Τα μόλις δέκα λεπτά που με χωρίζουν από τον σταθμό της Βικτώριας, μέχρι το Κύτταρο, γίνονται ο πρόλογος μίας βραδιάς, στο επίκεντρο της οποίας βρέθηκε η αναπόληση του παρελθόντος, η ελευθερία της έκφρασης, το δυνατό τραγούδισμα, η εξωτερίκευση των συναισθημάτων και η παρουσία της απανταχού νεότητας. Εκείνης που δεν λογαριάζει τους αριθμούς, αλλά καταπιάνεται από την επαναστατική, ακούραστη όψη της ψυχής. Περπατώντας στα «πολυπολιτισμικά» στενά της περιοχής, ξαφνικά βρίσκομαι ανάμεσα σ’ εκείνη την κοινότητα ανθρώπων, που καθιστά τον συναυλιακό χώρο κατάμεστο. Άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που φάνηκε να νοσταλγούν το παρελθόν, αλλά και νέοι που θα πλήρωναν όσο-όσο για να βρεθούν στα 80s, τότε που η glam metal και heavy metal σκηνή βρισκόταν στο απόγειο, συγκροτούν μία ασφυκτική ατμόσφαιρα, που με προϊδέασε για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν, από τη στιγμή που οι Skid Row, τα «ατίθασα» αγόρια από το New Jersey, θα βρίσκονταν στην σκηνή.
Ανταπόκριση: Λουίζα Σολομών-Πάντα / Φωτογραφία: Σπύρος Φατούρος
Με τον εξαερισμό να είναι αρκετά φιλικά προσκείμενος σ’ εμάς και το ρολόι να δείχνει 22:15, οι κραυγές του κόσμου με ωθούν να στρέψω το κεφάλι μου προς το stage, για να δω το πενταμελές group να ορθώνει το ανάστημά του σ’ αυτό. Η απουσία του εμβληματικού frontman, Sebastian Bach καθίσταται σημαντική, ωστόσο ο ZP Theart αποδεικνύει μέσα από τη δική του καλλιτεχνική φιγούρα και τις φωνητικές του δυνατότητες, πόσο επάξια καταφέρνει να σταθεί στο πλευρό των τριών ιδρυτικών μελών Rachel Bolan, Dave Sabo και Scotti Hill. Η διάδραση με το κοινό, αξιοζήλευτη. Η συνεχής οπτική επαφή τους μαζί μας και το χαμόγελο στα χείλη τους, που πρόδιδε την ακάματη λαχτάρα τους για ζωή και μουσική, δεν μπορούσαν παρά να μας κάνουν να τραγουδάμε δυνατά, ενίοτε να κραυγάζουμε, ακόμη και να δημιουργούμε mosh και circle pits σε κάθε στιγμή κορύφωσης.
Με ένα setlist διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας, αποτελούμενο από τα κορυφαία και πιο αγαπητά κομμάτια της πορείας τους, οι Skid Row φροντίζουν να εντείνουν το πάθος του κόσμου, μέσα από τα αδάμαστα, μακράς διάρκειας guitar solos και riffs, που φάνταζαν ανεξάντλητα. Με το “Slave to the Grind” να κάνει την αρχή, η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Ανάμεσα σε αυτές, ξεχωρίζουμε τα: “Get the Fuck Out”, “Big Guns”, “18 and Life”, (που βάλθηκε μέσα από τις ψιλές, άρτιες κορώνες του ZP Theart να αφυπνίσει κάθε γλυκόπικρη στιγμή της έφηβης, γεμάτης από όνειρα και δίψα, ζωής μας), το “Piece of Me” και “Ghost”. Το κοινό, επιδίδεται σε μία αδιάκοπη επικοινωνία με τις αγαπημένες του φιγούρες και η ορμή που το διακατέχει καθ’ όλη τη διάρκεια, που τα αγαπημένα του tracks φτάνουν στ’ αυτιά του μέσα από την παικτική δεξιοτεχνία των Skid Row, το παρακινούν να βρεθεί όλο και πιο κοντά στη σκηνή, αγγίζοντας συχνά τα rock ‘n’ roll είδωλά τους. Η συνέχεια γίνεται με την διασκευή στο “Psycho Therapy” των Ramones, ενώ το “I Remember You” καταφεύγει σε μία «ελεύθερη πτώση» στο βάθος των συναισθημάτων μας.
Λίγο προτού ηχήσει το “Monkey Business”, το οποίο χαρακτηρίζεται από ένα μακράς διάρκειας τζαμάρισμα, που πρόδιδε πως δεν ήθελε να τελειώσει, όντας ένα από τα αγαπημένα κομμάτια των ιδίων, ο ZP Theart μας υπενθυμίζει πως είμαστε όλοι μαζί, μία ενότητα, μία κοινότητα. Πως εκεί μέσα, υπάρχει μόνο αγάπη και φιλία, παρά τον θυμό που υπάρχει στον έξω κόσμο. Ευχαριστώντας μας επανειλημμένα, που δώσαμε τόσο θερμά το παρόν, καταλήγει λέγοντάς μας, πως αυτό αγαπάνε κι αυτό κάνουν για να ζήσουν όλα αυτά τα χρόνια.
Η ύπαρξη του encore ήταν -σχεδόν- αδύνατο να μην προβλεφθεί, καθώς οι κραυγές του κόσμου τους τραβούν και πάλι στη σκηνή, για τη συνέχιση ενός live, που δεν ήθελε να λάβει τέλος. Το “We Are Damned” δίνει τη θέση του στο σπαρακτικό, δικό μου αγαπημένο “In A Darkened Room” και το Κύτταρο μετατρέπεται σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο για το οποίο μιλούν. Η στιγμή που περιμέναμε από την αρχή της βραδιάς, γίνεται ο επίλογός της, με το “Youth Gone Wild” να τραγουδιέται δυνατά και να επισφραγίζει την αγάπη μας για τους Skid Row, ενώ παράλληλα υποσχόμαστε στους εαυτούς μας πως η νεότητα θα είναι ο «αιώνιος» σύμμαχός μας, όπως άλλωστε κατάφερε να γίνει και για τους ίδιους, παρά το πέρας του χρόνου.