Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την τιμή να παρακολουθήσω live μία μπάντα μύθο στο είδος της. Προσωπικά θεωρώ τους Sleep, μαζί με τους Acrimony (από την εδώ πλευρά του Ατλαντικού) ως τους πρωτοπόρους αυτού που λέμε stoner/doom metal. Λόγω της αγχωμένης φύσης μου, έφτασα αρκετά νωρίς στο Gagarin και σε συνδυασμό με τις φήμες για όχι και τόσο πολύ καλή προπώληση, κάπως μου κακοφάνηκε όταν κατά τις 9 και τέταρτο ο κόσμος έξω από την είσοδο του Gagarin ήταν λιγοστός…ευτυχώς όσο περνούσε η ώρα τα πράγματα βελτιώθηκαν αισθητά.
Μπαίνοντας λοιπόν στο χώρο του live κατά τις 9.40 αντίκρισα ένα Gagarin με αρκετό κόσμο, όχι ασφυκτικά γεμάτο…πριν προλάβω να σκανάρω το χώρο για γνωστές φάτσες και τις απαραίτητες χαιρετούρες, ο Matt Pike παίζει τις πρώτες νότες του “Dopesmoker” και κάπου εκεί άρχισε ένα δίωρο trip, με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή (μία στον Al Cisneros μία στον Matt Pike) και προσπαθώντας να συλλάβω τον όγκο που έβγαινε από τα ηχεία…ναι είναι σίγουρος οτι οι Sleep είναι ότι πιο κοντά στη έννοια heavy…μέχρι να βρεθεί κάποιος να τους αμφισβητίσει…που πολύ αμφιβάλλω…
Μετά από εικοσιπέντε περίπου λεπτά που κράτησε το απόσπασμα του “Dopesmoker”, τα “τσιγάρα” στο Gagarin είχαν ανάψει για τα καλά, πάνω και κάτω από τη σκηνή αφού οι Cisneros και Pike όποτε βρίσκανε την ευκαιρία κάνανε τις απαραίτητες τζουρίτσες τους…
Η συνέχεια ήταν καταιγιστική καθώς οι Sleep παίξανε διαδοχικά τα “Holy Mountain” και “Dragonaut” και “Sonic Titan” με το κοινό να επιδίδεται σε ασταμάτητο head banging…οι Sleep συνέχισαν με τα “The Druid”, “Antarcticans Thawed”(unreleased), “Aquarian” και “From Beyond”. Ο κόσμος δε σταμάτησε λεπτό να ανταποκρίνεται στην ηχητική πανδαισία που μας παρουσίασαν αυτά τα “παλικάρια”. Το live έκλεισε με το τελευταίο μέρος του “Dopesmoker” το οποίο μας κράτησε σε εγρήγορση για άλλα 15 λεπτά.
Οι Pike, Cisneros και Roeder, σεμνοί και ταπεινοί, χαιρέτησαν και ευχαρίστησαν τον κόσμο, τα φώτα σιγά σιγά δυνάμωσαν και κοιτώντας το ρολόι μου, δεν είχα καταλάβει πότε περάσανε 2 ώρες και πόσο λίγο μου φάνηκε…βγαίνοντας προς τα έξω το μόνο που έβλεπες ήταν τεράστια χαμόγελα και κόσμο φορτωμένο με μπλούζες βινύλια και cd…όσοι “τυχεροί” βρεθήκαμε εκεί το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας!
Να ευχαριστήσω τη Venerate γιατί ήταν το δεύτερο όνειρο που μου πραγματοποίησε μετά τους Clutch (εις διπλούν) και επίσης τον καλό φίλο Χρήστο Π. για την άμεση ανταπόκριση του και βοήθεια του…