Sfyrokalymnon… Sfyro-kalymnon… Σφυρί από την Κάλυμνο; Παραδόξως όχι, μιας και τούτη δω η παρέα ούτε από την Κάλυμνο μας έρχεται ούτε αυτό σημαίνει το όνομα της. Όπως οι ίδιοι εξηγούν το όνομα τους προήλθε από μια ιδέα του τραγουδιστή Δημήτρη Α. (Halikion). Εκείνη την εποχή δούλευε σε μια οικοδομή και ο ήχος που έκανε το σφυρί με το καλέμι του θύμισε τον ήχο του metal (πόσο τρου;) και έτσι αποφάσισε να ενώσει τις δύο λέξεις, οπότε σφυρί + καλέμι = σφυροκάλεμο, αλλά επειδή δεν ακούγεται ιδιαίτερα εύηχο το έκαναν Sfyrokalymnon.
Δυσκολεύομαι πολύ να αποφασίσω αν πρέπει να πάρω τους Sfyrokalymnon στα σοβαρά ή στον χαβαλέ, το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί περνάνε πολύ καλά με την πάρτυ τους. Το 2014 είχαν κυκλοφορήσει ένα demo με πέντε τραγούδια. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς με αρχές ’15 τα επανηχογράφησαν και μαζί με άλλα πέντε κομμάτια μας παρουσιάζουν το ντεμπούτο τους, “The Sign of Concrete Creation”. Ο λόγος που δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν πρέπει να τους πάρω στα σοβαρά ή όχι είναι γιατί σε καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν είναι καλοί.
Ο δίσκος περιέχει κομμάτια με τίτλους όπως “Tsiproholic” (από το τσίπουρο από ό,τι κατάλαβα, όχι από τον Τσίπρα), “The Wrath of Betonator” και “Vothronian Echoes from the Abyss”. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερα πετυχημένο χιούμορ στους στίχους ή στη μουσική.
Αντίστοιχα, αν τους πάρουμε στα σοβαρά δεν υπάρχει κάποια πολύ ποιοτική σύνθεση. Η μουσική τους είναι ένα κράμα από όλες τους τις επιρροές απο NWOBHM μέχρι thrash και doom. Κάποια σκόρπια καλά riffs χάνονται μέσα στο αναποφάσιστο ύφος των κομματιών. Η παραγωγή επίσης είναι παραγωγή ερασιτεχνικού επιπέδου και σε καμία περίπτωση τόσο καλή όπως θέλουν οι ίδιοι να την παρουσιάσουν (αν κρίνω από το βιογραφικό τους). Ο δίσκος επίσης χάνει πάρα πολύ από τα φωνητικά τα οποία είναι σαφώς κατώτερα εκτελεστικά σε σχέση με τους υπόλοιπους της μπάντας. Υπάρχουν κάποια καλά solo, μερικά ωραία περάσματα στα drums αλλά στα περισσότερα κομμάτια ο τραγουδιστής φαίνεται περισσότερο να μιλάει/απαγγέλλει παρά να τραγουδάει.
Γενικά οι ίδιοι φαίνεται να απολαμβάνουν πολύ αυτό που κάνουν, και πολύ καλά κάνουν στην τελική. Παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος συνολικά είναι πιο πολύ μια ερασιτεχνική παραγωγή παρά μια σοβαρή κυκλοφορία. Μην φοβηθείτε να προσπεράσετε.