Πάει καιρός από την τελευταία φορά που βρέθηκα σε συναυλία μεγάλου εγχώριου ονόματος και, πραγματικά, είχα ξεχάσει το πόσο έχει αλλάξει η απήχηση, η υποστήριξη, αλλά και οι ηλικίες στις οποίες απευθύνονται μερικά από αυτά! Το Σάββατο βράδυ, οι SepticFlesh και οι δύο ακόμη μπάντες, οι οποίες επιλέχθηκαν για να ανοίξουν τη συναυλία, απέδειξαν ότι η εγχώρια σκηνή, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από οποιονδήποτε “επισκέπτη”.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Οι Lloth, για όσους γνωρίζουν, αποτελεί μπάντα με ιστορία! Μπάντα την οποία έφτιαξε η Tristessa το 1995 και εν συνεχεία μετονόμασε ως Astarte, επανασυντέθηκε με διαφορετικά μέλη και μετά από πολλές φάσης διάλυσης και διαλειμμάτων, το 2013, ένα χρόνο πριν η Tristessa φύγει από τη ζωή, οι Lloth επανενώνονται και αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο. Στο μισάωρο set κατά το οποίο τους παρακολουθήσαμε, οι Lloth έδειξαν πόσο δεμένοι, καθώς και πόσο έτοιμοι είναι, ώστε να ανέβουν τα σκαλοπάτια της αναγνώρισης και τις επιτυχίας με γοργό ρυθμό! Πολύ καλοί τεχνικά, ενώ με τα riff τα οποία έφτασαν στα αυτιά μας, θυμίζοντας κάτι από Σουηδία και σε παλιούς Dark Tranquillity, αλλά και κάτι από Ελλάδα και Rotting Christ, σε συνδυασμό με τα επιβλητικά φωνητικά του frontman, κατάφεραν με απόλυτη επιτυχία να ζεστάνουν το κοινό, το οποίο, όλως παραδόξως, ήταν αρκετά μεγάλο, λαμβάνοντας υπόψιν την ώρα!
Η συνέχεια, ανήκε σε ένα από τα πλέον καταξιωμένα ονόματα στο είδος τους! Οι εν λόγω κυροί, οι οποίοι ακούνε στο όνομα W.E.B., ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν το ρολόι δείξει 21:00. Πρέπει να ήταν η τέταρτη ή πέμπτη φορά που παραβρέθηκα σε live τους και μπορώ να παραδεχτώ ότι από την πρώτη (κάπου στο 2008, αν δεν με απατά ή μνήμη μου, στο τότε Underworld), μέχρι αυτή του περασμένου Σαββάτου, η διαφορά στην ποιότητα των κομματιών, όσον αφορά σύνθεση και ενορχήστρωση, η σκηνική τους παρουσία, αλλά και η απήχηση του κοινού, έχουν παρουσιάσει άνοδο τεραστίων διαστάσεων! Η στροφή στην πιο ορχηστρική πλευρά του black metal, συγκριτικά με τα πιο industrial στοιχεία του παρελθόντος, η μεγαλύτερη έμφαση σε κιθαριστικά riffs, αλλά και η εξέλιξη των φωνητικών του “τρίτου Σάκη της καρδιάς μας”, έχουν βοηθήσει άμεσα, στην ανάδειξή τους σε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα συγκροτήματα του εγχώριου ακραίου ήχου. Λίγο το μπαμπού με το καρφωμένο κρανίο στην άκρη, λίγο η γούνινη καπαρντίνα και το συγκεκριμένο corpse paint του Darkface, καθώς και τα τσιριχτά φωνητικά του, ένιωθα πως ξαναβλέπω Dimmu Borgir, για δεύτερη φορά, ή Cradle of Filth, για πρώτη. Αλλά μιας που η παρθενογένεση είναι κάτι δυσεύρετο και κανένας λόγος για γκρίνιες, με απόλυτη σιγουριά, μπορώ να πω ότι ήταν η καλύτερη εμφάνιση των W.E.B., κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων! Ακούστηκαν τα περισσότερα από τα hits τους, με κορυφαία τα “Enthroned”, “My Storm Upon You” και το, προσωπικό αγαπημένο, “Cockroach”! Στο τέλος της εμφάνισής τους, έσπευσαν να αναφέρουν ότι αυτή την περίοδο, γράφουν τον καινούργιο τους δίσκο και μας έπαιξαν ένα κομμάτι από αυτόν, το οποίο, από όσο μπόρεσα να καταλάβω, τιτλοφορείται “Dragona” (ή κάτι παρόμοιο). Αναμένουμε νεότερα!
Μετά από ένα μισάωρο διάλειμμα και ενώ η ώρα είχε φτάσει, αισίως, 22:00, τα φώτα έσβησαν και η εισαγωγές νότες του “War in Heaven”, ακούστηκαν! Οι Septicflesh ανέβηκαν επί σκηνής και υπό τη συνοδεία ενός κατάμεστου Fuzz, έτριξαν τα δόντια σε όσους αμφισβητούν το ποιόν και την αξία τους! Όπως, οι ίδιοι, μας πληροφόρησαν, σε διάστημα 48 ημερών, πραγματοποίησαν 45 συναυλίες με αυτή του Σαββάτου, να αποτελεί το κλείσιμο της περιοδείας του “Titan”. Όπως ήταν λογικό, ακούστηκε σχεδόν ολόκληρος ο τελευταίος δίσκος: “Order of Dracul”, η κομματάρα “Burn”, το ομώνυμο “Titan”, καθώς και τα “Prototype” και “Dogma”! Από τον προτελευταίο τους δίσκο, “The Great Mass”, οι Flesh επέλεξαν το αριστουργηματικό “Pyramid God”, το οποίο και αφιέρωσαν στον, τεράστιο, Σωτήρη Βαγενά (κιθάρα), ο οποίος λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας, δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στη συγκεκριμένη εμφάνιση, το “A Great Mass of Death” και το “The Vampire from Nazareth”. Από το “Communion”, ακούστηκαν το ομώνυμο, το “Lovecraft’s Death” και το “Persepolis”, κατά το οποίο επικράτησε ο πατροπαράδοτος, πλέον, πανικός, στη μέση του κομματιού, με ακόμα ένα τεράστιο mosh pit!
Όπως ήταν επόμενο, το encore δεν άργησε να ακολουθήσει, με τους “Τιτάνες” να επανέρχονται στη σκηνή, για ένα μικρό αφιέρωμα σε δύο θεότητες· μία της Αρχαίας Αιγύπτου και μία της Αρχαίας Ελλάδος. “Anubis”, για αρχή, μιας και το ζητούσε ο κόσμος επίμονα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας και “Prometheus”, για τον επίλογο! Μετά από τις χαιρετούρες και τις ευχαριστίες, ο Seth παρέμεινε στη σκηνή για έναν τελευταίο λόγο, μία ενημέρωση για το γεγονός ότι οι Septicflesh θα ξεκινήσουν, άμεσα, να γράφουν τον νέο τους δίσκο, καθώς και για να μας συστήσει το νέο μέλος τους συγκροτήματος, τον κύριο πίσω από τη θέση των drums, τον οποίο χάζευα όσοι ώρα ήταν επί σκηνής και εξύψωνε τα κομμάτια, με τον τρόπο του! Ο εν λόγω κύριος, ακούει στο όνομα Kerim “Krimh” Lechner και έχει επιτελέσει μέλος μεγάλων ονομάτων της ακραίας σκηνής (Decapitated, Behemoth).
Αδιαμφισβήτητα, το live που παρακολουθήσαμε ήταν φανταστικό, εντυπωσιακό και ορισμένες στιγμές επιβλητικό! Παρόλα αυτά, παρατηρώ ότι οι Septicflesh, με την στροφή στο ήχο τους, από το “Communion” μέχρι και το “Titan”, κατάφεραν μεν να κερδίσουν μεγάλο κοινό, κυρίως μικρότερο, ηλικιακά, αλλά έχασαν ακόμη περισσότερους, από τους παλιούς οπαδούς τους· εξ’ ου και ο λόγος, για τον οποίο, από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, ακούστηκε μόνο το “Unbeliever”, από το διαμάντι “Sumerian Daemons”, στο οποίο η γενικότερη ανταπόκριση δεν ήταν μεγάλη. Και μείναμε με το παράπονο: “Λίγο DNA ρε παιδιά!”