Για τα «άτακτα παιδιά» απ’ το New Jersey, φαίνεται πως το πέρας του χρόνου δεν είναι ικανό να αποτελέσει εμπόδιο, για να συνεχίσουν να επικοινωνούν τη μουσική τους με τη νεολαία του σήμερα. Οι Skid Row, με τον χαρακτηρισμό: «μία από τις πιο επικίνδυνες μπάντες του πλανήτη», να γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς τους, μπορούν να ισχυρίζονται δικαιωματικά πως τα late 80s και early 90s τους ανήκουν. Το επαναστατικό και επιθετικό προφίλ τους, προσαρμόζεται ιδανικά σε όσα η εποχή τους, τους προσέφερε απλόχερα. Με διάθεση ρέμπελου και την (σχεδόν) αγενή στιχουργική τους, όπως αυτή αποτυπώνεται ιδανικά μέσα από τους στίχους: “Well I puke, I stink, bitch get me a drink/’Cause I’m paying for the room/I ain’t buying you breakfast/So keep your mouth busy and wrap your lips/All around my attitude”, ξέρουν πως αποτελούν μία αμφιλεγόμενη και προκλητική «φιγούρα» στην heavy metal και glam metal σκηνή, που βρίσκεται στο επίκεντρο των late 80s.
Κι αν υπάρχει κάτι, που θα μπορούσε να σκιαγραφήσει το attitude τους, αυτό είναι σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο τα μέλη των Skid Row επέλεγαν να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Κατά τη διάρκεια ενός show, o Sebastian Bach, φαίνεται να «συνεχάρη» όσους από το κοινό κάπνιζαν κάτι «βγαλμένο από τη φύση», ενώ κατά την αποχώρησή του από τη σκηνή, συνέχιζε λέγοντας: «Τώρα θα πάω στα backstage, θα ανάψω ένα τεράστιο τσιγάρο, θα πιω ένα Jack και κοκαΐνη, ακούγοντας Guns ‘N’ Roses». Και πράγματι, αυτό ακριβώς έκανε. Γιατί όταν κάποιο από τα μέλη έλεγε πως θα τα κάνει «λίμπα» στη σκηνή, τότε δε μπορούσες, παρά να πιστέψεις πως ακριβώς αυτό θα συμβεί, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως παρακινούσαν και τον κόσμο να μυηθεί στις δικές τους «αταξίες» και καταχρήσεις.
Τι είναι όμως αυτό που, μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, διαφοροποίησε τους Skid Row από τα υπόλοιπα άνευ ουσίας και περιεχομένου “hair metal” και προσκολλημένα στην εικόνα τους, hard rock συγκροτήματα της εποχής; Αυτή η μπάντα, είναι ακριβώς αυτό, που δείχνει πως είναι, με την άγνοια κινδύνου να χαρακτηρίζει τα άτομα που την ενσαρκώνουν, εξασφαλίζοντας μία θέση ανάμεσα στους αγαπημένους του ανήσυχου κι εξαγριωμένου νεανικού κοινού. Οι Skid Row, αντιμετωπίζουν με σοβαρότητα και σεβασμό τη μουσική. Σε έναν κόσμο στον οποίο, τα περισσότερα συγκροτήματα ολοκλήρωναν το show τους, για να καταλήξουν να κάνουν συζητήσεις οικονομικού περιεχομένου με τον λογιστή τους, οι ανέμελοι και ξένοιαστοι, εικοσάρηδες, δε θα μπορούσαν να είναι πιο ευτυχισμένοι με τον τρόπο, που είχαν επιλέξει να «εργάζονται».
Η ιστορία τους, συναντά τις απαρχές της πίσω στο 1986, στο Toms River του New Jersey, με ιδρυτικά μέλη και σχεδόν αποκλειστικούς συνθέτες, τον μπασίστα Rachel Bolan και τον κιθαρίστα Dave “The Snake” Sabo. Σύντομα, την αρχική πεντάδα συμπληρώνουν οι Scotti Hill στην κιθάρα, ο ντράμερ Rob Hammersmith και ο ZP Theart στη φωνή. Η εμπορική επιτυχία των «επικίνδυνων» αυτών αγοριών, εκτοξεύτηκε με τα πρώτα δύο albums τους, το επί πέντε φορές πλατινένιο “Skid Row” (1989), που βρέθηκε στο #6 του Billboard και το δύο φορές πλατινένιο “Slave to the Grind” (1991), που βρέθηκε στην κορυφή του Billboard. Ο αρχικός frontman, ZP Theart, δεν είχε προλάβει να συμπληρώσει έναν χρόνο παραμονής στην μπάντα, όταν έπειτα από μία ιδιαίτερα ανώριμη και απερίσκεπτη ενέργειά, του, αντικαταστάθηκε από τον Sebastian Bach, που έμελλε να είναι κι εκείνος, που θα στιγμάτιζε μέσω της επιβλητικής, με το πηγαίο star quality παρουσίας και των φωνητικών δεξιοτήτων του, την μετέπειτα φρενήρη πορεία των Skid Row.
Κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για την προώθηση του ντεμπούτου, ο ZP Theart, δέχτηκε έντονη κριτική, καθώς φορούσε ένα μπλουζάκι με την αναγραφή “AIDS KILLS FAGS DEAD” (Το AIDS σκοτώνει τις αδερφές). Ωστόσο, δεν ήταν λίγες και οι φορές, κατά τις οποίες και ο Sebastian Bach, έμοιαζε προορισμένος για να προκαλέσει, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την μήνυση που δέχθηκαν, όταν σε μία από τις συναυλίες τους, ο Bach πέταξε ένα γυάλινο μπουκάλι στο κοινό, με αποτέλεσμα να τραυματίσει μία κοπέλα.
Όσο για την προέλευση του ονόματός τους, όπως αναφέρει ο Sabo σε συνέντευξή τους στο Rolling Stone το 1991, δόθηκε καθώς οδηγούσαν μία ημέρα, στο Garden State Parkway. «Βρισκόμασταν καθ’ οδόν για την πρόβα μας και παράλληλα σκεφτόμασταν πώς θα μπορούσαμε να αυτο-βαπτιστούμε. Τότε, είδαμε μπροστά μας «σημάδια» από ένα ατύχημα στον δρόμο. Νομίζω τότε ήταν που είπα “Skid Marks” και ο Rachel είπε “Skid Row”. Τουλάχιστον ήταν το καλύτερο από τις επιλογές μας».
Καταλυτική στην εξάπλωση της φήμης τους όμως, ήταν η παρουσία και στήριξη του Bon Jovi. Ο Dave Sabo, ως κολλητός φίλος του Bon Jovi, είχε στοιχηματίσει μαζί του, πως όποιος θα έκανε πρώτος επιτυχία, θα στήριζε τον φίλο του και ως άντρες που τιμούν τον «όρκο» τους, παρέμειναν πιστοί στην υπόσχεσή τους, με αποτέλεσμα οι Skid Row να περιοδεύσουν στο πλευρό των Bon Jovi, που έπιασαν πρώτοι την σκυτάλη της επιτυχίας. Αυτή, εξασφαλίστηκε μέσα από επιτυχημένο album τους “Slippery When Wet”, ενώ ως απόρροια της τήρησης τους όρκου τους, οι Skid Row υπέγραψαν στην Atlantic Records, με τη βοήθεια του Bon Jovi. Μία ακόμη κομβική περίοδος στην καριέρα τους, ήταν εκείνη της προώθησης του δεύτερου εγχειρήματός τους, που διήρκησε πάνω από έναν χρόνο, με την ανήσυχη πεντάδα να ανοίγει αρχικά τις εμφανίσεις των Guns ‘N’ Roses, για να καταλήξει να παίζει στο πλευρό των Pantera, ως support συγκρότημα.
Ακολουθούν οι κυκλοφορίες, “Subhuman Race” (1995), “Thickskin” (2003) και “Revolutions per Minute”, που παρά τη λιγότερο εμπορική επιτυχία τους, δεν τους αφαιρούν το παραμικρό ίχνος από την γοητεία των «μαινόμενων» εμφανίσεών τους. Οι ήρωες της hard rock, επιμένουν να δηλώνουν, πως το μόνο πράμα που τους διαφοροποιεί από τους fans τους, είναι το ύψωμα της σκηνής. Ο προσιτός τους χαρακτήρας και η ατόφια σκληράδα τους, απαλλαγμένη από στενά καλούπια και εσωτερικούς προορισμούς, είναι αυτό, που προσελκύει το αδιάκοπο ενδιαφέρον των νοσταλγών τους, αλλά και του νέου αίματος των fans, που στην προσπάθειά τους να αναβιώσουν τις ένδοξες στιγμές των late 80s και early 90s, καταφεύγουν σε μία αβίαστη προσπάθεια «απόλυτης» ταύτισης και ένωσης με τα μέλη, κατά την διάρκεια των live τους. Οι Skid Row του 2019, που για δεύτερη φορά στην πολυετή καριέρα τους, έπειτα από τον Νοέμβριο του 2007, θα επισκεφθούν την Ελλάδα και το Κύτταρο συγκεκριμένα, διατηρούν στον πυρήνα τους τρία από τα ιδρυτικά μέλη και βασικούς συνθέτες: Rachel Bolan, Dave Sabo και Scotti Hill, εξακολουθώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, να μας ταξιδεύουν νοητά στα πρώτα και κομβικότερα χρόνια της πορείας τους.
Οι αιώνιοι, έφηβοι, με τον επαναστατικό βίο, κατάφεραν να μετουσιώσουν το εφηβικό, ερασιτεχνικό τους όνειρο, σε κάτι που κατάφερε να έχει διάρκεια μέσα στον χρόνο. Από τις όμορφες, εκστασιασμένες νεαρές γυναίκες στο πλήθος, τις χιλιοτραγουδισμένες επιτυχίες “Youth Gone Wild”, “18 And Life”, “Monkey Business, “I Remember You”, “Wasted Time, “In A Darkened Room”κ.α., μέχρι την «κατάχρηση» στο δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, οι Skid Row, ήταν, είναι και θα είναι τα όμορφα εκείνα «κακά αγόρια» με τα μακριά, ατίθασα μαλλιά και τα αδύνατα, «καταπονημένα» σώματα, που ρουφούσαν τη νεότητα, η οποία τους δινόταν απλόχερα.