία αλλά και από το album τους “Grief”, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν. Η εναλλαγή γινόταν ανεπαίσθητα μεταξύ των πιο δυνατών ήχων στους πιο γαλήνιους, με όσους βρίσκονταν από κάτω να κινούνται ρυθμικά. Μόνη παρατήρηση, η αμηχανία που διακατείχε τον μουσικό που βρισκόταν για ώρα με την τρομπέτα ανά χείρας, ακίνητος στο κέντρο της σκηνής κι έμοιαζε να αγχώνει και να αγχώνεται.
Το δεύτερο opening act, με άφησε διχασμένη. Ήταν οι Adolf Plays The Jazz, που θα παρακολουθούσα για δεύτερη φορά. Τις όμορφες μελωδίες και συνθέσεις που σου μετέφεραν το feeling, το οποίο το είδος της μουσικής που εκπροσωπούν επιτάσσει, ερχόταν να χαλάσει (αν είναι αυτό το κατάλληλο ρήμα να μπει εδώ) η εκτέλεση των κομματιών. Οι μουσικοί, έχοντας επιλέξει να αποδώσουν τη μουσική τους με τους ενισχυτές και τον ήχο στα άκρα, στην τσίτα, στο τέρμα, όπως θέλει ας το ερμηνεύσει έκαστος, κατάφεραν σε αρκετά σημεία να με κουράσουν. Αρκετές φορές καθ’ όλη τη διάρκεια του setlist άλλαξα τη θέση μου στο χώρο, θέλοντας να κρίνω κι από μια διαφορετική σκοπιά. Ωστόσο ο χώρος του Αn, για τους οκτώ μουσικούς και την ένταση που παρήγαγαν ήταν υπερβολικά μικρός. Αφήνω όμως ένα παραθυράκι, μιας και το τελευταίο τους πόνημα, “Tinder”, μου ήταν ευχάριστο.
Για τους sleepmakeswaves που ακολούθησαν με το 90λεπτο set τους, θα μιλάμε για πολύ καιρό ακόμα. Η μπάντα έμοιαζε να μεταδίδει την ενέργεια και την αστείρευτη έντασή της στο κοινό και δη στην πρώτη σειρά που «έπιανε κάγκελο», με την επικοινωνία να προκαλεί χαμόγελα σε αμφότερες τις πλευρές. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια που ακούσαμε, όπως τα “We Sing The Body Electric”, “In Limbs And Joints” και το “Traced in Costellations” του πρόσφατου “Love of Cartography”, ο κόσμος χειροκροτούσε, φώναζε κι έδειχνε πως αυτή η άφιξη των sleepmakeswaves στη χώρα μας είχε αργήσει τελικά. Αφού μας ευχαρίστησαν ουκ ολίγες φορές, λέγοντας πως είμαστε το καλύτερο κοινό που έχουν συναντήσει ποτέ σε live τους, μας χάρισαν μερικά ακόμα από τα κομμάτια τους, όπως το προσωπικό μου αγαπημένο «Perfect Detonator», αλλά και το “The Stars Are Stigmata”.
Αν χρησιμοποιήσω τη λέξη «μαγεία» ίσως φανώ γραφική, αν πάλι πω κάτι διαφορετικό, θα πω ψέματα, οπότε δε θα περιγράψω άλλο. Θα πω όμως πως σίγουρα η εν λόγω εμφάνιση, θα αποτελεί μία από τις καλύτερες για το συναυλιακό 2015, όταν θα φτάσει η ώρα της ανασκόπησης. Κι όταν εκτός από καλοί μουσικοί, οι συγκεκριμένοι σου χαμογελούν και σε αγκαλιάζουν όταν πας να τους μιλήσεις, τότε κερδίζουν επιπλέον πόντους. Κι όταν ξανάρθουν, να είσαι κι εσύ εκει.
Συγχαρητήρια, τέλος, αξίζουν και στον ηχολήπτη τους, Brett, που κατάφερε έναν καθαρό ήχο και συγκρίσιμο με αυτό των ηχογραφημένων δίσκων του συγκροτήματος.