Την περασμένη Παρασκευή οι Sleepin Pillow και η Lia Hide κατέλαβαν την σκηνή στο Ρομάντσο χαρίζοντάς μας μία από τις πιο όμορφες, πιο απολαυστικές και πιο αληθινές συναυλιακές βραδιές.
Aνταπόκριση: Ειρήνη Κοντογιάννη / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (περισσότερες εδώ)
Η μαρτυρική ανυπομονησία του κοινού για την εμφάνιση της εξαμελούς μπάντας από τη Θεσσαλονίκη ήταν έκδηλη και πήρε σάρκα και οστά με την μαζική προσέλευση του κόσμου στο συναυλιακό χώρο. Η απουσία των Sleepin Pillow από τα μουσικά δρώμενα στην Αθήνα για τέσσερα χρόνια, εκτός από το ότι είχε γίνει αισθητή, είχε επιπλέον δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες στους fans, οι οποίες όχι μόνο εκπληρώθηκαν αλλά ξεπεράστηκαν με διαφορά.
Πιο συγκεκριμένα, λίγο μετά τις 21:30, το opening act της βραδιάς, η Lia Hide και η μπάντα της, ανέβηκαν πάνω στη σκηνή και μας παρουσίασαν κομμάτια από το album “Home”. Με επαγγελματική συνέπεια ανέλαβαν το «ζέσταμα» του κοινού. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Lia Hide επί σκηνής και δεν μπόρεσα να ξεκολλήσω αυτιά και μάτια από πάνω της. Η σκηνική της παρουσία, η γεμάτη προσωπικότητα και συναισθήματα ερμηνεία της, οι σχεδόν χορογραφημένες κινήσεις της, ήταν άξια θαυμασμού. Ξεχωριστή στιγμή αποτέλεσε σίγουρα η εκτέλεση του “Dad” – ένα κομμάτι ανατριχιαστικό – ενώ η επιλογή των covers σε “Closer” και “Hang You From The Heavens” από Νine Inch Nails και The Dead Weather αντίστοιχα, ήταν απλά εξαιρετικές. Εννοείται ότι θα επιδιώξω να τους παρακολουθήσω ξανά on stage.
Μέσα στο κατάμεστο Ρομάντσο είχε φτάσει η ώρα να πάρουν τη σκυτάλη οι πολυπόθητοι Sleepin Pillow. Αφού ακούσαμε το “Digital Babylon” χαθήκαμε μέσα σε ένα μαγευτικό δίωρο αχόρταγης δόσης από όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος. Εκτός από ολόκληρο το album “This World Is Over, It’s Time For A New” ακούσαμε κομμάτια από τα “Apples On An Orange Tree” και “Superman’s Blues”. Η συνοδεία από το light show και το οπτικό background εμπλούτιζαν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και δραματικότητα την live εμπειρία. To κοινό λικνιζόταν και είχε παραδοθεί στους post rock ήχους που άλλοτε «χάνονταν» σε παραδοσιακούς ελληνικούς και ανατολίτικους ρυθμούς και άλλοτε στροβιλίζονταν σε μια χαοτική ηλεκτρονική θύελλα. Ένταση, ερωτισμός, ψυχή ενσαρκώνοντανμέσα από τους ήχους των “Amplifier in my heart”, “Drop the Mask”, “Rise”, “Holy Monster”, “Pathetic”, “Bring the Sun Back”, “An Idiot’s Point of View”, “The instrument of Time”, “Masterpiece”, μεταξύ άλλων. Ήταν αδύνατον να μην θαυμάσεις την μπασάρα, τα φωνητικά, το μπουζούκι, τα πλήκτρα, τα drums, κάθε έναν ξεχωριστά, που αφιερωνόταν ολοκληρωτικά και με πάθος στη μουσική.
Ύστερα από αυτή την εμφάνιση και την αντίδραση του κοινού, δε νομίζω να περάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα για να τους ξαναδούμε ζωντανά. Άλλωστε είναι πλέον γνωστό ότι από τη νέα χρονιά θα ξεκινήσουν να γράφουν νέο υλικό, ενώ αναμένεται και να πραγματοποιήσουν μια μικρή περιοδεία στο εξωτερικό.
Υ.Γ.:
(-) Μεγάλη η διαφορά του ήχου στη διάταξη του χώρου.
(-) Η ξερογλείφτικη αντίδραση και τα κρυφοχαχανητά σε κάθε σκύψιμο ή άλλη κίνηση της Lia Hide πάνω στη σκηνή.