Βράδυ Σαββάτου που θα μείνει για καιρό χαραγμένο στη μνήμη όσων παρευρεθήκαμε στο Temple, καθώς είχαμε τη χαρά να γίνουμε μάρτυρες όχι μιας, ούτε δυο, αλλά τριών συγκλονιστικών εμφανίσεων, από τρία συγκροτήματα τόσο διαφορετικά μουσικά αλλά και με κοινό όραμα στη μουσική τους.
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Έλενα Θεοδωροπούλου
Στη προγραμματισμένη τους ώρα ανέβηκαν στη σκηνή οι ανανεωμένοι Κρητικοί doomsters Cosmic Plunge και η βύθιση στο έρεβος ξεκίνησε. Με τον Mike Bass (Bones To Rust, Lucky Funeral, Giants Fall) να αναλαμβάνει πλέον τα φωνητικά, είχα ιδιαίτερη ανυπομονησία ως προς το αν το μεταξύ τους πάντρεμα θα ήταν το ιδεατό. Με το που έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή κατάλαβα ότι το εν λόγω πάντρεμα είναι ταιριαστό, συν του ότι έχει προσδώσει μια άλλη διάσταση στη μουσική τους καθώς σε τρία νέα τραγούδια που μας παρουσίασαν, τα sludge φωνητικά που εισήγαγαν δίνουν μια πιο χαοτική και ακόμα περισσότερο heavy διάσταση στην ήδη βαριά μουσική τους. Εύγε και ελπίζω να μην ξανακάνουν 6-7 χρόνια να παίξουν στην Αθήνα.
Συνέχεια με τους Ιταλούς (EchO) να ανεβαίνουν στη σκηνή και να τη κατεδαφίζουν. Συγκρότημα που θα έπρεπε να είχα ακούσει στο παρελθόν (αλλά δεν το είχα κάνει), συγκρότημα που σε πιάνει με τη μία από τις πρώτες του νότες και σε κάνει να απορείς πως και γιατί δεν έγιναν μεγαλύτεροι καθώς υπάρχουν από το 2008. Στο δια ταύτα τώρα οι (Ech0) και αυτό το ιδιαίτερο post/metal/hardcore/sludge/doom που παίζουν είναι ότι πρέπει για να καταστρέψεις τον αυχένα σου. Το συγκρότημα σφύζει από ενέργεια επί σκηνής και φάνηκε ότι γούσταραν το κάθε του λεπτό που βρίσκονταν εδώ. Αν υπάρχει κάποιο ψεγάδι στη μουσικής τους, ξαναλέω αν, αυτό είναι τα καθαρά φωνητικά που μου φάνηκαν παράταιρα!
Η ώρα όμως είχε φτάσει για το θηρίο που ακούει στο όνομα Shattered Hope να ανέβει στη σκηνή και να απλώσει το σκοτάδι πάνω από τα κεφάλια μας. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που σε καθηλώνει, που σου βγάζει όλη τη μαυρίλα που έχεις και μετά το πέρας της εμφάνισης τους νιώθεις άδειος, είναι βλέπεται η φύση και η δύναμη της μουσικής των Shattered Hope που δημιουργεί τέτοια συναισθήματα στον θεατή. Το να σχολιάσεις την εκτελεστική δεινότητα τους και το πως περιπλέκουν ταιριαστά τόσα διαφορετικά είδη χωρίς να ακούγονται κουραστικοί είναι νομίζω το λιγότερο, καθώς αυτό που αναβλύζει από το περιεχόμενο της μουσικής τους είναι πέρα πάσης αμφιβολίας κάτι το ‘ιερό’. Δωρικοί, χωρίς πολλά λόγια, αφήνουν τη μουσική τους να μιλήσει αντ’ αυτών στις ψυχές των θεατών.
Βλέποντας τους Shattered Hope επί σκηνής είναι να απορείς πως αυτό το συγκρότημα δε συγκαταλέγεται στα κορυφαία του χώρου και παραμένουν ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που όταν κάποιος το ανακαλύψει θα του αλλάξει την άποψη περί μουσικής και νομίζω πως όσοι ήμασταν εκεί αυτό το βράδυ θα πρέπει να νιώθουμε ευλογημένοι για αυτό που ζήσαμε.
