Το μινιμαλιστικό punk-hop/lo-punk, ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε, ντουέτο των Jason Williamson και του επιδέξιου παραγωγού Andrew Fearn κυκλοφόρησε το album Spare Ribs. Ηχογραφημένο σε διάστημα μόλις 3 εβδομάδων κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown και με τον τίτλο «εφεδρικά πλευρά» να προέρχεται σύμφωνα με τον Jason από την ιδέα του αριθμού των ανθρώπων που πέθαναν από το πρώτο κύμα κοροναϊού, μας βάζει πάλι σε συζήτηση για μία από τις καλύτερες βρετανικές μπάντες της εναλλακτικής σκηνής.
Οι Sleaford Mods για πολλούς μπορεί να είναι «δύσπεπτοι», έτσι όπως ο Jason φτύνει τις ρίμες του ασκώντας την κοινωνικοπολιτική του κριτική και έτσι όπως ο Andrew στέκεται λίγο παραπίσω με μια μπύρα στο χέρι και κουνιέται ρυθμικά στα ηλεκτρονικά beats του. Η βαριά αγγλική προφορά από το Nottingham μόνο καλύτερο μπορεί να κάνει το παραλήρημα του Williamson περί υποκρισίας, κοινωνικής ανισότητας και ψευτοκουλτούρας, ενώ ο ηλεκτρονικός ρυθμός είναι το τέλειο background για να μας παρουσιάσουν πόσο σκατά είναι ο κόσμος που ζούμε.
Το Spare Ribs είναι hands down θα λέγαμε, το πιο πιασάρικο και χορευτικό album της καριέρας τους. Από το εναρκτήριο The New Brick μέχρι και το τελευταίο Fishcakes δεν περνά λεπτό που να θες να κάνεις skip song ή να σταματήσεις να κουνιέσαι και συ γκρουβάτα σαν τον Andrew. Η συμπαράσταση προς την εργατική τάξη και το μίσος για τον συντηρητισμό των Tories προφανώς και εξακολουθεί να υπάρχει, δηλώνοντας ήδη από την αρχή πως ”We’re all so Tory tired / And beaten by minds small”. Διεφθαρμένες πολιτικές προσωπικότητες συναντάμε αμέσως μετά στο Short-Short-Short-Shortcummings, ενώ στο Nudge It, Jason και Amy Taylor ραπάρουν μαζί για τους ξεφτιλισμένους hipster καλλιτέχνες που οικειοποιούνται μια δήθεν φωνή για την εργατική τάξη (βλ. κατηγορίες για Idles που καλό θα ήταν να μην πάρουμε μέρος τώρα). Τα βέλη τους στη συνέχεια στρέφονται στον λεγόμενο ταξικό τουρισμό (Elocution), στη δύναμη του καπιταλισμού (Glimpses), φτάνοντας μέχρι και τον Elon Musk (Spare Ribs). Στο σημείο αυτό αναθεωρώ για τη συνεργασία με Billy Nomates στο Mork n Mindy, το οποίο από «μιεεχ» κατέληξε να μου στοιχειώνει το μυαλό με το ”Too high, too low” hook. Top Room και Out There καθρεφτίζουν τη μονότονη και παράξενη καθημερινότητα που βιώσαμε τις μέρες της καραντίνας, ενώ το Fishcakes κλείνει το album με τον Jason να τραγουδά και πάλι παραδοσιακά και με μελωδία.
Ο φρέσκος electro-pop ρυθμός και το χορευτικό ύφος του Spare Ribs φαίνεται πως ταιριάζουν γάντι στην εξωτερίκευση της οργής των Sleaford Mods απέναντι στην κυβέρνηση για την υποκριτική φροντίδα που υπέδειξε σε καιρό πανδημίας. Συλλαμβάνουν για μία ακόμη φορά πολύ επιτυχημένα το πνεύμα της εποχής, δείχνουν σίγουροι και έτοιμοι για νέα εξερεύνηση του ηχητικού τους πεδίου και κυκλοφορούν έναν δίσκο για τον οποίο θα μιλάμε για πολύ καιρό ακόμα.