Το 2018 ήταν η χρονιά που μία νέα μπάντα από το Νότιο Λονδίνο, αποτελούμενη από μια παρέα αγοριών κοντά στην ηλικία των 20, κυκλοφορεί το album ”Songs of Praise” αναταράζοντας τα νερά της Βρετανικής κιθαριστικής σκηνής. Από τη στιγμή εκείνη μέχρι σήμερα, οι Shame έχοντας παίξει πάνω από 100 live shows σε όλο τον κόσμο, έχουν αφήσει ξεκάθαρα τη σφραγίδα τους στο ανανεωμένο πλέον είδος του post-punk. Η ερώτηση πάντα παραμένει ίδια όμως: Τι στο καλό συμβαίνει με το νερό αυτής της χώρας;!
Καθώς περιμένουμε, ήρεμα πάντα, την απάντηση σε αυτό το μυστήριο, οι Shame κυκλοφορούν το δεύτερο album τους Drunk Tank Pink. Ο τίτλος του album προέρχεται από μία συγκεκριμένη απόχρωση του ροζ, με την οποία για πρώτη φορά το 1979 βάφτηκε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα για να κατευνάσει την εχθρότητα και τη βία μεταξύ των εγκλείστων. Με το ίδιο χρώμα αποφάσισε και ο τραγουδιστής των Shame, Charlie Steen, να βάψει ένα ολόκληρο δωμάτιο στο σπίτι του, να το ονοματίσει ”The Womb”, να απομονωθεί και να γράψει τους στίχους του album. Όταν όλα κάποτε κάνουν τον κύκλο τους, ξεθυμαίνουν και μένεις μόνος σου ξανά, μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα, πώς αντιμετωπίζεις μία υπαρξιακή κρίση σε καιρό παγκόσμιας πανδημίας; Σε αυτή τη θεματική είναι προσανατολισμένος ο νέος δίσκος, αναζητώντας τη φωτεινή πλευρά της καθημερινής πάλης για επιβίωση.
Στο Alphabet και το Nigel Hitter καλωσορίζουμε πίσω τους γνώριμους Shame που αγαπήσαμε την πρώτη φορά, οι οποίοι τώρα τολμούν νέους μουσικούς πειραματισμούς. Στο Born in Luton το new wave παντρεύεται με έναν afropop ρυθμό ενώ το ρεφρέν, αργό και βαρύ, βρίσκει τον Steen να δηλώνει: I’ve been waiting outside for all of my life / And now I’ve got to the door, there’s no one inside. Η ενηλικίωση έχει φτάσει, όμως τίποτε στην ουσία δεν έχει αλλάξει. Στο March Day μπαίνουμε σε μία ρυθμική λούπα με κιθάρες και με τους στίχους ”I can’t get up / I won’t get up” να μας θυμίζουν πώς περνάμε κλεισμένοι μέσα στο σπίτι όλη μέρα τον τελευταίο χρόνο. Το Snow Day είναι από τα τραγούδια που 2 χρόνια πριν δεν θα περίμενες να ακούσεις από αυτά τα οργισμένα νεαρά αγόρια. Αρκετά πιο σκοτεινό και τολμηρό εγχείρημα, μία ερμηνεία που ανατριχιάζει και εναλλαγές ρυθμού που θυμίζουν Black Country, New Road και Squid. Ο δίσκος ολοκληρώνεται για μία ακόμη φορά μ’ ένα 6λεπτο κομμάτι, το Station Wagon, στο οποίο προσπαθούμε να ενώσουμε τα κομμάτια της νέας μας ζωής και να βρούμε τις απαραίτητες δόσεις αισιοδοξίας και ελπίδας: ”Happiness is only a habit and if that’s true, then I’m habitually dependent on something I cannot control”.
Στο Drunk Tank Pink οι Shame επέστρεψαν πιο ώριμοι και έτοιμοι να εξερευνήσουν νέα μονοπάτια, αφήνοντας για λίγο το πόδι από το γκάζι. Συνεχίζουν την αναζήτηση χώρου έκφρασης, αυτή τη φορά ως ενήλικες που κοιτούν το θολό μέλλον μπροστά τους. Είναι ένα album δουλεμένο με λεπτομέρεια και απόλυτη συνοχή, με το οποίο ανταποκρίνονται επάξια στις προσδοκίες που οι ίδιοι δημιούργησαν.